Η συνέντευξη Κυριάκου Μητσοτάκη στους Financial Times ήταν ψωμί με τυρί. Το συνηθισμένο, βαρετό μενού: Θα μειώσω τους φόρους. Θα «επιταχύνω» τις ιδιωτικοποιήσεις. Θα φέρω επενδύσεις επειδή τις πιστεύω – όχι σαν τους άλλους.
Κι ωστόσο, αυτή η δίαιτα, που ακούγεται τετριμμένη, έχει ένα πιο σημαντικό, υπόρρητο μήνυμα: Αυτή τη φορά οι εκλογές στην Ελλάδα δεν ισοδυναμούν με «πολιτικό κίνδυνο». Το σφόδρα επικρατέστερο ενδεχόμενο είναι αυτή τη φορά οι εκλογές να μειώσουν, αντί να οξύνουν, το «ρίσκο της χώρας». Κι αυτό έχει δυσανάλογα μεγάλη σημασία για μια χώρα όπου η συνέχεια του κράτους είναι σαν τους σκληρούς δίσκους του υπουργείου Εξωτερικών: Συχνότερα κρασάρει, παρά λειτουργεί κανονικά.
Το γεγονός ότι ο προβαλλόμενος από τα ξένα media ως επόμενος πρωθυπουργός εμφανίζεται με ατζέντα επιτάχυνσης των επενδύσεων και των μεταρρυθμίσεων δεν έχει σημασία μόνο για το προφίλ του ίδιου. Δεν έχει σημασία μόνο για να θυμηθούμε –για χιλιοστή φορά– πώς δυναμιτιζόταν το κλίμα στην αντίστοιχη προεκλογική περίοδο του 2015, όταν η επερχόμενη δύναμη ήθελε να τα σκίσει όλα – μνημόνια, ιδιωτικοποιήσεις, ακόμη και την ίδια την Ευρώπη. Εχει κυρίως σημασία για να σταθμίσει κανείς τις μετεκλογικές προοπτικές της οικονομίας που εξακολουθεί να αναζητεί οκτώ χρόνια μετά τη χρεοκοπία το πιο στοιχειώδες άυλο αγαθό: Αξιοπιστία.
Συνήθως, οι προβλέψεις για το εκλογικό 2019 εστιάζουν στα βάρη που θα κληρονομήσει η επόμενη κυβέρνηση – τις εξαντλημένες τράπεζες, τον αποκλεισμό από τις αγορές, τις ανορθογραφίες στη διοίκηση και τους θεσμούς. Ετσι η «επόμενη κυβέρνηση» ελεεινολογείται περίπου σαν παθητικός υποδοχέας μιας μοίρας που καταστρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που δεν φαίνεται τόσο καθαρά και δεν σχολιάζεται είναι πως οι επόμενοι χτίζουν ήδη το πολιτικό τους κεφάλαιο.