Εκείνη φοβόταν μήπως η παρουσία της στο Ρίο τον άγχωνε. «Θα καθήσω όσο πιο ψηλά γίνεται, για να μη με βλέπει», μου έλεγε. Εκείνος την ήθελε στο πλευρό του. «Να με αγχώσει; Αυτό αποκλείεται να συμβεί. Κάθε άλλο. Αλλωστε, από τότε που ήμουν παιδί, μου έλεγε πως όλοι είναι νικητές, γιατί καταβάλλουν προσπάθεια με τον ίδιο στόχο. Έτσι με αποφόρτιζε από το άγχος», εξηγούσε εκείνος.
Σοφία και Λευτέρης Πετρούνιας. Μαμά και γιος. Χρυσός Ολυμπιονίκης ο ένας, νικητές και οι δύο. Γιατί πάντα μαζί ήταν στα δύσκολα. Το 2001, όταν ο Λευτέρης άρχισε να ασχολείται με την ενόργανη γυμναστική, αξημέρωτα ξυπνούσε για να του φτιάξει πρωινό. Στις 6.00 έφευγαν για την προπόνηση. Μέχρι το βράδυ, έπειτα από αμέτρητες διαδρομές, είχε ακόμα το κουράγιο να χτυπήσει το χέρι της στο τραπέζι, ώστε να μείνει ξύπνιος ο γιος της και να διαβάσει τα μαθήματά του.
Πέρασα ένα απόγευμα μαζί τους τον περασμένο Απρίλιο. Δε θα χρειαζόμουν περισσότερο χρόνο για να καταλάβω τη βαθιά αγάπη και το νοιάξιμο – κι από τις δυο πλευρές. Δεν είναι καταπιεστική μητέρα η Σοφία Πετρούνια. Ούτε «μαμάκιας» ο Λευτέρης. Αλλά στο βλέμμα τους βλέπεις πόσο πολύτιμος είναι ο ένας για τον άλλο. Οπως νιώθεις και την αδιόρατη μελαγχολία για τον μεγάλο απόντα: τον Παναγιώτη Πετρούνια, σύζυγο και πατέρα, που έφυγε από τη ζωή το Σεπτέμβριο του 2015.
«Τελικά, σε τι μοιάζετε περισσότερο;», τους είχα ρωτήσει σ' εκείνη τη συνάντηση. Την απάντηση είχε δώσει ο Λευτέρης: «Ονειρευόμαστε. Κι αυτό σε πάει πάντα πιο μακριά…».