Μετά τη στροφή προς τον ρεαλισμό και την απομάκρυνση από τον αρχικό ριζοσπαστισμό, η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον είναι σήμερα πολύ καλύτερη, επισημαίνει στην «Κ» ο Ελληνοαμερικανός λομπίστας Αντι Μάνατος, ο οποίος έχει προσβάσεις στον Λευκό Οίκο και στο Κογκρέσο. Σημειώνει ότι τα τελευταία χρόνια οι ΗΠΑ στηρίζουν την Ελλάδα, και ειδικά μετά τις εξελίξεις στη γειτονική Τουρκία θα μπορούσαν να της παράσχουν μεγαλύτερη οικονομική και στρατιωτική βοήθεια, καθώς το Αιγαίο καθίσταται το σύνορο της Δύσης. Τέλος, εκτιμά ότι η μάχη Κλίντον – Τραμπ είναι αυτή τη στιγμή «απόλυτη ισοπαλία».
– Πώς βλέπει η Ουάσιγκτον την Ελλάδα και τον Αλέξη Τσίπρα;
– Ο Ομπάμα υπήρξε ο πιο στενός φίλος της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Πιέζει για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και υπολογίζει την Ελλάδα. Στην αρχή υπήρχε προβληματισμός στην Ουάσιγκτον για τον κ. Τσίπρα και τη ριζοσπαστική ρητορική του, αλλά από τη στιγμή που απομάκρυνε μερικούς ακραίους και συνεργάζεται τόσο καλά, η εικόνα του στις ΗΠΑ έχει βελτιωθεί πολύ και δεν έχει πλέον καμία σχέση με αυτή που ήταν στην αρχή.
– Εχει επηρεασθεί αυτή η αποτίμηση από τις εξελίξεις στην Τουρκία;
– Η εξίσωση είναι σύνθετη. Μην ξεχνάτε ότι από τη στιγμή που ανέλαβε πρόεδρος ο Ομπάμα και για περίπου πέντε χρόνια ο ξένος ηγέτης με τον οποίο είχε την πιο συχνή επικοινωνία ήταν ο Ερντογάν. Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών και ειδικά οι πιο πρόσφατες έχουν αλλάξει τα δεδομένα.
– Και την ελληνοτουρκική εξίσωση;
– Οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν πολύ τη σημασία της βάσης της Σούδας. Το κατεστημένο εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον κλίνει παραδοσιακά υπέρ της Τουρκίας, όμως πριν από έναν χρόνο, για πρώτη φορά, άκουσα κορυφαίους αξιωματούχους να λένε ότι «η Τουρκία μάς χρειάζεται περισσότερο από ό,τι την χρειαζόμαστε εμείς». Φυσικά, μετά την απόπειρα πραξικοπήματος όλα αυτά βρίσκονται υπό επεξεργασία. Στον Λευκό Οίκο και στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ κανείς δεν ξέρει τι σημαίνουν αυτά που γίνονται. Πού θα πάμε.
– Το Αιγαίο μετατρέπεται σε σύνορο της Δύσης;
– Ολες οι ενδείξεις είναι πως η Τουρκία διολισθαίνει προς τον εξτρεμισμό και προς έναν αντιδυτικό προσανατολισμό. Ως συνέπεια αυτού η Ελλάδα όντως μετατρέπεται σε σύνορο της Δύσης, όπως είπατε, και η σημασία της αυξάνεται. Ελπίζω να αξιοποιήσει αυτή την εξέλιξη η Ουάσιγκτον.
– Με οικονομική ενίσχυση; Με στρατιωτική;
– Εάν οι ΗΠΑ διοχέτευαν ένα ή δύο δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο στην ελληνική οικονομία, αυτό θα είχε τεράστιο όφελος για την Ελλάδα. Οσο για την αμυντική βοήθεια, υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες παροχής πλεονάζοντος στρατιωτικού υλικού στην Ελλάδα. Είναι δε προφανή τα οφέλη από τη στενή συνεργασία σε ό,τι αφορά την ανταλλαγή πληροφοριών.
– Πώς αποτιμούν οι ΗΠΑ τη συνεργασία Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ;
– Για πρώτη φορά η εβραϊκή κοινότητα στις ΗΠΑ δεν πιέζει το Τελ Αβίβ να συνεργασθεί με την Ελλάδα, αλλά συμβαίνει το αντίστροφο. Το Ισραήλ βλέπει την Ελλάδα και την Κύπρο ως πολύ σημαντικούς συμμάχους και αυτό είναι εμφανές πλέον και στους κόλπους της αμερικανικής κυβέρνησης. Αυτή η τριμερής συνεργασία έχει την απόλυτη στήριξη των ΗΠΑ.
– Υπάρχουν όντως προοπτικές λύσης του Κυπριακού;
– Εδώ τα πράγματα δείχνουν θετικά, διότι για πρώτη φορά το θέμα χειρίζεται ένας άνθρωπος όπως ο Τζο Μπάιντεν, ο οποίος γνωρίζει και έχει μεγάλη ευαισθησία για το θέμα. Στην ανάδειξη της αναγκαιότητας λύσης συνέβαλε και η ενεργειακή διάσταση. Αλλά τώρα, με τις τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία, που είναι αυτή που θα πρέπει να προβεί σε παραχωρήσεις για να λυθεί το ζήτημα, κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Ισως, εάν ενισχύσει σε απόλυτο βαθμό την εξουσία του, ο Ερντογάν να μπορεί να κάνει τις αναγκαίες κινήσεις που θα ανοίξουν τον δρόμο προς τη λύση. Εδώ και δύο περίπου χρόνια οι Τούρκοι λένε σε πολύ αξιόπιστους ανθρώπους στην Ουάσιγκτον ότι είναι έτοιμοι να συμφωνήσουν σε λύση. Αλλά τώρα είμαστε σε αχαρτογράφητα νερά.
– Κλίντον ή Τραμπ;
– Αυτή τη στιγμή είμαστε σε απόλυτη ισοπαλία. Οσο περισσότερες τρομοκρατικές επιθέσεις σημειώνονται, τόσο ενισχύεται ο υποψήφιος του «νόμου και της τάξης» και αυξάνονται οι πιθανότητες να επικρατήσει. Ο αμερικανικός λαός ανησυχεί πολύ με όλη αυτή τη βία και ο Τραμπ εμφανίζεται ως ο κατεξοχήν υπέρμαχος της αποφασιστικής δράσης για τη διασφάλιση της τάξης. Γι’ αυτό έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε ισοπαλία.