Είναι μια από τις ιστορίες που επιβεβαιώνουν το μύθο του «ελληνικού δαιμονίου» το οποίο είναι ταυτόχρονα ευχή και κατάρα, αφού πάντοτε εκδηλώνεται θετικά κάπου αλλού, ενώ στη γενέτειρα του εκφράζεται αυτοκαταστροφικά. Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, όμως, ο φαρμακολόγος-επιχειρηματίας με την εξέχουσα φιλανθρωπική δράση που ανακηρύσσεται το απόγευμα της Παρασκευής επίτιμος διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο κ. Γιώργος Μπεχράκης, λέει μια πιο σεμνή ιστορία η οποία μάλιστα προσιδιάζει σε αυτές που έλεγαν οι παλαιότερες γενιές: Σκληρή δουλειά, ισχυροί δεσμοί οικογένειας και κοινότητας και η αξία της παιδείας σαν μέσο κοινωνικής καταξίωσης, είναι κατά τον ίδιο τα συστατικά της επιτυχίας. «Ένα πράγμα έμαθα στη ζωή: Δεν υπάρχει part time επιτυχία. Σκληρή δουλειά και μυαλό απαιτείται» λέει στην συνέντευξη που παραχώρησε στην «Κ», στα γραφεία της Ελληνικής αντικαρκινικής εταιρίας στην οδό Ηπίτου στην Πλάκα.
Ο κ. Μπεχράκης μεγάλωσε στη Μασσαχουσέτη σε μια οικογένεια εργατών μεταναστών με έξι παιδιά. «Στη Μασσαχουσέτη είχαμε το πρώτο ολοήμερο ελληνικό σχολείο και μια κοινότητα 30.000 ανθρώπων. Ο Δήμαρχος, ο αστυνομικός, όλοι ήταν Ελληνες. Και έκαναν φοβερή πρόοδο γιατί οι γονείς που έφτασαν εκεί κατάλαβαν γρήγορα ότι αν θες να πετύχεις πρέπει να σπουδάσεις. Στις ΗΠΑ κανείς δεν θα σε εμποδίσει να προοδεύσεις αν έχεις τη γνώση» συνεχίζει ο ίδιος.
Αφού τελείωσε τη Βιολογία εργάστηκε στα ερευνητικά εργαστήρια της εταιρίας Τζόνσον και αργότερα στην Μακνίλ, όπου και έκανε το πέρασμα από την έρευνα στο μάρκετινγκ και το μάνατζμεντ. Μαζί με την Μακνίλ παρήγαγε το «Tylenol», έκδοχα του οποίου είναι τα γνωστά στην Ελλάδα ως depon και panadol και το οποίο έως και σήμερα είναι το πρώτο σε πωλήσεις αναλγητικό στην Αμερική. Εφηύρε ακόμη τα πρώτα εισπνεόμενα φάρμακα για το άσθμα και για τις αλλεργίες για τα οποία η φαρμακευτική εταιρία που ίδρυσε και διεύθυνε (Muro Pharmaceuticals), είχε την παγκόσμια αποκλειστική πατέντα για αρκετά χρόνια. Εχει διατελέσει ακόμα πρόεδρος σε μεγάλα νοσοκομεία της Βοστώνης και της Μασσαχουσέτης.
Το φιλανθρωπικό του έργο είναι ευθέως συνδεδεμένο με την ελληνική του καταγωγή. «Μεγάλωσα σε μια κοινότητα που ο μπακάλης θα έδινε βερεσέ σε ελληνικές οικογένειες ή δεν θα έπαιρνε καθόλου λεφτά, το μαγαζί με τα ρούχα θα έκανε το ίδιο. Θυμάμαι ότι δύο φορές επέστρεψε στην Ελλάδα ο πατέρας μου για να πολεμήσει, ενώ οποτεδήποτε υπήρχε ανάγκη έτρεχε να μαζέψει ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα για να στείλει πίσω στην πατρίδα. Το ίδιο έκαναν πολλοί Ελληνες μετανάστες» θυμάται.
«Εγώ, σκέφτηκα ήμουν τυχερός, άλλοι ίσως όχι τόσο. Σκοπός της ζωής μου είναι η προώθηση της υγείας, της ελληνικότητας και της ορθοδοξίας». Ο Γ. Μπεχράκης είναι ο βασικός χρηματοδότης της αντικαπνιστικής εκστρατείας στην Ελλάδα, ενώ χρηματοδοτεί ακόμα την αντικαρκινική έρευνα, έχει δώσει υποτροφίες σε περισσότερους από 40 γιατρούς για μετεκπαίδευση σε μεγάλα νοσοκομεία των ΗΠΑ. Το 2010 χορήγησε 1,8 εκατομμύρια στο Harvard προκειμένου να μελετήσει τις επιπτώσεις του καπνίσματος στην υγεία των Ελλήνων και το εθνικό σύστημα υγείας. «Περπατούσα έξω από ένα σχολείο, στην Αθήνα -νομίζω πως ήταν γυμνάσιο- και βλέπω τρία νεαρά κορίτσια να μοιράζουν τσιγάρα στα παιδιά σαν μέρος μιας διαφημιστικής εκστρατείας. Τους ζήτησα τσιγάρο και φωτιά και μου έδωσαν και οι τρεις. Επειτα κοίταξα γύρω και είδα ότι στην περιοχή υπήρχαν διαφημιστικές πινακίδες με προϊόντα καπνού. Ο εθισμός είναι πολύ ισχυρός στη νεαρή ηλικία. Αρχίσαμε να συζητάμε τον εξάδερφο μου, πνευμονολόγο, Παναγιώτη Μπεχράκη, τι μπορούμε να κάνουμε για να μειώσουμε την κατανάλωση καπνού στην Ελλάδα» θυμάται ο ίδιος.
Κάνοντας εκστρατεία σε Ελλάδα και ΗΠΑ ο Μπεχράκης γνωρίζει ότι τα βάζει με ισχυρό αντίπαλο. «Δεν έχει καμιά σημασία ποιος είναι στην εξουσία -τα λόμπι είναι ισχυρά και καταφέρνουν να επιβάλουν πολιτικές» λέει ο ίδιος. «Ομως πρόκειται για θέμα ανθρώπινο -υγείας- και οικονομίας για το κράτος. Τα κόστη από τη θεραπεία των ασθενειών του καπνίσματος οδηγούν σε υπερβάσεις των προϋπολογισμών».