Σταμάτης Μάρκογλου: «Στην Γκάνα οι άνθρωποι χαμογελούν περισσότερο απ’ όσο στην Αθήνα»

Σταμάτης Μάρκογλου: «Στην Γκάνα οι άνθρωποι χαμογελούν περισσότερο απ’ όσο στην Αθήνα»

5' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εκατόν δέκα μέρες. 10.000 χιλιόμετρα. 11 χώρες. Μία ερώτηση: «Τι είναι αυτό που σας έκανε να χαμογελάσετε σήμερα;». Ο Σταμάτης Μάρκογλου μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα από τη δυτική Αφρική. Το ταξίδι του τον πήγε από το Μαρόκο έως τη Νιγηρία με χρήματα που συγκεντρώθηκαν στο Διαδίκτυο από επιχειρηματικές χορηγίες (η Samsung του έδωσε tablet, κινητό και καλή φωτογραφική μηχανή) και απλούς ανθρώπους. Ο Μάρκογλου σπουδάζει μάρκετινγκ και επικοινωνία στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατάγεται από τη Νέα Εφεσο Πιερίας, με γονείς αγρότες, παλιότερα στα καπνά, τώρα στα ακτινίδια. Μέχρι τα 18 του δεν είχε ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό. Στην Αθήνα είχε κατέβει δύο ή τρεις φορές. Οι άλλοι δύο άνθρωποι που βοήθησαν στην καμπάνια «Question mark project» είναι οι φίλοι του Χάρης Νινιός, 21, φοιτητής, και ο Νίκος Τσουνάκας, 26, ζωγράφος και designer.

Απαντήσατε τελικά στο ερώτημα «τι κάνει τον κόσμο να χαμογελάει»;

Απειροι λόγοι. Αλλά αυτό στο οποίο κατέληξα είναι ότι, όσο πιο δύσκολα είναι τα πράγματα και όσο πιο κοντά έρχεσαι στη βιοτική σου ανάγκη, τόσο πιο μεγάλη είναι η ανάγκη σου να νιώσεις καλά.

Ηταν ανάγκη να πάτε στην Αφρική για να βρείτε φτωχούς ανθρώπους;

Θα μπορούσα να είχα μείνει και εδώ. Αλλωστε, πριν φύγω, γύριζα στο κέντρο της Αθήνας και μιλούσα σε όποιον συναντούσα. Αλλά η Αφρική είναι η «Mama Africa». Ταξίδεψα ψάχνοντας να βρω ομοιότητες…

Οι άνθρωποι χαμογελούν για όμοιους λόγους στην Αθήνα και στην Γκάνα;

Σε μια κλίμακα μέχρι το δέκα, στην Αφρική οι άνθρωποι χαμογελούν στο 7 και στην Αθήνα στο 4. Το πρώτο πράγμα που ακούς από τους περισσότερους είναι η οικογένεια. Οι φίλοι. Γενικά οι άλλοι άνθρωποι.

Κανένας δεν σας είπε ότι εκείνο που τον κάνει να χαμογελάει είναι τα χρήματα;

Μερικοί. Ο καπιταλισμός έχει μπει βαθιά και στην Αφρική.

Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο ερώτημα;

Περνούσα μια δύσκολη περίοδο. Τότε αποφάσισα να είμαι χαμογελαστός και να κάνω διαφορετικά πράγματα για να βελτιώνομαι. Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι: Παιδιά, ξυπνήστε και κάντε αυτό που θέλετε. Δυσκολίες υπάρχουν παντού.

Η φιλοσοφία σας για τη ζωή έχει επηρεαστεί καθόλου από την οικονομική κρίση; Οι συμφοιτητές σας είναι λυπημένοι;

Πολύ. Ειδικά στην εστία όπου μένω, επειδή όλοι έχουμε πολύ χαμηλό εισόδημα, βλέπω ότι οι περισσότεροι είναι αρνητικοί και βάζουν και οι ίδιοι όρια στους εαυτούς τους πέρα από την κατάσταση. Στην Πατησίων τα πράγματα είναι χάλια. Ζούμε με τις κατσαρίδες. Βέβαια, έχω και φίλους με καλά οικονομικά που είναι πάλι down.

Οπότε τα χρήματα -ή η έλλειψή τους- δεν αποτελούν δικαιολογία για αδράνεια;

Σε καμία περίπτωση. Αλλωστε, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι καλοί και βοηθούν. Για παράδειγμα, ψάχναμε μια καλή φωνή για voice over στο βίντεο της καμπάνιας μας και μας άρεσε ο τύπος που μιλούσε στη διαφήμιση της Nike Fuel. Του έστειλα λοιπόν ένα mail – λέγεται Καμπίρ- περιγράφοντάς του το πρότζεκτ και λέγοντάς του ότι έχω 27 ευρώ στο λογαριασμό μου. Μου απάντησε ότι θα το κάνει τζάμπα!

Εάν είχατε χρήματα, θα θέλατε να σπουδάσετε σε ένα αμερικανικό πανεπιστήμιο;

Ναι! Και θα αφοσιωνόμουν 100% στις σπουδές μου. Και στο Deree θα πήγαινα. Αλλά δεν μπορώ να είμαι στην ΑΣΟΕΕ και να μου λένε τι έγινε στο μάρκετινγκ το 1998! Είναι σαν να βάζω ένα τούβλο στο κεφάλι μου, που καταστρέφει κάθε δημιουργικότητα.

