Ο «Βαφτιστικός» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη επιστρέφει στο θέατρο Ολύμπια, σε μουσική διεύθυνση Γιώργου Αραβίδη και Ανδρέα Πυλαρινού. Από το 1918, οπότε παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, παραμένει η δημοφιλέστερη ελληνική οπερέτα, και δικαίως, αφού η καλοκουρδισμένη υπόθεση και, κυρίως, οι εμπνευσμένες μελωδίες της την καθιστούν αριστούργημα του είδους.
Οι παραστάσεις αποτελούν αναβίωση της επιτυχημένης περυσινής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα. Ο γνωστός θεατρικός σκηνοθέτης υιοθέτησε ένα πάντρεμα του ρεαλιστικού θεάτρου με τις νεότερες θεατρικές αναζητήσεις και είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί του για το εγχείρημα. Οπως μας είπε, η εμπειρία του «Βαφτιστικού» ήταν πολύ ευχάριστη. «Κατ’ αρχήν το ότι ήρθα σε επαφή με ένα είδος που είναι μια καθαρή σύμβαση, με συγκεκριμένες δομές να πατήσεις. Οι δομές και τα πλαίσια είναι απελευθερωτικά στην τέχνη. Ακούγεται οξύμωρο, αλλά είναι κάτι σαν τον καμβά που έχει ο ζωγράφος για να φτιάξει ένα έργο. Από αυτή την άποψη ήταν ένας ενθουσιασμός».
– Χρησιμοποιείτε πάρα πολύ τη μάσκα. Ποια είναι η λειτουργία της;
– Μου αρέσει η μάσκα επειδή επίσης είναι μια σύμβαση. Εδώ είναι μια πινελιά, θα μπορούσε και να μην υπάρχει. Αρχικά τη χρησιμοποίησα όταν έψαχνα μια λύση για ένα πολυπρόσωπο έργο έχοντας λίγους ηθοποιούς, οπότε ήταν μια λύση ανάγκης. Εψαξα τη μεθοδολογία, απέκτησα γνώσεις πάνω σε αυτό, και πήρε ένα δρόμο. Τώρα ήταν καθαρά ένα παιχνίδι, ήθελα οι υπηρέτες να είναι λίγο απρόσωποι. Και μια μάσκα που είναι μαζί με φυσικά πρόσωπα δίνει μια φυγή προς μιαν άλλη, παράλληλη πραγματικότητα, θεατρική.
– Σας έχει απασχολήσει πολύ η έννοια της ελληνικότητας, και τώρα ανεβάζετε ένα έργο που ενώ πάντοτε τονίζεται ότι είναι «ελληνική» οπερέτα, είναι όμως ένα είδος πολύ διεθνές. Αυτό πώς το επεξεργάζεστε;
– Είναι πολύ όμορφα ελληνοποιημένο, αφομοιωμένο, άλλωστε δεν υπάρχουν και πολλές φαρσικές δομές, είναι μια παρεξήγηση που κάνει έναν κύκλο της και στο τέλος γυρίζει, ενώ όλοι έχουν πάει με όλους, αλλά δεν πειράζει, τι να γίνει, προχωράμε μπροστά. Τώρα, η ελληνικότητα είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Αν διαβάσεις και δεις ποια είναι η σημερινή Ελλάδα, είναι κάτι άκρως γοητευτικό και πολύ ενδιαφέρον, πολιτισμικά. Διατυμπανίζουμε συνεχώς τη σχέση μας με το παρελθόν, αλλά δεν βλέπω να υπάρχει αυτή η σχέση, παρά μόνον ότι έχεις φορέσει ένα brand name, ενώ δεν έχεις διαβάσει, δεν ξέρεις καν τι είναι αυτό, δεν ανεβαίνεις έστω στην Ακρόπολη… Είναι οξύμωρο. Δεν ασχολούμαστε ακόμα με το τώρα, είναι λυπηρό, ούτε με αυτό που είναι εκατό χρόνια πίσω, όπως ο «Βαφτιστικός», όπου μια γυναίκα βάζει το μέσον στο υπουργείο Στρατιωτικών για να πάρει ο άνδρας της άδεια· αυτό είναι «συνέχεια», αυτό φυσικά το αναγνωρίζει ο θεατής.
– Γι’ αυτό αναβιώνει τόσο εύκολα;
– Ναι, αυτοί οι χαρακτήρες, οι παραδειγματικοί, μπορεί να είναι τραβηγμένοι από τα μαλλιά, αλλά είναι αναγνωρίσιμοι. Μπορεί να είναι καλοζωισμένοι και αστοί, αλλά είναι Ελληνες αστοί. Είναι κάτι συγκεκριμένο.
Ο «Βαφτιστικός» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη στο θέατρο Ολύμπια, 21, 22, 23, 26, 30 Οκτωβρίου και 2, 6 Νοεμβρίου.