«Τώρα, τσιμουδιά». Η φράση θυμίζει οπαδική εκπομπή του μεσονυκτίου. Βγήκε, όμως, από τα χείλη του πρωθυπουργού, χθες, στη Βουλή. Πανηγύριζε έτσι τη μερική άρση των βαρών που η κυβέρνησή του έχει επιβάλει.
Η ηχηρότερη τσιμουδιά στην πρεμιέρα του προϋπολογισμού ήταν του υπουργού Οικονομικών. Ακόμη και το καθιερωμένο μονόπρακτο της κατάθεσής του στη Βουλή ανετέθη στον αναπληρωτή τού Τσακαλώτου. Ο επικεφαλής της εσωκομματικής μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτίθεται στην προεκλογική σκηνή που στρώνει, όπως στρώνει, ο Τσίπρας. Δεν έχει λόγο να αφήσει να πέσει πάνω του η προδιαγεγραμμένη εκλογική αυλαία.
Ο πληρών την τσιμουδιά του Τσακαλώτου, Γιώργος Χουλιαράκης, ήταν πάντως πιο συγκρατημένος. Ο δικός του ορισμός για το σχέδιο που κατέθεσε ήταν η «λελογισμένη δημοσιονομική επέκταση». Δεν είναι απλώς λελογισμένη. Είναι προμελετημένη.
Τώρα που ο κύκλος της συριζαϊκής διακυβέρνησης βαίνει προς το τέλος του, φαίνεται καθαρά ποιο ήταν το περιεχόμενο και οι συνέπειες αυτής της προμελέτης. Τα πρώτα δύο μνημόνια είχαν «κατασκευαστικά» λάθη. Η ανάγκη των δανειστών να δείξουν ότι σωφρονίζουν τον άσωτο, παρά τις βέβαιες υφεσιακές συνέπειες, σε συνδυασμό με την άγνοιά τους για τις ανεπάρκειες της ελληνικής διοικητικής μηχανής, που πολλαπλασίασαν την παράπλευρη ζημία των μέτρων, έφεραν τα γνωστά αποτελέσματα. Ομως, οι οξύτερες από τις συνέπειες του συριζαϊκού μνημονίου, δεν ήταν προϊόν ούτε λάθους, ούτε καταναγκασμού. Κάποιες, όπως τα πλεονάσματα πέραν των ήδη ασφυκτικών πλεονασμάτων, δεν προέκυπταν καν από το γράμμα του μνημονίου.
Η ζημιά από το τρίτο μνημόνιο είναι καρπός ενός άλλου αλησμόνητου ευφημισμού του Χουλιαράκη – της «συνειδητής επιλογής» να φορολογηθεί η μεσαία τάξη. Η επιλογή να αποστραγγιστεί η πραγματική εργασία για να ανθήσει η μετακλητή και συμβασιούχος πελατεία ήταν συνειδητή. Η επιλογή να μείνει η χώρα απροστάτευτη εκτός αγορών προκειμένου να υπηρετηθεί η χίμαιρα της καθαρής εξόδου ήταν συνειδητή. Η επιλογή να προστατευθούν οι ήδη συνταξιούχοι εις βάρος των μελλοντικών, να μηδενιστούν οι δημόσιες επενδύσεις και οι επενδύσεις στις υποδομές του κράτους· η επιλογή να αποθαρρυνθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις για να διασωθεί η αριστερή μεταφυσική ήταν συνειδητή. Ακόμη και η επιλογή να μη διευκολυνθεί η ψήφος όσων εξόρισαν οι προηγούμενες επιλογές είναι συνειδητή.
Η αλήθεια είναι ότι οι συνέπειες αυτής της πολιτικής περιγράφονται σήμερα ως επιτυχία όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά και από τους εταίρους. Μια οικονομία χωρίς πιστοληπτική ικανότητα, χωρίς τράπεζες, χωρίς επιχειρήσεις, χωρίς καλές δουλειές –μια χώρα χωρίς πανεπιστήμια– παρουσιάζεται ως success story. Πρόκειται για συνεταιρισμό στη νεκροκομία: Ολοι έχουν λόγο να καλλωπίσουν το πτώμα.