Το έλεγαν όλοι, εν χορώ. Χθες το είδαμε κιόλας στη σκηνή. Αυτή η προεκλογική περίοδος δεν θα απηχεί το επίσημο κυβερνητικό αφήγημα περί επιστροφής στην κανονικότητα. Το αντίθετο. Εχει ήδη αρχίσει να θυμίζει τις αγριότερες ημέρες του μνημονιακού διχασμού. Μόνο που τώρα δεν υπάρχει μνημόνιο. Δεν υπάρχει η πραγματικότητα που τότε δικαιολογούσε τον βρασμό. Ο βρασμός τώρα είναι –και φαίνεται– προϊόν σκηνοθετικού ψυχαναγκασμού. Το χθεσινό κακό θέαμα και χειρότερο ακρόαμα στη Βουλή επιβεβαίωσε, ωστόσο, τέσσερις σταθερές του τοπίου.
Πρώτον, ο Τσίπρας είναι πιο επιδέξιος στην ελεύθερη πάλη από τον Μητσοτάκη. Εχει αποδείξει ότι δεν δεσμεύεται από κανέναν κώδικα. Η οπαδικού τύπου πίεση που ασκείται στον πρόεδρο της Ν.Δ. να αναμετρηθεί με τον Τσίπρα στη δική του, συνδικαλιστική, γλώσσα δεν έχει αποφέρει ποτέ σπουδαία αποτελέσματα. Ο ένας στην αρένα είναι
ο εαυτός του. Ο άλλος, όταν ουρλιάζει, παίζει κόντρα ρόλο.
Δεύτερον, η σκανδαλολογία εκδικείται. Ηταν θέμα χρόνου η ηθικολογική αυταρέσκεια των κόκκινων σερίφηδων να εκπυρσοκροτήσει εις βάρος τους. Το χειρότερο για τον Τσίπρα δεν είναι ότι απολογείται απλώς για ένα στέλεχός του – από το οποίο θα μπορούσε ίσως να αποστασιοποιηθεί, αποπέμποντάς το. Το χειρότερο είναι ότι το σκάνδαλο αφορά έναν παράγοντα με τον οποίο μπορούν να συγκρίνουν τους εαυτούς τους οι δυνητικοί ψηφοφόροι του. Ο Τσίπρας υπερασπίστηκε χθες –και επωμίστηκε προεκλογικά– ένα αντι-σύμβολο.
Τρίτον, ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος της κυβέρνησης. Το σάλπισμα της επανεκκίνησης μετά τον Αύγουστο δεν επηρέασε, όπως φαντάζονταν οι επιτελείς του Μαξίμου, τις εκλογικές προτιμήσεις. Στην καλύτερη για εκείνους εκδοχή, τρεισήμισι μήνες μετά την Ιθάκη, η κυβέρνηση καταφέρνει να διατηρεί τις δυνάμεις που είχε πριν από την Ιθάκη. Αντιθέτως, στη Βουλή φάνηκε ότι ο χρόνος φέρνει κλιμάκωση του κόστους του Μακεδονικού. Και επιτρέπει την επώαση νέων εστιών περαιτέρω αποδόμησης του ΣΥΡΙΖΑ – όπως η υπόθεση της ΔΕΠΑ.
Τέταρτον, οι προεκλογικές φαρέτρες δεν έχουν νέα όπλα. Ολα έχουν ήδη ειπωθεί. «Εμείς σας βγάλαμε από τα μνημόνια που σας έβαλαν οι άλλοι». «Αυτοί σας εξαπάτησαν και μετά σας τσάκισαν στους φόρους».
Αν δοκιμάσει κανείς να βγάλει τον εαυτό του από την προεκλογική χύτρα θα δει ότι αυτή η ατζέντα, όσο κι αν κοχλάζει, είναι εκτός θέματος. Δηλαδή, εκτός μέλλοντος. Το πρόβλημα της μετεκλογικής Ελλάδας δεν είναι ούτε το ύψος των συντάξεων, ούτε η –τετελεσμένη– νεκροψία του 2015, ούτε το ένα ή το άλλο κρούσμα διαφθοράς. Ακόμη και το εθνικό θέμα που κυριαρχεί δεν είναι το πιο σημαντικό από τα εθνικά θέματα. Αλλά έτσι ήταν πάντα. Οι εκλογές είναι εκλογές. Δεν είναι σεμινάριο. Αρκεί η πολιτική να επιστρέψει μετεκλογικά. Γιατί έχει κανείς την αίσθηση πως τώρα ζούμε το τέλος μιας τετραετούς προεκλογικής καμπάνιας.