Το 1995 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της: μια νουβέλα, με ηρωίδα μια… κότα. H Μπουμπουκίτσα, έτσι την έλεγαν, ζούσε σε μια φάρμα και μοναδικός προορισμός της ήταν το να γεννάει αυγά προς πώληση. Αλλά εκείνη ήθελε να κρατήσει ένα αυγό της, να το κλωσήσει και να του δώσει ζωή.
Περίεργο θέμα, θα μου πείτε, σε μια εποχή που τα παιδιά γεννιούνται, λες, με ένα τάμπλετ στο χέρι και τα περισσότερα δεν έχουν δει ποτέ από κοντά κοτέτσι. Κι όμως, «Η κότα που ονειρευόταν να πετάξει», που στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Διόπτρα, πολύ σύντομα έγινε μπεστ σέλερ, ξεπερνώντας τα 2 εκατομμύρια αντίτυπα. Με πολύ άμεση, καθηλωτική γραφή, η Sun-mi Hwang απέδειξε πόση μαγεία μπορεί να κρύβεται στην απλότητα μιας αφήγησης. Και να που φέτος επιστρέφει με τη Μαλλιαρούλα, ηρωίδα της νέας ιστορίας «Ο σκύλος που τόλμησε να ονειρευτεί» (επίσης από τη Διόπτρα) – μια αλληγορία για τη φιλία, την ανθρώπινη δύναμη και την ευτυχία.
Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Μάλλον το γεγονός ότι τα βιβλία της ισορροπούν με μαεστρία ανάμεσα σε δύο είδη: το παιδικό παραμύθι και το μυθιστόρημα για ενήλικες.
H Sun-mi Hwang γεννήθηκε το 1963 στη Νότια Κορέα. Εκεί ζει και εργάζεται· διδάσκει Λογοτεχνία στο Ινστιτούτο Καλών Τεχνών της Σεούλ. Από την κουβέντα μας προέκυψαν πολλές εκπλήξεις. Οταν ήταν μικρή, ήθελε να γίνει αστυνομικός. Κατοικίδιο δεν είχε ποτέ. Φοβάται, άλλωστε, τις γάτες και τους σκύλους.
― Ποια είναι η πρώτη σας ανάμνηση;
― Η εικόνα μιας γειτόνισσάς μας, με το κουνέλι της. Το είχε πάντα στην αγκαλιά της, σαν μωρό. Μέχρι και ρούχα του είχε φτιάξει.
― Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
― Θα ήθελα να σας πω ποιο ήταν το πρώτο που… συνάντησα και όχι που διάβασα: ένα εικονογραφημένο μυθιστόρημα του έφηβου θείου μου. Δεν ήξερα ακόμα ανάγνωση, αλλά μου άρεσε να χαζεύω τα ασπρόμαυρα σκίτσα του.
― Και το πιο πρόσφατο;
― Το «Frog», του Κινέζου συγγραφέα Mo Yan.
― Ποιον συγγραφέα θα θέλατε να συναντήσετε και γιατί;
― Δεν θα επέλεγα συγγραφέα, αλλά έναν σχεδιαστή ή ζωγράφο – οποιονδήποτε. Να κάθομαι σιωπηλή και να τους παρακολουθώ να δουλεύουν. Είμαι περίεργη να μάθω τον δικό τους ορισμό του έργου τέχνης.
― Ποιο βιβλίο σας άλλαξε τη ζωή;
― Ολα, κατά κάποιον τρόπο, όχι ένα. Τροφοδοτούσαν τη φαντασία μου – και απολάμβανα ανέκαθεν πολύ το να φαντάζομαι.
― Ποια εικόνα έχετε ως screensaver στο κομπιούτερ σας;
― Μια νυχτερινή φωτογραφία που τράβηξα στα φιορδ της Νορβηγίας: μια γλάστρα με γεράνι στο περβάζι ενός παραθύρου.
― Ποια είναι η αγαπημένη σας λέξη;
― «Παιδιά». Είναι κάτι σαν θρησκεία για μένα.
― Τι θέλατε να γίνετε όταν ήσασταν παιδί;
― Αστυνομικός. Ηθελα να είμαι δυνατή!
― Kι αν δεν είχατε γίνει συγγραφέας;
― Θα ήμουν ειδική στα φυτά. Δεν ξέρω σε ποιο επάγγελμα… μεταφράζεται αυτό, αλλά λατρεύω τα φυτά.
― Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο επίτευγμά σας;
― Το ότι έγινα μητέρα. Από εκείνη τη στιγμή και μετά απέκτησα αυτοεκτίμηση.
― Ποιο είναι το πιο σημαντικό που έχετε διδαχθεί μέχρι σήμερα από τη ζωή;
― Μη χάνεις τους φίλους σου.
― Εχετε έρθει ποτέ στην Ελλάδα;
― Πριν από περίπου δέκα χρόνια είχα επισκεφθεί την Αθήνα. Δυστυχώς, έπρεπε να διακόψω τις διακοπές μου και να επιστρέψω, γιατί ο γιος μου είχε μπει εσπευσμένα στο νοσοκομείο.
― Τι είναι για σας η Ελλάδα;
― Η χώρα των μύθων. Η γενέτειρα του δυτικού πολιτισμού. Η χώρα που σήμερα δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση.
― Ποιος διαβάζει πρώτος τα βιβλία σας, μόλις τα ολοκληρώσετε;
― Ο εκδότης μου.
― Οι ενήλικες ή τα παιδιά, ποιο είναι το κοινό στο οποίο απευθύνεστε;
― Ιδανικά, οι οικογένειες. Θέλω να γράφω ιστορίες που να διαβάζονται και από μικρούς και από μεγάλους.
― Πώς κυλάει μια μέρα σας όταν γράφετε;
― Πολύ κανονικά. Με δουλειά και διαλείμματα ξεκούρασης.
― Πού γράφετε;
― Στο μικρό γραφείο μου, στο σπίτι.
― Τι να περιμένουν οι αναγνώστες σας από το επόμενο βιβλίο σας; Αλλη μια ιστορία με ζώα;
― Εξαρτάται από το θέμα που θα σκεφτώ. Μπορεί να είναι με ζώα ή παιδιά.
― Είχατε ποτέ κάποιο κατοικίδιο;
― Ποτέ. Φοβάμαι τους σκύλους και τις γάτες!