Ο πολλαπλασιασμός του κακού

Ο πολλαπλασιασμός του κακού

3' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Α​​πό την προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή για την ανομία στα πανεπιστήμια, κρατάω τη φράση: «Η νοσηρή κατάσταση γίνεται καθεστώς», του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υπήρχε και στο παρελθόν, αλλά πλέον εδραιώνεται.

Πώς αλλάζει ο χάρτης, σιγά σιγά, και θεωρούμε, για παράδειγμα, σχεδόν κανονικότητα τις ένοπλες ληστείες και τις ανατινάξεις ΑΤΜ παραμονή ή και ανήμερα την Black Friday; Πόσο διαφέρει η μία ανομία, στα πανεπιστήμια, από την άλλη, στους δρόμους της πόλης; Η δολοφονία, όπως αποδεικνύεται, του Ζακ Κωστόπουλου στο κέντρο της Αθήνας, από μια ευρεία γκάμα ευυπόληπτων και υπεράνω πάσης υποψίας πολιτών, είναι φαινόμενο ανεξάρτητο από την υπόλοιπη μαυρίλα και τοξικότητα, που καθόλου δεν υπερίπταται αλλά αγκαλιάζει την Αθήνα και, ενδεχομένως, τη χώρα; Λέξη της χρονιάς ανακηρύχθηκε, ούτως ή άλλως, το λήμμα «τοξικός» («toxic») από το Λεξικό της Οξφόρδης, αναγνωρίζοντας τις ελληνικές ρίζες της από την αρχαιότητα έως σήμερα. Στο σχετικό βίντεο μάλιστα, εξηγεί την προέλευση της λέξης με ένα δηλητηριασμένο βέλος που ξεκινάει από την αρχαία Ελλάδα και καταλήγει σε ένα μπουκάλι δηλητήριο του σήμερα, δηλώνοντας την ποικιλομορφία του περιεχομένου της: κοινωνικού, πολιτικού, περιβαλλοντικού.

Ας μη βυθιστούμε στο δαιδαλώδες του χρόνου· η σημερινή συνθήκη, ενός καθημερινού φασισμού, που θρέφεται από την «τοξικότητα» της ατμόσφαιρας, έχει πολλές εκφάνσεις. Ο «θυμός» που έκαιγε ανεμπόδιστος την Αθήνα πριν από χρόνια, ως αντισυστημική πλημμυρίδα, τώρα πλέον δεν είναι καθόλου περιθωριακός. Είναι mainstream, με εστίες θεσμικές όπως είναι τα πανεπιστήμια, όπως είναι οι άλλοτε φιλήσυχοι «νοικοκυραίοι». Οχι η ούτως ή άλλως συρρικνωμένη, αν όχι αποδεκατισμένη, μεσαία τάξη, που, προσπαθούσε, τουλάχιστον, να κρατάει τα λογικά της μαζί με αποστάσεις από τα άκρα. Αλλά οι άνθρωποι που άρχισαν να βρίσκουν καταφύγιο στον φόβο και να αντλούν επιχειρήματα από την ανομία, για να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα.

Αυτή η πόλη –για να περιοριστούμε στην Αθήνα– που αποθεώνεται ως τουριστικός προορισμός, με νέα στέκια, πολλά θεάματα και ποικιλία άρτου, έχει και μια μεγάλη εσωτερική ερημιά και αναποφασιστικότητα. Πώς μπορείς να την αποφύγεις εξάλλου όταν περπατάς στη Σταδίου και αντικρίζεις τον εμβληματικό ερειπιώνα του «Αττικόν»-«Απόλλων», όταν η Πατησίων με τα συγκοινωνούντα Εξάρχεια είναι κάτι σαν απαγορευμένη ζώνη; Δεν ακυρώνεται ούτε η ζωντάνια της ούτε η δυναμική της όταν μιλάμε και για τις, κατεστημένες, ασχήμιες της. Αντιθέτως· το μεγάλο χαλί που υφάναμε βιαστικά, για να κρύψουμε μέσα στην κρίση στάχτες, ξεκολλημένα μάρμαρα και συντρίμμια, να υποδυθούμε εκκινήσεις και βεβιασμένες μεταμορφώσεις (η Αθήνα το νέο Βερολίνο), ξηλώνεται, γιατί τα νήματα δεν είναι ανθεκτικά.

«Η νοσηρή κατάσταση γίνεται καθεστώς», πράγματι· αλλά όχι μόνο στα πανεπιστήμια. Κι αυτή η διαπίστωση δεν πρέπει να αποδοθεί στη Ν.Δ. Το πολιτικό σύστημα, αν πραγματικά ενδιαφερόταν, θα έπρεπε να κοντοστέκεται στις επικίνδυνες και δυσοίωνες επισημάνσεις και να μην τις προσπερνάει. Δεν υπάρχει «δεξιά» ή «αριστερή» οπτική σε μια καταστροφή, στην οποία τα κόμματα, όσα κυβέρνησαν και όσα κυβερνούν σήμερα, να μην έχουν συμβάλει. Και συνεχίζουν, γυρνώντας την πλάτη στην πραγματικότητα υπέρ της ψηφοθηρίας.

Το ύφος δίνει, αναπόφευκτα, το εκάστοτε κυβερνών κόμμα. Οι αποφάσεις του και οι επιλογές του, όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην παιδεία, στη λειτουργία των θεσμών – κυρίως, στον τρόπο που αντιλαμβάνεται και μιλάει για τις ανάγκες των πολιτών, που αντιδράει στις δυσκολίες, που αποδέχεται ή όχι την κριτική και τα λάθη, οργανώνουν το πλαίσιο και δίνουν τον τόνο στην καθημερινότητα.

Γιατί αν στις συναλλαγές, στις μετακινήσεις, στους χώρους εργασίας και μάθησης (σχολεία – πανεπιστήμια), στους δρόμους, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, παντού, καύσιμο είναι η επιθετικότητα, η εχθρότητα, και πίσω σκέψη η καταστροφή ή ο «φόνος» (ίσως και χωρίς εισαγωγικά) που δεν έχει ακόμη συντελεστεί, τότε, μοιραία, θα ξαναέρθει η έκρηξη. Κι αν δεν επαναληφθεί θεαματικά, όπως το 2008 ή το 2012, αλλά διασπάται σε δεκάδες μικρότερες εκρήξεις, προφανώς δεν πρόκειται για εκτόνωση. Ούτε είναι η κοινοτοπία, αλλά ο πολλαπλασιασμός του κακού.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή