Σταύρος Κωσταντινίδης: Η ελληνική γιορτή του Μονάχου

Σταύρος Κωσταντινίδης: Η ελληνική γιορτή του Μονάχου

Πώς ο δραστήριος ομογενής κατάφερε να μετουσιώσει σε θεσμό μια χριστουγεννιάτικη φιλανθρωπική εκδήλωση

7' 4" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ενα προεόρτιο αστέρι θα κάνει αύριο μια στάση στον ουρανό πάνω από την οδό Konigin str 34, του Μονάχου, για να φωτίσει το χριστουγεννιάτικο τραπέζι που οργανώνει για φιλανθρωπικούς σκοπούς ένας Ελληνας δικηγόρος, εξέχων μέλος της βαυαρικής, και όχι μόνον, κοινωνίας. Εκεί, στο ετήσιο δείπνο του Σταύρου Κωσταντινίδη, στην αίθουσα του εστιατορίου Café Reitschule, θα «συναντηθούν» αθροιστικά περισσότερα από 250 δισ. ευρώ, ίσως και περισσότερα. Ο διακεκριμένος ομογενής τραπεζώνει τα τελευταία δέκα χρόνια, παραμονές Χριστουγέννων, τα πιο γερά «πορτοφόλια» της Βαυαρίας αλλά και επιφανείς προσωπικότητες απ’ όλη τη Γερμανία και την Αυστρία.

Και αντί για την παραδοσιακή χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα που επιβάλλει το έθιμο των ημερών, σερβίρει στους προσκεκλημένους του ταπεινό ελληνικό κατσικάκι, συνοδευόμενο με πατάτες φούρνου, χωριάτικη σαλάτα, χταποδάκι, τυροκαυτερή, κατσικίσια φέτα, ούζο και ελληνικά κρασιά, και επιδόρπιο γιαούρτι με μέλι.

Πρόεδροι βιομηχανικών κολοσσών όπως οι Siemens, BMW, AUDI, Mercedes, CEO μεγάλων αλυσίδων πολυκαταστημάτων, ο εκάστοτε πρωθυπουργός της Βαυαρίας με όλο το υπουργικό συμβούλιο, πρώην καγκελάριοι, παράγοντες της πνευματικής, κοινωνικής ζωής –περισσότερα από 300 άτομα– σπεύδουν να ευφρανθούν και να αφήσουν τον οβολό τους στην «τράπεζα αγαθοεργίας» του κ. Κωσταντινίδη. «Εως τώρα από τα χριστουγεννιάτικα τραπέζια, αλλά και άλλες εκδηλώσεις όπως συναυλίες κ.λπ., έχουμε μαζέψει πάνω από 12 εκατ. ευρώ, τα οποία διαθέσαμε σε νοσοκομεία, συσσίτια φτωχών κ.α.».

Διαρκούσης της κρίσης στην Ελλάδα, συγκέντρωσε 600.000 ευρώ και μαζί με άλλες 400.000 που προσέφερε ο δούκας της Βαυαρίας και απόγονος του Οθωνα, Φραγκίσκος, δόθηκαν μέσω της ΜΚΟ «Αποστολή» της Αρχιεπισκοπής Αθηνών σε 1.500 φτωχές οικογένειες πολυτέκνων (με πάνω από πέντε παιδιά) στην Ελλάδα.

«Δεν κάνω κάτι για τον εαυτό μου, έτσι έμαθα. Το σπίτι μας ήταν και παραμένει ανοιχτό για τους φτωχούς. Οι Γερμανοί δίνουν, αρκεί να είναι βέβαιοι ότι θα πάνε στον προορισμό τους, σε φιλανθρωπικούς σκοπούς δηλαδή, και αυτό είναι εγγυημένο», τονίζει.

