Σχεδόν 200 χρόνια από το ένδοξο 1821, που κατέληξε στη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, η χώρα συνεχίζει να πορεύεται στη βάση δύο δοκιμασμένων σταθερών αξιών. Τον διορισμό στο Δημόσιο και την εξασφάλιση μιας σύνταξης, γενναιόδωρης στις περισσότερες περιπτώσεις, ειδικά όταν πρόκειται για τη δημοσιοϋπαλληλία, και αρκετά συχνά αναντίστοιχης με τα ένσημα που μάζεψε «ο δικαιούχος» κατά τη διάρκεια του εργασιακού του βίου. Με την έννοια ότι είναι ενδημικό το φαινόμενο πολιτών που παραπονιούνται φωναχτά για τις χαμηλές συντάξεις τους, ενώ δεν συγκέντρωσαν ποτέ τα απαραίτητα ένσημα για μεγαλύτερες. Υπάρχουν και εκείνοι που έχουν αντικειμενικά αδικηθεί κατά τη συνταξιοδότησή τους, αλλά είναι μάλλον λίγοι.
Τα στερεότυπα λοιπόν του Ελληνα που αναζητεί μετά μανίας μια θέση στο Δημόσιο και μόλις τη βρει περιμένει πώς και πώς να βγει στη σύνταξη, για «ν’ αράξει» στο χωριό του, απεικονίζουν την πραγματικότητα. Είναι στερεότυπα γιατί περιέχουν μεγάλη δόση αλήθειας και η κρίση που βιώνουμε με τη χρεοκοπία της χώρας δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο τη γενική νοοτροπία. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Αλ. Τσίπρας, αδιαφορεί πλήρως για τα αίτια που οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό και, πουλώντας έναν «αχταρμά» δήθεν αριστερής ιδεολογίας και μεγάλης δόσης καιροσκοπισμού, χρησιμοποιεί προσλήψεις στο Δημόσιο και συντάξεις για να εξασφαλίσει ψήφους ενόψει εκλογών. Δεν ανακάλυψε ο ίδιος το κόλπο, το κάνει όμως με απίστευτη κυνικότητα, απαράμιλλη θρασύτητα και δίχως την παραμικρή ντροπή, ενώ η Ελλάδα παραπατάει ακόμη προς ένα μέλλον αβέβαιο.
Στα παλιά του τα παπούτσια, κοινώς, του πρωθυπουργού, αλλά είναι αλήθεια ότι στη συμπεριφορά του έχει ουσιαστικά συμμάχους «το σύστημα» και τους δανειστές. Ολες οι δικαστικές αποφάσεις περί αναδρομικών αφορούν κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, οι Eυρωπαίοι δανειστές αδιαφορούν πλήρως για τα υπόλοιπα αφού εξασφάλισαν ότι θα παίρνουν πίσω τα δανεικά τους, το ΔΝΤ έχει φύγει από το κάδρο και, με όπλο το λεγόμενο υπερπλεόνασμα, αυτός αλωνίζει τάζοντας, διορίζοντας, προσφέροντας επιδόματα και αναδρομικά. Οχι ότι δεν ήταν γνωστό ότι έτσι θα πήγαινε προς τις εκλογές ή ότι το προηγούμενο διάστημα η πολιτική του ήταν διαφορετική, αλλά δεν κρύβεται πια. Μόλις προχθές η «Καθημερινή» αποκάλυψε με στοιχεία ότι από το 2015 έως σήμερα η μισθολογική δαπάνη στο Δημόσιο αυξήθηκε 2 δισ., όπως αυξήθηκε και ο αριθμός των υπαλλήλων, μέσω συμβασιούχων και μετακλητών.
Είχαν προηγηθεί η ενασχόληση με το εθνικό θέμα της περικοπής των συντάξεων, η επιβεβαίωση ότι μεταξύ 2014-2017 οι μισθοί συμβασιούχων και μετακλητών του Δημοσίου αυξήθηκαν 16,7%, η επισήμανση ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι προσανατολισμένο στους διορισμούς στο Δημόσιο, καθώς διαπιστώνεται έλλειμμα δεξιοτήτων, ο υπολογισμός ότι 21,6 δισ. και άλλα 31,2 δισ. από τους φόρους χρηματοδοτούν αντίστοιχα μισθούς του Δημοσίου και συντάξεις, και κυρίως οι υποσχέσεις του Αλ. Τσίπρα περί 35.000 προσλήψεων στο Δημόσιο μέχρι το 2020. Ξέρει τι λέει και τι κάνει ο πρωθυπουργός, που ακόμη και τους πλαστογράφους και επίορκους υπαλλήλους φροντίζει…