Θα πάρετε το πτυχίο σας;

Σκοπεύω να πλακωθώ και να το πάρω. Δεν είναι δύσκολο να περνάς τα μαθήματα με 7-8, ακόμη και αν δεν παρακολουθείς ποτέ.

Και θα ασχοληθείτε επαγγελματικά με το μάρκετινγκ;

Νομίζω ότι θα ήμουν καλός. Αλλά τώρα μόλις γύρισα. Και μόνο μία φορά στη ζωή μου θα έχω την ευκαιρία να είμαι Δον Κιχώτης. Ας το ζήσω! Τώρα διαβάζω Λάου Τσε.

Πώς ξεκίνησαν όλα αυτά για εσάς ενώ δεν είχατε ανάλογη οίκοθεν κουλτούρα;

Με ένα πρόγραμμα της AIΕSEC (σ.σ. διεθνής ΜΚΟ που διοικείται αποκλειστικά από φοιτητές) στο Κάιρο.

Ο εθελοντισμός είναι τρόπος ζωής πλέον για τους νέους;

Τώρα έχει γίνει λίγο… σούπα. Η AIΕSEC με βοήθησε, αλλά πιστεύω ότι για πολλούς είναι απλώς μια ευκαιρία να κάνουν κάτι διαφορετικό.

Το δικό σας ταξίδι, που ήταν διαφορετικό, είχε νόημα για κανέναν άλλον εκτός από εσάς;

Ναι και όχι. Μπορώ να μεταδώσω κάποια από αυτά που έζησα, γράφοντας ή από φωτογραφίες, αλλά και ο άλλος θα πρέπει να είναι έτοιμος να τα δεχτεί.

Περίσσεψαν χρήματα από αυτά που σας εμπιστεύτηκε ο κόσμος;

Συγκεντρώσαμε 3.600 ευρώ και ξόδεψα περίπου 2.600. Κάποια, πολύ λίγα, τα έδωσα. Εχουν περισσέψει περίπου 800 ευρώ. Τα κρατάω γιατί μου τα ζητάει το κράτος, που νομίζει ότι κάνω κάτι περίεργο. Δεν υπάρχει νομοθεσία για το crowdfunding στην Ελλάδα.

Πού δώσατε χρήματα;

Ας πούμε ταξίδευα με «Monkeys» – όπως λένε τα άτομα που συντηρούν τα φορτία στα φορτηγά. Επί μέρες και νύχτες στη μέση του πουθενά, κάτω από τον ήλιο και τα αστέρια. Οταν λοιπόν ήξερα ότι αυτοί οι άνθρωποι βγάζουν 7 ευρώ την εβδομάδα για μία ολόκληρη οικογένεια, μπορούσα να κρατήσω 50 ευρώ στην τσέπη μου;

Κινδυνεύσατε;

Οχι. Αλλά δεν θέλω να σας κρυφτώ. Κάθε εβδομάδα έπεφτα ψυχολογικά υπό το μηδέν. Είναι δύσκολο να δέχεσαι τόση διαφορετικότητα.

Αποζητούσατε ένα ζεστό μπάνιο και καλό φαγητό;

Μπορεί. Αλλά πιο πολύ ήθελα μία μέρα για τον εαυτό μου. Το φαγητό συνηθίζεται. Υπάρχει το banku, το οποίο είναι ένα πράγμα σαν αλεύρι που πιάνεις με τα χέρια. Στην αρχή είναι αηδιαστικό, αλλά μετά είναι απίστευτο.

Αλλους τουρίστες συναντήσατε;

Δεν πήγαινα σε τουριστικά μέρη. Μόνο έναν Γάλλο γνώρισα στην Μπουρκίνα Φάσο, ο οποίος ταξίδευε με αναπηρικό καροτσάκι τύπου… 4Χ4.

Οι ντόπιοι σάς αντιμετώπισαν με καχυποψία;

Εισέπραξα απίστευτη αγάπη! Μόνο ελάχιστοι προσπάθησαν να με ξεγελάσουν επειδή ήμουν λευκός – ίσον πάμπλουτος. Στη Νιγηρία με περνούσαν για τρομοκράτη και με έβαλαν στο τμήμα έξι φορές. Γιατί ποιος λευκός με μούσι κυκλοφορεί εκεί τώρα που γίνονται επεισόδια;

Κυνηγούσατε το διαφορετικό και στο χωριό σας ως παιδί;

Σκεφτόμουν μόνο το ποδόσφαιρο και τις γυναίκες και να βγω να πιω! Ενώ τώρα θέλω να είμαι μακριά από όλα και δεν με καταλαβαίνει ούτε ο κολλητός μου.

Οι γονείς σας τι λένε;

Ο πατέρας μου με λέει τρελό και η μητέρα μου ανησυχεί. Ο αδερφός μου, που εργάζεται τώρα στην Ιταλία ως graphic designer, με παρακαλάει να μου στέλνει χρήματα για να φύγω από την εστία. Αλλά εγώ πρέπει να ζήσω τη δική μου ζωή.

Χαμογελάτε;

Oλο αυτό με έχει κάνει να εκτιμώ τα μικρά πράγματα. Νομίζω ότι δεν θα «πέσω» ξανά για πολύ καιρό.

Επόμενα σχέδια;

Θέλω να είμαι παραγωγικός. Αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό στη ζωή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή