Αισιόδοξος αλλά και μπαϊρονικά ρομαντικός, δημιουργικά ρευστός αλλά και συνεπής στην πίστη του «στην ομορφιά της ζωής», ο Κωστής Μαραβέγιας, λίγο πριν την έναρξη των θερινών συναυλιών του, αυτοσυστήνεται μέσα από ένα παιχνίδι αυθόρμητων συνειρμών.
Αγρίνιο: «Ορμητήριο για την πανηγυρική έξοδο από την εφηβεία. Εφυγα από το Αγρίνιο στα δεκαοχτώ και από λιμάνι σε λιμάνι, βρέθηκα από την Πάτρα στο Μπάρι. Από τον εγκλεισμό, που μου δημιουργούσαν τα βουνά γύρω από την πόλη, ανέπνευσα θαλασσινή ελευθερία κατά την ανοιχτωσιά του ταξιδιού με το καράβι».
Βαλίτσα: «Είναι το σταθερό διακοσμητικό στοιχείο του σπιτιού μου. Βρίσκεται πάντα στο ίδιο σημείο, στο χολ, μπαίνοντας δεξιά, υπενθυμίζοντάς μου την προσωρινή μου διαμονή. Ζω μεταξύ ταξιδιών και ονειρεύομαι τα ταξίδια».
Γεννήθηκα: «Ανοιξη, μέσα Μαΐου. Στα δύσκολα εφηβικά μου χρόνια, συχνά αναρωτιόμουν γιατί γεννήθηκα. Στα πέμπτα μου γενέθλια, είχα ρωτήσει τη μητέρα Μαργαρίτα, “γιατί τρώμε κάθε μέρα και σπαταλάμε τροφή, αφού στο τέλος θα πεθάνουμε;”. Και μου απάντησε: “Γιατί πρέπει πρώτα να μεγαλώσεις και στο τέλος να πεθάνεις”. Εκτοτε, κάθε άνοιξη, ταλαιπωρούμαι από αλλεργίες».
Διαλέγω: «Την ομορφιά της ζωής. Διαλέγοντας γίνεσαι επιλεκτικός, ξέρεις να αρνείσαι, μαθαίνεις τι θέλεις».
Ελλάδα: «Ευερέθιστη, εύθικτη, γκρινιάρα, αλλοπρόσαλλη, επιλεκτικά φιλόξενη, δυστυχώς, αλλά και φιλότιμη, αλληλέγγυα, ανθρώπινη. Η Ελλάδα, ως νεοσύστατο κράτος, βελτιώνεται και θα βελτιώνεται, υπό το φως του ελληνικού ουρανού και των σπάνιων, προοδευτικών ανθρώπων που ζουν ακόμα σε αυτή τη χώρα».
Ζημιά: «Είναι η υπενθύμιση του μη δεδομένου, η διάψευση της βεβαιότητας, η βίαιη διακοπή της κανονικότητας. Με ζημιές έχω διδαχτεί πολύτιμα μαθήματα. Ζημιές σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, για τις οποίες, ευτυχώς, βρίσκω, μέχρι σήμερα, αποθέματα ψυχισμού για τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις. Και όπως λέγεται, “ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό”».
Ηρωες: «Μεγάλωσα με τους σούπερ ήρωες των κόμικς αλλά θαυμάζω τους κρυφούς ήρωες της καθημερινότητας. Αντλώ έμπνευση και δύναμη από αυτούς και προσπαθώ να ξεφεύγω από τον μικρόκοσμό μου και να τους ανακαλύπτω. Νομίζω ότι η εποχή γενικά έχει ανάγκη από θετικά πρότυπα-ήρωες».
Θυμώνω: «Με την έλλειψη σεβασμού, με την αγένεια, την αδικία και την ανθρωποφαγία στο ίντερνετ. Μεγαλώνοντας έχω μάθει να μετατρέπω την οργή σε δημιουργική αισιοδοξία, να μην παρασύρομαι από το θυμικό και μόνο».
Ιστορία: «Τίτλος: “Το χαμένο σκουλαρίκι της Σκουφά”. Ηταν Πέμπτη απόγευμα, τρεις βδομάδες πριν, μόλις που τελείωνε η εργασιακή ημέρα των καλοντυμένων δικηγόρων του Κολωνακίου. Σκυμμένη, ψάχνοντας ανάμεσα σε πετραδάκια, χαλικάκια και κομμάτια σπασμένης ασφάλτου, δίπλα σε ένα κάδο σκουπιδιών, στη Σκουφά, στο ύψος της Ομήρου, μία νεαρή, μάλλον ασκούμενη δικηγόρος, αναζητούσε, με αγωνία και δάκρυα στα μάτια, το χαμένο της σκουλαρίκι. Αφοσιωμένη στο έργο της, δεν ζήτησε βοήθεια από κανέναν περαστικό, αλλά πολλοί ήταν οι εθελοντές που έσπευσαν να βοηθήσουν. Μετά από λίγα λεπτά, η εικόνα ήταν αυτή πολλών ανθρώπων σκυμμένων πάνω από το οδόστρωμα να ψάχνουν το σκουλαρίκι της κοπέλας. Τι ωραία εικόνα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Φυσικά, η κοπέλα ήταν όμορφη».
Καταχρήσεις: «Παλαιότερες συναισθηματικές εκρήξεις και διαφόρων ειδών καταχρήσεις σηματοδότησαν και ενίοτε νοηματοδότησαν τη νεότητά μου».
Λιμνάζω: «Όταν αδρανοποιούμαι –και αυτή η αδράνειά μου κρατάει καιρό, όταν το εμπόδιο μοιάζει ανυπέρβλητο, όταν η απώλεια είναι δυσβάσταχτη. Η μουσική, όμως, στραγγίζει τα νερά της λίμνης και μπορώ και περπατώ ξανά σε σταθερό έδαφος».
Ματαίωση: «Βρίσκεται παντού. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του βίου μας. Η ζωή είναι μία ματαίωση. Συχνά, λέω χαριτολογώντας, “δουλεύουμε και ζούμε για μια μεγαλοπρεπή κηδεία, που θα ξεχαστεί στο επόμενο πανηγύρι”».
Νέα γενιά: «Πιστεύω στην αυτόνομη και αυτόφωτη νέα γενιά. Και εδώ θα δανειστώ μία ρήση του Μάνου Χατζιδάκι, “Οι κομματικές νεολαίες είναι ατάλαντη τροφή για τους νέους”».
Ξαποστέλνω: «Διακριτικά και ευγενικά, συνήθως, όποιον και ό,τι με πιέζει και αρνείται να δει μια διαφορετική εκδοχή στα πράγματα».
Ονειρα: «Λίγο έξω από το Αγρίνιο, διατηρούμε ένα εξοχικό σπίτι, το οποίο χρησιμοποιούσαμε ως καταφύγιο τις περιόδους των μεγάλων σεισμών στη Δυτική Ελλάδα. Από παιδί, λοιπόν, έβλεπα -και εξακολουθώ να βλέπω- ένα όνειρο κατά το οποίο είμαι κλεισμένος σε αυτό το εξοχικό και περιτριγυρισμένος από εξωγήινα όντα. Μπορώ να βλέπω και να νιώθω την απειλή τους αλλά δεν είμαι οπλισμένος για να αμυνθώ. Ευτυχώς, ποτέ δεν έχουν εισβάλλει στο σπίτι όπου βρίσκομαι. Ισως, βλέπω αυτό το όνειρο, επειδή από μικρός είχα εμμονή με τα άστρα, το σύμπαν και τους πλανήτες και είμαι φανατικός οπαδός ταινιών επιστημονικής φαντασίας».
Πολιτικοί: «Δύσκολο να είσαι πολιτικός σήμερα. Υπάρχει μια τάση απολιτικοποίησης της ζωής μας, η οποία εκφράζεται από την άνοδο του φασισμού και του νεοναζισμού. Οι πολίτες δεν πιστεύουν και δεν εμπιστεύονται την πολιτική αλλά την επιβολή της εξουσίας μέσω της δύναμης, της βίας και του φόβου».
Ρουτίνα: «Φυσικά και έχω τα μικρά, καθημερινά τελετουργικά μου. Μου αρέσει να γυρίζω στην πόλη, να συναντώ και να συνομιλώ με ανθρώπους, γνωστούς και αγνώστους. Στα καφενεία, δίπλα στους αγαπημένους, σιωπηλούς συνταξιούχους, γράφω στίχους, μελωδίες και σενάρια για την εκπομπή μου. Παραδόξως, όταν βρίσκομαι μόνος μου σε έναν χώρο, δεν μπορώ να εμπνευστώ και να λειτουργήσω δημιουργικά».
Σιωπώ: «Οσο μεγαλώνουμε, αυξάνονται οι διάρκειες των σιωπών μας. Μπορεί να είναι δείγμα ωριμότητας. Μπορεί και εγκατάλειψη».
