Κουσούρι των δημοσιογράφων η παρατηρητικότητα. Πηγαίνοντας για χρόνια στη θερινή πισίνα του Χίλτον, την έβλεπα οπωσδήποτε κάθε μεσημέρι, κομψή και προσεγμένη, με τον θύσανο ξανθών μαλλιών να στεφανώνει τα μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου της. Η Νάκυ Αγάθου, από τις πρώτες Ελληνίδες τηλεπαρουσιάστριες της ΕΡΤ, είχε αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν star quality. Παρότι εξαιρετικά ήσυχη και διακριτική, απορροφημένη αποκλειστικά στα σταυρόλεξά της, τραβούσε κατευθείαν το βλέμμα δίχως να το επιδιώκει. Επειτα από λίγο καιρό συστηθήκαμε επισήμως και πιάναμε κουβέντα στα αποδυτήρια, ώσπου η αγαπημένη μας πισίνα έκλεισε αρχικά λόγω κορωνοϊού και ύστερα οριστικά με την επικείμενη μεταμόρφωση του Χίλτον σε Κόνραντ. Αποφασίσαμε λοιπόν να τα ξαναπούμε με αφορμή ένα γεύμα με την «Κ», αυτή τη φορά με θέα την Ακρόπολη, στο Zonar’s.
Ακμαία, ζωηρή, γεμάτη χιούμορ, «Ρώτα με ό,τι θες και θα σου απαντώ εγώ», μου είπε μόλις καθίσαμε, σαν παρασύνθημα πως με εμπιστεύεται. Κερκυραία γέννημα-θρέμμα, έχει κρατήσει ακόμη και σήμερα επτανησιώτικο χρώμα στην εκφορά του λόγου της. Στην τηλεόραση δεν ακουγόταν ποτέ, αλλά στις κατ’ ίδιαν συναντήσεις ακούει κανείς τη μουσικότητα της λαλιάς. «Και οι δυο μου γονείς ήταν από το νησί, ήμασταν ευκατάστατη οικογένεια και πέρασα πολύ ωραία παιδικά χρόνια. Γενικά πέρασα πολύ ωραία στη ζωή μου τώρα που το βλέπω από την ηλικία αυτή. Ομως να σου πω και κάτι: Είχα και τον χαρακτήρα που με έκανε να μπορώ να χαίρομαι. Τα άσχημα, όταν τα συναντούσα, τα σκέπαζα και πήγαινα παρακάτω, όπου πίστευα πως με περίμεναν ακόμη ωραιότερα να κάνω και να δω. Αυτή ήταν η φιλοσοφία μου και δεν βγήκα ποτέ χαμένη», σημειώνει ως εισαγωγή. Και η τηλεόραση; Πώς προέκυψε; «Τελειώνοντας το σχολείο στην Κέρκυρα ήδη έκανα ραδιόφωνο. Θέλησα να έρθω στην Αθήνα για να συνεχίσω τη ραδιοφωνική καριέρα εκεί. Μεγάλο σχολείο το ραδιόφωνο. Και λίγο αργότερα έμαθα για κάποιον διαγωνισμό που αφορούσε παρουσιάστριες την εποχή που πρωτοξεκινούσε και η τηλεόραση στην Ελλάδα. Αυτό ήταν».
«Θυμάμαι ακόμη –πώς να ξεχάσω;– την πρώτη φορά απέναντι από κάμερα. Ηταν μια Τρίτη του Σεπτέμβρη το 1966. Το πρώτο στούντιο ήταν ένα κτίριο του ΟΤΕ στην 3ης Σεπτεμβρίου, πολύ πριν έρθει το Ραδιομέγαρο στην Αγία Παρασκευή. Είχα κάνει πρόβες το καλοκαίρι, αλλά όταν έφτασε η ώρα είχα απίστευτο τρακ. Βέβαια, δεν άφησα να φανεί τίποτε. Μιλάμε για μια περίοδο όπου όλοι μας ήμασταν αυτοδίδακτοι στο επάγγελμά μας, δεν υπήρχε κάποιος να μας δασκαλέψει», συνεχίζει. «Εμαθα να στήνομαι και να βάφομαι μόνη μου. Με το που άρχισα να δουλεύω, γράφτηκα σε δραματική σχολή αν και ήδη είχα αίσθηση ορθοφωνίας. Οι τεχνικοί της τηλεόρασης, εμπειρικοί με τη σειρά τους, ήταν οι πραγματικοί ήρωες που κατάφερναν με ελάχιστα μέσα να βγάζουν ζωντανό πρόγραμμα, με απίστευτες πατέντες για να διορθώσουν προβλήματα στη στιγμή. Με αγαπούσαν και με εμψύχωναν. Οπλο όλων μας η ψυχραιμία και το πολύ καλό κλίμα που είχαμε μεταξύ μας».
Δεν με πλησίαζαν πάντα εύκολα. Με φοβούνταν κιόλας επειδή ήμουν έξυπνη. Και οι άνδρες φοβούνται τις έξυπνες, προτιμούν τις όμορφες.
Μόλις την περασμένη Τετάρτη 23/2, συμπληρώθηκαν 56 χρόνια από την πρώτη εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης. Η συσκευή της τηλεόρασης τότε, όπως τονίζει, ήταν είδος πολυτελείας. «Δεν υπήρχε σε κάθε σπίτι όπως σήμερα. Οι δικοί μου για να με δουν στην παρθενική μου εμφάνιση στάθηκαν έξω από μια βιτρίνα ενός καταστήματος που πωλούσε ηλεκτρικά είδη. Ούτε και εγώ πήρα αμέσως. Κάποιος μου την έκανε δώρο. Εβγαινα στο γυαλί για να προλογίσω το πρόγραμμα, από την “Ιπτάμενη καλόγρια” μέχρι τη “Λάσι”, τον Σάιμον Τέμπλαρ. Είχαμε και αθλητική εκπομπή, ειδήσεις και ταινίες φιλμ νουάρ. Το πρόγραμμα κρατούσε λίγο, από τις 7 μ.μ. έως τις 11 μ.μ.», μου εξηγεί.
«Σχεδόν αμέσως έγινα δημόσιο πρόσωπο. Με σταματούσαν στον δρόμο για να μου μιλήσουν, μου έλεγαν ότι τους άρεσα. Αυτό δεν με ενοχλούσε ποτέ. Ισα ίσα που με ενθουσίαζε, γιατί πάνω από όλα είχα τη δουλειά στη ζωή μου. Συνεπώς και η δημοσιότητα έγινε καθημερινότητα, δίχως όμως να υπάρχει έπαρση. Απλώς το δεχόμουν ως μέρος αυτού που έκανα. Ποτέ δεν καβάλησα το καλάμι. Καμιά φορά προσποιούμαι τη μεγαλομανή, αλλά μετά από λίγο το ξεχνάω», μου λέει και γελάει λίγο τσαχπίνικα.
«Σας κυνηγούσαν οι άντρες;» τη ρωτώ. «Με κυνηγούσαν, βέβαια. Αλλά υπήρχαν φορές που κυνήγησα και εγώ», μου απαντά. «Δεν με πλησίαζαν πάντα εύκολα. Με φοβούνταν κιόλας επειδή ήμουν έξυπνη. Και οι άνδρες φοβούνται τις έξυπνες, προτιμούν τις όμορφες. Εγώ πάλι ήθελα όποιος είναι δίπλα μου να είναι μορφωμένος, όχι οπωσδήποτε όμορφος. Από τον καλλιεργημένο κάτι μαθαίνεις. Και από τους απλούς ανθρώπους μαθαίνεις. Από όλους μαθαίνεις. Οσο για τα νέα κορίτσια, που ακούω να λένε πως δεν τις φλερτάρουν πια, φοβάμαι ότι μπορεί να φταίνε λίγο και οι γυναίκες που οι άνδρες σταμάτησαν να είναι κυνηγοί. Εγώ θυμάμαι τότε να μας προσεγγίζουν με ευγένεια, με λουλούδια, με κόρτε. Πολλά αλλάζουν, αλλά ο έρωτας βέβαια παραμένει πάντα ο ίδιος. Μπορεί να είναι σκληρός, αδυσώπητος, όμως δεν γίνεται να ζήσουμε δίχως αυτόν».
Μπήκα στον πειρασμό να μιλήσω και για το #ΜeΤoo. «Προσωπικά, ποτέ δεν είχα υποστεί κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι οι προϊστάμενοι και οι συνάδελφοι πάντοτε με είχαν αντιμετωπίσει με σεβασμό. Δεν είχαν υπάρξει τέτοια προβλήματα στην επαγγελματική μου ζωή».
Και χάλια ψυχολογικά να είναι κάποιος, με το που βγαίνει στο γυαλί το ξεχνάει
Η Ακρόπολη λάμπει κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο και το εστιατόριο έχει αρκετό κόσμο, είτε τουρίστες είτε ανθρώπους που βγήκαν για επαγγελματικό γεύμα. Τα πιάτα προσγειώνονται στο τραπέζι. Διακόπτουμε λίγο μιας και έχει έρθει ο φωτογράφος για τις απαραίτητες λήψεις της στήλης. Εξοικειωμένη απόλυτα με τον φακό, τον κοιτάζει κατάματα και με άνεση ενώ ταυτόχρονα μου μιλάει. «Ολα αυτά τα χρόνια άλλαξαν πολλά στην τηλεόραση, ήρθαν καινούργια μηχανήματα, άρχισαν τα μαγνητοσκοπημένα προγράμματα. Ε, λοιπόν, εμένα αυτό δεν μου άρεσε τόσο. Πάντα προτιμούσα το ζωντανό διότι εκεί δίνουν όλοι τον καλύτερό τους εαυτό. Νιώθεις ότι ο κόσμος είναι δίπλα σου στο στούντιο και σε βλέπει». Και αν κάνεις ένα λάθος; «Δεν πειράζει, πρέπει να έχεις την ψυχραιμία να πας παρακάτω. Στη ζωντανή μετάδοση ένιωθα ότι ο φακός είναι δικός μου, κατάδικός μου. Αυτό είναι ένα ανέβασμα ψυχής που με έκανε να λατρέψω
το επάγγελμα».
«Και χάλια ψυχολογικά να είναι κάποιος, με το που βγαίνει στο γυαλί το ξεχνάει», συνεχίζει η Νάκυ Αγάθου. «Ανασυντάσσεται. Μοιάζει πολύ με το θέατρο και τους ηθοποιούς. Στην τηλεόραση δεν έχεις κοινό, όμως το φτιάχνεις με τη φαντασία σου. Εγώ ένιωθα ότι με χειροκροτούσαν. Και κάτι ακόμη πάνω σε αυτό. Με ρωτούν συχνά τι πρέπει να έχει κάποιος για να είναι καλός τηλεπαρουσιαστής: να “γράφει”. Αυτό δεν αποκτιέται, ούτε μαθαίνεται. Ή το έχεις και κάνεις γκελ από την αρχή ή ό,τι και να κάνεις δεν θα έρθει με τον καιρό, σταρ δεν γίνεσαι. Το ίδιο ισχύει και με αυτούς που βγαίνουν στο σανίδι. Ο κόσμος το μυρίζεται με την πρώτη αν θα κάνουν καριέρα ή όχι».
Τι συμβαίνει, όμως, όταν κανείς χάνει την τηλεοπτική καρέκλα, που είναι σαν πρόσκαιρος θρόνος; «Εμαθα να τα διαχειρίζομαι και να βλέπω τα καλά σε κάθε φάση της ζωής μου. Για παράδειγμα, δεν μου έλειψε ποτέ το στούντιο αφότου έφυγα ύστερα από τόσες δεκαετίες. Υπάρχει ένα μυστικό για να γεράσεις καλά: Εγώ τη Νάκυ μου την αγαπώ και τη φροντίζω», τονίζει και με το χέρι της χαϊδεύει το ίδιο της το μπράτσο. Ποια τηλεπαρουσιάστρια θαυμάζει σήμερα; «Ολες είναι καλές. Βλέπω όλα τα κανάλια, αλλά και τις εκπομπές μαγειρικής, παρότι σε όλη μου τη ζωή δεν έμαθα να μαγειρεύω. Εβγαινα κάθε βράδυ έξω για φαγητό με τον άνδρα μου, που δούλευε αυτός στην ΕΡΤ. Αλλες εποχές τότε…».
«Πρέπει να ήρθε το ταξί που σας παραγγείλαμε», της λέω πριν αποχαιρετηθούμε. «Μη σε νοιάζει, θα μας ειδοποιήσουν από το εστιατόριο αν ήρθε ή όχι. Είδες που είμαι και λίγο μεγαλομανής;» λέει και σκάει στα γέλια.
Η ομορφιά και το μυαλό
«Ομορφιά για μια γυναίκα ή για έναν άνδρα είναι να έχει μυαλό. Αλλιώς δεν μπορείς να αξιοποιήσεις αυτό το δώρο που σου δίνει ο Θεός. Η εμφάνιση από μόνη της δεν μπορεί να σταθεί. Σήμερα βγαίνω έξω και καμαρώνω τη νέα γενιά, αγόρια και κορίτσια, που είναι πραγματικά πολύ καλοφτιαγμένα, έχουν ωραία πρόσωπα, ωραία σώματα. Θα ήθελα όμως κάποιος να τους πει πως αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να καλλιεργηθούν για να αντέξουν και τις δυσκολίες και τις αναποδιές της ζωής. Και η τύχη είναι απαραίτητη, αλλά και αυτή πιάνει τόπο αν είσαι έξυπνος ώστε να αντιληφθείς την ευκαιρία που σου παρουσιάζεται. Δίχως ευφυΐα δεν μπορείς να μάθεις από τα λάθη. Και αν δεν μάθεις, η ζωή πηγαίνει στράφι και σε ξαναρίχνει στα ίδια προβλήματα, ίσως και σε χειρότερα».
Η συνάντηση
Η Νάκυ τρώει λίγο, επιλεκτικά. Την παινεύω για τη σιλουέτα της: «Λοιπόν, υπάρχει ένα μυστικό για να μην παχαίνεις», μου αποκαλύπτει. «Από τότε που ήμουν νέα δεν ήθελα να πηγαίνω σε ταβέρνες, αλλά μόνο σε καλά εστιατόρια. Και αυτό όχι επειδή μεγαλοπιανόμουν, αλλά γιατί όταν πας σε ένα ωραίο περιβάλλον με καλό κόσμο, τρως πάντα λιγότερο. Στην ταβέρνα ξεφεύγεις, αρχίζει η παρέα να παραγγέλνει “φέρε” και “φέρε” και έτσι γίνεται το κακό και παχαίνει κανείς», μου λέει και γελάει. Παραγγείλαμε μια ωραία δροσερή σαλάτα, ένα καλαμάρι ψητό και ένα χταπόδι
στα κάρβουνα με φάβα.