Επιφανής δικηγόρος, γέννημα-θρέμμα του Μονάχου κινείται με άνεση στα υψηλά «πατώματα» της πολιτικής και του επιχειρείν, όπου χαίρει μεγάλης εκτίμησης. Φοιτητής της Νομικής Σχολής του Μονάχου ακόμη, έγινε εκπρόσωπος Τύπου στον υφυπουργό επί των Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στην αρχή και αργότερα τον συνόδευσε στα υπουργεία Εσωτερικών και Δικαιοσύνης, της Βαυαρίας, χωρίς να είναι ενταγμένος κομματικά. «Από τη θέση αυτή γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους και προσπαθώ εκμεταλλευόμενος τις γνωριμίες να βοηθήσω όπου μπορώ και την πατρίδα», εξηγεί.

Υπηρέτησε την πολιτική επί εννά χρόνια, αλλά δεν συνέχισε. Γιατί; «Δεν ήταν στα ενδιαφέροντά μου», λέει. «Εχει διαφορά ο τρόπος που ασκείται η πολιτική στη Γερμανία από την Ελλάδα;» τον ρωτώ. «Ε, βέβαια, εκεί ασκείται πιο αξιοκρατικά. Οι Γερμανοί προσπαθούν να προωθούν ανθρώπους που είναι πραγματικά καλοί. Μετρούν τα προσόντα και όχι οι φωνακλάδες, οι ωραίοι και οι αφισοκολλητές».

Η συζήτηση επεκτείνεται γενικότερα στην εμπλοκή των Ελλήνων μεταναστών στα πολιτικά δρώμενα. «Εχουμε πάρα πολλούς Ελληνες μορφωμένους: γιατρούς, φαρμακοποιούς, μηχανικούς, ανθρώπους που διαπρέπουν στα πανεπιστήμια ως καθηγητές. Εξελίσσονται οι Ελληνες και ευτυχώς, γιατί έχουμε και από την άλλη μεριά τους Τούρκους (κουρδικής καταγωγής), στους οποίους βλέπουμε να έχουν και βουλευτές, πολιτικούς, προέδρους Βουλής, π.χ. στη Βάδη-Βυρτεμβέργη η πρόεδρος της Βουλής είναι Τουρκάλα, στην ομοσπονδιακή Βουλή υπάρχουν περισσότεροι από 30 Τούρκοι, ενώ εμείς έχουμε έναν στην ομοσπονδιακή Βουλή με τους Φιλελεύθερους».

Οι Γερμανοί προσπαθούν να προωθούν ανθρώπους που είναι πραγματικά καλοί. Μετρούν τα προσόντα και όχι οι φωνακλάδες, οι ωραίοι και οι αφισοκολλητές.

– Πώς εξηγείται αυτό;

– Νομίζω ότι οι Ελληνες δεν δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον να ενσωματωθούν στη γερμανική πολιτική ζωή, να μπουν σε γερμανικά κόμματα και να κάνουν μέσω αυτών καριέρα. Ισως γιατί πίστευαν και πιστεύουν ότι ήρθαν για πέντε-έξι χρόνια και θα επιστρέψουν. Στην κοινωνία οι Ελληνες ενσωματώθηκαν, δεν ενσωματώθηκαν όμως στους θεσμούς. Θα μπορούσαμε να παίξουμε κάποιο ρόλο, συμμετέχοντας στις τοπικές Βουλές, να έχουμε πολλούς δημοτικούς συμβούλους αντί να τσακωνόμαστε μεταξύ μας.

– Λόμπινγκ υπέρ των συμφερόντων της Ελλάδας γίνεται, όπως με την ομογένεια στις ΗΠΑ;

– Αν και έχουμε σοβαρούς ανθρώπους που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, τέτοιοι λομπίστες στη Γερμανία δεν υπάρχουν. Δεν έχουμε τους εκατομμυριούχους που να βάζουν χρήμα, τους βουλευτές όπως στις ΗΠΑ, γιατί ποτέ δεν μπήκαμε στο πολιτικό σύστημα για να μπορέσουμε να παρέμβουμε, να διαδραματίσουμε κάποιο ρόλο. Για να κάνεις υψηλή πολιτική και να πεις ότι θα προσφέρω στην Ελλάδα, πρέπει να ανέβεις στα ψηλά κλιμάκια. Οι Τούρκοι το πέτυχαν. Εχουν υπουργούς και υφυπουργούς.

– Τους Ελληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό πώς τους αξιοποιεί η Ελλάδα;

– Δεν ξέρω αν τους δίνεται η δυνατότητα να προσφέρουν. Αυτό το ισχυρό όπλο δεν αξιοποιείται, πλην ίσως, όπως προείπα, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη πάντως όχι.

– Προσωπικά, αισθάνεσαι ότι σου δόθηκε αυτή η δυνατότητα;

– Εδωσα περισσότερα απ’ ό,τι πήρα…

Σταύρος Κωσταντινίδης: Η ελληνική γιορτή του Μονάχου-1
«Δεν κάνω κάτι για τον εαυτό μου, έτσι έμαθα. Το σπίτι μας ήταν και παραμένει ανοιχτό για τους φτωχούς. Οι Γερμανοί δίνουν, αρκεί να είναι βέβαιοι ότι θα πάνε στον προορισμό τους, σε φιλανθρωπικούς σκοπούς δηλαδή, και αυτό είναι εγγυημένο», λέει ο Σταύρος Κωσταντινίδης.

Μετά το κατσικάκι… γραμμή για προσκύνημα στο Αγιον Ορος

Εκτός από το χριστουγεννιάτικο κατσικάκι, ο Σταύρος Κωσταντινίδης έμαθε στους Βαυαρούς και το προσκύνημα στο Αγιον Ορος. Παιδί ιερέα, του αειθαλούς 94χρονου σήμερα παπα-Πλούταρχου, ο οποίος ξενιτεύτηκε στη Γερμανία από την Κωνσταντινούπολη μετά τη φυγή των Ελλήνων, πηγαίνει στον Αθω από το 1988. Οπως μου λέει: «Το Αγιον Ορος είναι ένας πολύ καλός μοχλός επικοινωνίας μου με πολλούς Γερμανούς. Κάθε χρόνο ταξιδεύω εκεί με επιφανείς πολιτικούς και επιχειρηματίες. Εχω συνοδεύσει το μισό υπουργικό συμβούλιο της Βαυαρίας – το άλλο μισό είναι γυναίκες και δεν μπόρεσαν να έρθουν. Θυμάμαι το Αγιον Ορος όταν στα μοναστήρια φοβόσουν να περπατήσεις για να μη βρεθείς στον κάτω όροφο. Από τότε πάω κάθε χρόνο με δέκα προσωπικότητες της Γερμανίας και αν υπολογίσεις έως το 2019, που πήγα τελευταία φορά λόγω κορωνοϊού, μαζεύονται πάνω από 200 άτομα, προσωπικότητες, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί. Αυτοί είναι που έρχονται και στο “κατσίκι”, συγκροτούν τη βάση του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού. Είναι όλοι τους φίλοι του Ορους, το έχουν βοηθήσει».

