Η Ρωσία βλέπει την Ελλάδα ως μια χώρα που δεν θέλει αλλά αναγκάζεται να συντάσσεται με τις πολιτικές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ έναντι της Μόσχας και υπό αυτό το πρισμα την αντιμετωπίζει πολύ πιο θετικά, τονίζει στην «Κ» ο γενικός διευθυντής του Ρωσικού Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων, Αντρέι Κορτούνοφ. Μιλά επίσης για την ενεργειακή συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ- Κύπρου και το ρωσικό αέριο, τονίζει ότι η Μόσχα δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση Ομπάμα και περιμένει την ανάδειξη νέου προέδρου στις ΗΠΑ, ενώ θεωρεί δύσκολη την αποκατάσταση των ρωσοτουρκικών σχέσεων.
-Πως βλέπει η Ρωσία την Ελλάδα;
-Υπάρχει, επιτρέψτε μου την έκφραση, μια σχιζοφρένεια. Ολοι γνωρίζουν και κατανοούν ότι η Ελλάδα είναι μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο η κριτική κατά των δυο αυτών οργανισμών δεν περιλαμβάνει την Ελλάδα. Υπάρχει η αίσθηση ότι η Ελλάδα εξαναγκάζεται να συντάσσεται με τις θέσεις των οργανισμών αυτών, αλλά είναι πιο κοντά σε μας παρά στους Γερμανούς, τους Γάλλους ή τους Βρετανούς. Υπό αυτό το πρίσμα υπάρχει συμπάθεια για αυτά που υπομένουν οι Ελληνες στα χέρια των ευρωπαϊκών θεσμών και τραπεζών.
-Πως αποτιμάται η διαφαινόμενη ενεργειακή συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου;
-Ισως υπάρχει ανησυχία για τον ανταγωνισμό από αυτή την περιοχή και τις πιέσεις που μπορεί να έχει στις τιμές. Το πως μπορεί να επηρεασθεί η θέση της Γκάζπρομ και άλλων παραγωγών αερίου προς την Ευρώπη, αλλά πολλά θα εξαρτηθούν από το πως θα εξελιχθεί και αν θα προβληθεί ως εναλλακτική πηγή στο αμερικανικό σχιστολιθικό αέριο που θα εισάγεται στην Ευρώπη, ή ως προσπάθεια περιορισμού της εξάρτησης της Ευρώπης από τη Ρωσία.
-Η σχέση Ρωσίας – ΗΠΑ;
– Η εικόνα που υπάρχει στο Κρεμλίνο είναι πως τίποτα σημαντικό δεν μπορεί να προκύψει με την κυβέρνηση Ομπάμα. Αντιλαμβάνονται ότι οι ΗΠΑ έχουν εισέλθει στον προεκλογικό κύκλο και, άρα, αυτή η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να λάβει ουσιαστικές αποφάσεις. Γι' αυτό δεν έχει νόημα να επενδύσει ο πρόεδρος Πούτιν πολλά σε μια προσπάθεια οικοδόμησης μιας νέας σχέσης με την Ουάσιγκτον σε αυτή τη φάση. Ταυτόχρονα, κατανοούν ότι πρέπει να διατηρούν μια επικοινωνία καθώς υπάρχουν ζητήματα η διαχείριση των οποίων δεν μπορεί να αναβληθεί μέχρι τον επόμενο Ιανουάριο που θα αναλάβει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ.
-Μπορεί να υπάρξει πρόοδος στη Συρία;
-Ξέρετε, είναι πιο εύκολο να υπάρξει συμφωνία μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων από ό,τι μεταξύ των περιφερειακών πρωταγωνιστών. Μπορούμε να συμφωνήσουμε με τους Αμερικανούς σε κάποια θέματα, αλλά αν οι Σαουδάραβες δεν τα βρίσκουν με τους Ιρανούς, η συμφωνία θα έχει πρόβλημα. Υπάρχει μια ευκαιρία να βρεθεί κοινός τόπος και οι Αμερικανοί με τους Ρώσους να γεφυρώσουν τις διαφορές τους σε ό,τι αφορά το ποιος νομιμοποιείται να δηλώνει εκπρόσωπος της συριακής αντιπολίτευσης, ποιες ομάδες πρέπει να αποκλεισθούν και ποιες να έρθουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Επίσης, όλοι κατανοούμε ότι πρέπει να υπάρξει κάποιου είδους μεταβατική κυβέρνηση.
-Που θα περιλαμβάνει το καθεστώς Ασαντ…
-Ναι, που θα περιλαμβάνει το καθεστώς Ασαντ, όπως και την αντιπολίτευση, όπου όπως είπα είναι διαπραγματεύσιμο το ποιος θα πρέπει να μετέχει, αλλά είναι σαφές ότι χρειαζόμαστε κάποιου είδους κυβέρνηση συνασπισμού ευρείας αποδοχής, συνταγματική αναθεώρηση, εκλογές, και μια συμφωνία όλων των πρωταγωνιστών για μη εμπλοκή και αλλοίωση των κανόνων που θα συμφωνηθούν. Ο πρόεδρος Πούτιν έχει επανειλημμένα επιμείνει όχι τόσο στην παραμονή του Ασαντ, όσο στη διασφάλιση και τη συνέχεια του συριακού κράτους. Υπό αυτό το πρίσμα σκέψεις περί διχοτόμησης της Συρίας δεν είναι πολύ δημοφιλείς στη Μόσχα. Πάντως, αποκεντρωμένες δομές, αυτονομία, ίσως ακόμη και ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ περιοχών είναι ζητήματα που μπορούν και μάλλον πρέπει να συζητηθούν. Και, τελικά, πρέπει να συζητήσουμε για ένα νέο σύστημα ασφαλείας στη Μέση Ανατολή. Μπορεί να ακούγεται ουτοπικό, ή και αφελές αλλά εάν δεν συζητηθεί αυτή η σημαντική διάσταση καμία συμφωνία στη Συρία δεν πρόκειται να διατηρηθεί.
-Οι ρωσοτουρκικές σχέσεις; Από τον Turkish Stream φθάσαμε σε απειλές πολέμου.
-Για να κάνω μια παραπομπή και στο βιβλίου του κ. Νταβούτογλου, θα έλεγα ότι στις ρωσοτουρκικές σχέσεις δεν υπάρχει "στρατηγικό βάθος". Για αρκετά χρόνια επικρατούσε η αίσθηση ότι διαφωνούμε με την Τουρκία για τη Συρία, το Ισραήλ, την Ουκρανία, σε πολλά θέματα στον Καύκασο, την αρμενική γενοκτονία, και φυσικά για την Κύπρο, αλλά θα υπερίσχυαν των διαφορών τα σημαντικά οικονομικά συμφέροντα και οφέλη και για τις δυο πλευρές. Τελικά, αυτό δεν συνέβη. Είναι τέτοια η δομή εξουσίας όπου όταν οι δυο ηγέτες έχουν καλές σχέσεις όλα πάνε καλά, αλλά όταν συγκρούονται, τα πάντα καταρρέουν. Κάποια στιγμή στο μέλλον μπορεί να βελτιωθούν οι σχέσεις αλλά δεν νομίζω όσο αυτοί οι δυο ηγέτες βρίσκονται στην εξουσία. Ισως χρειασθεί να μεσολαβήσει κάποιος.