Σε εκδήλωση για το Μακεδονικό στη γερμανική Βουλή στο Βερολίνο, στην οποία συμμετείχα, ένας από τους Γερμανούς ακροατές θέτει το εξής εύλογο ερώτημα: «Είναι δυνατόν μια χώρα να μπλοκάρει επί τρεις δεκαετίες την ευρωπαϊκή και νατοϊκή προοπτική της γειτονικής της χώρας στο όνομα μιας ακατανόητης διένεξης περί ονόματος; Η οποία είναι σήμερα έτοιμη να επιλυθεί με την αλλαγή του ονόματος από ΠΓΔΜ σε Βόρεια Μακεδονία; Είναι τόσο δραματική αυτή η διαφορά στην ονομασία; Αξιζε τον κόπο τόση επιμονή;». Αμηχανία στην αίθουσα της Μπούντεσταγκ. Τι να πεις όμως σε έναν ανυποψίαστο Γερμανό που δυσκολεύεται να αντιληφθεί τα ελληνικά επιχειρήματα; Πώς να του εξηγήσεις ότι μόλις χθες μαθητές, καβάλα σε άλογα, κατέβαιναν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, καταλάμβαναν τα σχολεία τους και διαμαρτύρονταν κατά της συμφωνίας με σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ελληνική – Αλήτες προδότες πολιτικοί»;
Φυσικά, οι εκδηλώσεις αυτές δεν είναι αυθόρμητες. Ενα νέο παιδί, ειδικά αν είναι πολιτικοποιημένο, δεν ξυπνά μία μέρα και αντί να σκέφτεται τη ζωή του, το σχολείο, τις σχέσεις του με το άλλο φύλο, με τους γονείς του και τους φίλους του, το μέλλον του, ξαγρυπνά για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Οι διαμαρτυρίες είναι υποκινούμενες από γονείς, εκπαιδευτικούς, κόμματα. Είναι μια Βουλή των Εφήβων, από την ανάποδη. Οπως ανεβαίνουν στο βήμα και βγαίνουν από μέσα τους ο μπαμπάς κι η μαμά τους, το ίδιο συμβαίνει και σε αυτές τις διαδηλώσεις: κατεβαίνουν στους δρόμους οι μαθητές, φωνάζουν κι ακούγονται από μέσα τους φωνές μεσήλικες και κουρασμένες. Μεταφέρουν τον υποτιθέμενο αντισυστημισμό των γονιών τους, σωματοποιούν τον λαϊκισμό των πολιτικών που τους έπεισαν αρχικά να τους ψηφίσουν και στη συνέχεια τους απογοήτευσαν, υιοθετούν –άκριτα, διά της βίας και της καθημερινής πλύσης εγκεφάλου στο σπίτι– όλα τα παρωχημένα συνθήματα που έφεραν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση.
Η ευθύνη των εκπαιδευτικών για αυτή την αποκαρδιωτική εικόνα είναι μεγάλη. Δεν αρκούν καταδικαστικές ανακοινώσεις της ΟΛΜΕ. Βασική αποστολή των καθηγητών είναι να βοηθήσουν τα παιδιά να διαμορφώσουν ανεξάρτητες προσωπικότητες και να μην εξελίσσονται σε κακέκτυπα, μικρογραφίες των γονιών τους. Να αναπτύσσουν κριτική σκέψη και να αμφισβητούν τους γονείς τους. Υπό το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, η αποστολή αυτή μοιάζει σχεδόν αδύνατη.