Προσπαθώ να φανταστώ πώς μπορούν να λειτουργούν σε μια τέτοια ατμόσφαιρα όπως αυτή της «κοινωνίας του ράσου» άνθρωποι κοσμικοί με τόσον πλούτο, ανέσεις και χλιδή και του το λέω. «Συμμετέχουν κανονικά στο τελετουργικό, πάμε το πρωί στη λειτουργία και μετά στην τράπεζα, με τα σακίδια στην πλάτη πηγαίνουμε στη συνέχεια από το ένα μοναστήρι στο άλλο, κοιμόμαστε εκεί, σηκωνόμαστε το πρωί συναντιόμαστε με τον ηγούμενο, μετά με τους μοναχούς, συζητάμε. Τους εντυπωσιάζει το γεγονός ότι είναι κάτι που δεν μπορούν να πληρώσουν για να το ζήσουν. Οι άνθρωποι αυτοί, ενώ μπορούν να ταξιδέψουν σε όλο τον πλανήτη, να κοιμηθούν σε πεντάστερα ξενοδοχεία, να έχουν τις ακριβότερες θαλαμηγούς, δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για να κοιμηθούν σ’ ένα μοναστήρι του 9ου αιώνα, να φάνε όλοι μαζί, να μείνουν σ’ ένα δωματιάκι τέσσερα άτομα και να περπατήσουν με ένα σακίδιο στην πλάτη. Αυτή η ιδιαιτερότητα, αυτό το να είσαι απλός άνθρωπος τους γοητεύει, και αισθάνονται ότι μόνο το Αγιον Ορος τούς το προσφέρει. Από τώρα, με αφορμή και το τραπέζι, αρχίζουν να με ρωτάνε πότε θα πάω στο Ορος και να δηλώνουν το ενδιαφέρον να έρθουν κι εκείνοι. Αυτοί είναι και οι καλοί φίλοι της Ελλάδας, που όταν έχουμε ανάγκη θα τους χτυπήσουμε την πόρτα».

Από τις πρώτες δωρεές με τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν στα χριστουγεννιάτικα τραπέζια του Κωσταντινίδη, ήταν και αυτή της ανακαίνισης της περίφημης ελληνορθόδοξης Εκκλησίας του Σωτήρος (Σαλβατόρ Κίρχε), στο Μόναχο.

Ο Σόιμπλε

Η περίοδος των μνημονίων, κατά την οποία η Ελλάδα είχε καταστεί το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης, ήταν δύσκολη για τον Σταύρο Κωσταντινίδη. «Ο ρόλος μου εκείνες τις ώρες ήταν αυτός της “γέφυρας” μεταξύ των Γερμανών και ειδικά των Βαυαρών και των Ελλήνων. Με ρωτούσαν συχνά από το υπουργείο Οικονομικών και ο ίδιος ο Σόιμπλε πώς τα βλέπουμε εμείς οι Ελληνες τα πράγματα. Τι θέλουμε, πού το πάμε και βέβαια ήταν σημαντικό να υπάρχει ένας που να εξηγεί τη στάση μας. Το ταξίδι του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά το 2012 στο Μόναχο, το οποίο έκλεισα εγώ και ήμουν παρών στη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Ζεεχόφερ, άλλαξε το κλίμα υπέρ της Ελλάδας στη βαυαρική πολιτική. Μην ξεχνάμε ότι η Βαυαρία είναι η έβδομη “οικονομία της Ευρώπης” και πόσο φιλέλληνες είναι οι Βαυαροί».

Η συνάντηση

Ξεκινήσαμε να συζητάμε στο ξενοδοχείο «Τέσσερις Εποχές», στο κέντρο του Μονάχου, όπου γίνονται οι συνεδριάσεις του Συμβουλίου του ΝΑΤΟ. Εκεί πήρα έναν καφέ, εκείνος δεν ήπιε τίποτα. Βγαίνοντας συναντήσαμε έναν άστεγο ζητιάνο. Εβγαλε από την τσέπη και του έδωσε κάποια χρήματα. Εχει στο DNA του τη φιλανθρωπία. Ολοκληρώσαμε την κουβέντα στο… ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλλάς» στη Θεσσαλονίκη με έναν καπουτσίνο εγώ και δυο φραπέδες με γάλα εκείνος. Είχε καταφθάσει προσκεκλημένος σε επιχειρηματικό συμπόσιο. Για ευνόητους λόγους (ισχνό πορτοφόλι) δεν (του) εξέφρασα την επιθυμία να συμμετάσχω σε ένα χριστουγεννιάτικο δείπνο του.

Σταύρος Κωσταντινίδης: Η ελληνική γιορτή του Μονάχου-2

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή