Η εκλογή του Εμανουέλ Μακρόν στην προεδρία της Γαλλίας ήταν ένα αναπάντεχο γεγονός μέσα στη μεγάλη κρίση. Ξαφνικά όλοι περίμεναν ότι θα ξαναδώσει την ελπίδα του μεγαλείου στην, ολισθαίνουσα προς τα χειρότερα, μεγάλη χώρα της Ευρώπης, μια Γαλλία σε αναταραχή, «déboussolée», χαμένη στον ορίζοντα, όπως και οι ίδιοι παραδέχονται. Πρέπει να ανατρέξετε στον Κάρολο Mαρξ, όταν, ως επικαιρογράφος, συνέθετε –ζωγραφίζοντας σε ανεπανάληπτες εικόνες, γεγονότα, ιδέες και Ιστορία– τον συνδυασμό της δικτατορικής επικράτησης του Λουδοβίκου Βοναπάρτη.
Στο περίφημο αυτό έργο, μια σειρά τεσσάρων άρθρων για το νεοϋορκέζικο περιοδικό «The Revolution» περιγράφεται με ακρίβεια γιατί η Γαλλία δεν αποτελεί μοντέλο διακυβέρνησης για την Ευρώπη: ούτε καν για το ίδιο το μεγάλο εξαγωνικό έθνος. Ισχύει το διαυγές που έγραψε εισαγωγικά ο επιστήθιος φίλος του, Φρίντριχ Ενγκελς, εξηγώντας ότι ενώ «οι (λαϊκοί) αγώνες έφταναν κάθε φορά στο σημείο της εξέγερσης», κατέληγαν να πνίγονται στα γρανάζια της κρατικής γραφειοκρατίας. Υπάρχει όμως ουσιώδης διαφορά μεταξύ όσων ξεκίνησαν τα «κίτρινα γιλέκα» τις τελευταίες εβδομάδες στη γαλλική επαρχία, και μετέφεραν στα Ηλύσια Πεδία των Παρισίων, με τα γεγονότα του μακρινού 1852, όταν ο Βίκτωρ Ουγκώ περιέγραφε τον Ναπολέοντα ως «Μικρόν», στο ομώνυμο υπέροχο λιβελλογράφημα.
Η Γαλλία είναι, εδώ και καιρό, ο ασθενής της Ενωμένης Ευρώπης. Αν οι Βρετανοί δεν είχαν παρασυρθεί στο αποτυχημένο πραξικόπημα του Brexit, αν οι Ιταλοί δεν βρίσκονταν σε δίνη αποσταθεροποίησης επειδή εμπιστεύθηκαν τους χειρότερους λαϊκιστές, αν η Γερμανία δεν κινδύνευε με την αποσταθεροποίηση που θα φέρει η μετά 13 χρόνια ενδεχόμενη «εκδίωξη» της Μέρκελ από την καγκελαρία, αν η απειλή του αριστεροδέξιου λαϊκισμού δεν είχε ήδη παρεισφρήσει στη διακυβέρνηση τόσων κρατών (μεταξύ των οποίων η Ελλάδα), ο πρόεδρος Μακρόν θα είχε, ίσως, προλάβει να κάνει κάτι και για τη χώρα του και για την Ευρώπη.
Τώρα, όλα είναι πολύ δυσκολότερα. Κάτι ήξεραν οι Γάλλοι πολιτικοί που φοβούνταν ότι η «ελληνική ασθένεια» μπορεί να διαχυθεί προτού προλάβουν να τα βγάλουν πέρα με την ιστορικών διαστάσεων χρηματοοικονομική κρίση και την απαραίτητη αναδιοργάνωση των δομών επί των οποίων στηρίζεται η ενωσιακή πορεία της Ευρώπης.
Ωστόσο, αν τα μεγάλα συνδικάτα εκμεταλλευθούν την αυθεντική δυσφορία των «γιλέκων» για τους φόρους και την αυξανόμενη αποσταθεροποίηση των θέσεων εργασίας, ο αριστεροδέξιος «αυθορμητισμός» των επαρχιακών οδών μπορεί να συγκλονίσει την Ευρώπη και να μετατρέψει τις άοσμες ευρωεκλογές σε συνταρακτική αναμέτρηση.