Τηλεόραση: «Δεν έχω υπάρξει φανατικός τηλεθεατής. Εξαίρεση αποτέλεσαν οι εκπομπές “Μονόγραμμα”, “Παρασκήνιο”, “Οι απαράδεκτοι”, “Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος”. Τώρα, βλέπω ταινίες και ντοκιμαντέρ. Αυτό που λείπει, όμως, από την ιδιωτική, κυρίως, τηλεόραση είναι το φιλτράρισμα του λόγου, η ευγένεια των ομιλούντων -παρουσιαστών και καλεσμένων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Οσο για τη δική μου εκπομπή στη ΝΕΡΙΤ, “Μουσική παντού”, προσπαθώ να την ετοιμάζω και να τη γυρίζω με αφοσίωση και αγάπη και μέχρι στιγμής, το αποτέλεσμα είναι πολύ κοντά σε αυτό που είχα φανταστεί σχεδιάζοντάς την.
Υπνος: «Ο ανήσυχος ύπνος με τυραννά, όταν δεν είμαι καλά ψυχολογικά, όταν έχω πολύ πρωινό ξύπνημα, ή όταν δεν είναι επαρκώς κλεισμένα τα παντζούρια. Γενικά, έχω δύσκολο ύπνο. Συχνά νιώθω σαν τον μαραθωνοδρόμο που πρέπει να ολοκληρώσει και να τερματίσει, πάση θυσία, τη διαδρομή του οχτάωρου ύπνου».
Φοβάμαι: «Παλιά, φοβόμουν τις καταστάσεις, τις οποίες δεν μπορούσα, φαινομενικά, να ελέγξω, όπως για παράδειγμα, το αεροπλάνο. Φανταστείτε, από τον φόβο μου, είχα πάει οδικώς στη Βιέννη, για να συμμετάσχω σε μια συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου, όταν όλοι οι υπόλοιποι είχαν πάει αεροπορικώς εκεί. Κατάφερα να το ξεπεράσω και μάλιστα να το διασκεδάζω σήμερα, όταν κατάλαβα ότι το αεροπλάνο δύσκολα πέφτει. Η αγάπη μου για τα ταξίδια, ειδικά για τα ταξίδια με αφορμή συναυλίες, με βοήθησε να ξεπεράσω τον φόβο μου για τα αεροπλάνα στα 30 μου».
Χόμπυ: «Κυκλοφορώ με το ποδήλατό μου παντού, στο κέντρο, στην παραλιακή, στο εξωτερικό. Το ποδήλατό μου είναι σπαστό και το παίρνω πάντα μαζί μου. Μία από τις διαδρομές που έκανα στο Παρίσι τη μαγνητοσκόπησα και την έκανα βίντεο κλιπ για το τραγούδι “Rue Madame”».
Ψέματα: «Αγαπώ τα ευφάνταστα ψέματα. Δεν είμαι πραγματιστής, ούτε οπαδός του ρεαλισμού. Με συναρπάζει ο φελινικός κόσμος και ενστερνίζομαι το ρητό “μερικές φορές, ένα μικρό ψέμα είναι καλύτερο από μια μεγάλη αλήθεια”».
Ωρα να…: «…μάθω τι θα γίνω, όταν μεγαλώσω».
Info: «Weekend στον Κήπο του Μεγάρου – Maraveyas Ilegal»: ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ: Παρ 27/6 & Κυρ 29/6 στις 21.00. Τιμές εισιτηρίων: €10-€12. Πληροφορίες: 210 72.82.333, HYPERLINK "http://www.megaron.gr" www.megaron.gr.
ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ: 28/6 Πάτρα, 2/7 Ηράκλειο, 3/7 Ρέθυμνο, 12/7 Ελατοχώρι Πιερίας, 18/7 Κέρκυρα κ.ά. Πληροφορίες: www.maraveyas.net.
Διαβάστε τη συνέντευξη, ακούγοντας πέντε αγαπημένα τραγούδια του Κωστή Μαραβέγια:
«Oh mio bambino caro», Maria Callas (Giacomo Puccini)
«Συννεφιασμένη Κυριακή», Βασίλης Τσιτσάνης
«My Body’s A Zombie For You», Dead Man’s Bones
«To βαλς των χαμένων ονείρων», Μάνος Χατζιδάκις
«Τσαλαπατώ», Κωστής Μαραβέγιας