Ζ. Εμπραχίμ: «Μεγάλωσα στο μίσος, αλλά δεν μισώ»

Ζ. Εμπραχίμ: «Μεγάλωσα στο μίσος, αλλά δεν μισώ»

3' 37" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ρεπορτάζ: ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Βίντεο: ENRI CANAJ

«Ιμπν αμπού», το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει, λένε στα αραβικά. Ο Αμπντουλαζίζ ή Ζι, όπως τον έλεγαν χαϊδευτικά, ήταν επτά ετών όταν άκουσε τη γνωστή φράση σε μια άσκηση σκοποβολής με τον πατέρα και τον θείο του, έξω από το Λονγκ Αϊλαντ των ΗΠΑ το καλοκαίρι του 1990. Επειτα από πολλές προσπάθειες, είχε πετύχει διάνα τον ψεύτικο στόχο και εισέπραξε ένα μεγάλο χαμόγελο από τον πατέρα του Ελ Σέιντ Νοσέρ, χωρίς να έχει καταλάβει ακριβώς τον λόγο.

Λίγους μήνες αργότερα, ο Νοσέρ σκότωσε τον ραββίνο Μάιρ Καχάνε, τον ακραίο ηγέτη του Εβραϊκού Συνδέσμου Αμυνας, και μέσα από τη φυλακή συμμετείχε στον σχεδιασμό της βομβιστικής επίθεσης στο Κέντρο Παγκόσμιου Εμπορίου το 1993, που προκάλεσε τον θάνατο έξι ανθρώπων και τον τραυματισμό εκατοντάδων. Ο πατέρας του Ζι έγινε ο πρώτος γνωστός τζιχαντιστής στην Αμερική και συνεργαζόταν με έναν πυρήνα τρομοκρατών που αργότερα θα ονομαζόταν Αλ Κάιντα. «Μην ξεχνάτε τον Ελ Σέιντ Νοσέρ», θα έλεγε έπειτα από μερικά χρόνια ο Οσάμα μπιν Λάντεν σε ένα από τα κηρύγματά του.

Από τότε ξεκίνησε για τον Ζι και την υπόλοιπη οικογένειά του μια μεγάλη περιπέτεια, με κλήσεις από το FBI, θανάσιμες απειλές, κοινωνική απομόνωση, περιόδους μεγάλης φτώχειας, αλλαγές ονομάτων και ατελείωτες μετακινήσεις σε διαφορετικές πόλεις και πολιτείες, όπως περιγράφει στο βιβλίο του «Γιος τρομοκράτη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Key Books. «Είχαμε μετακομίσει περίπου 20 φορές μέχρι τα 19 μου. Ημουν πάντα το καινούργιο παιδί στο σχολείο και εύκολος στόχος των νταήδων. Είχα σκεφτεί πολλές φορές την αυτοκτονία», λέει στην «Κ» ο Ζακ Εμπραχίμ, όπως είναι το όνομά του σήμερα.

Ο Ζακ είναι 33 ετών και δεν έχει συναντηθεί με τον πατέρα του για περισσότερα από 20 χρόνια. Διάλεξε την τρομοκρατία και όχι εμένα, γράφει, και το πρόσωπο του σκληραίνει όταν μιλάμε για εκείνον, η φωνή του γίνεται άχρωμη και αποφεύγει να αναφέρει το όνομα του πατέρα του. «Πέρασα πολλά χρόνια να τον επισκέπτομαι στη φυλακή και να μιλάμε στο τηλέφωνο κάθε εβδομάδα. Αλλά όταν καταδικάστηκε στη δίκη για το Κέντρο Παγκόσμιου Εμπορίου, ήρθαν στο φως στοιχεία για την εμπλοκή του σε ένα μεγαλύτερο σχέδιο βομβιστικών επιθέσεων σε τοπόσημα της Νέας Υόρκης. Τότε η μητέρα μου πήρε διαζύγιο και σταματήσαμε κάθε επικοινωνία», μας λέει.

Οταν ύστερα από χρόνια ο Ζακ άρχισε να μιλάει δημόσια για την ιστορία του, ο πατέρας του από τις φυλακές του Ιλινόι επεδίωξε να έλθει σε επαφή μαζί του. «Δέχτηκα, γιατί αφελώς πίστευα ότι θα απαντούσε στα ερωτήματα που με βασάνιζαν τόσα χρόνια και κάπως θα ηρεμούσα», λέει, αλλά σε κάθε του ερώτηση ο Νοσέρ απαντούσε με γενικότητες και γρίφους. «Οταν έμαθε ότι δεν ήμουν πια μουσουλμάνος, θεώρησε ότι όλα μου τα προβλήματα θα λύνονταν εάν επέστρεφα στο Ισλάμ», τονίζει, και κάπου εκεί έληξε η προσπάθεια επανασύνδεσής τους.

Στο βιβλίο του περιγράφει πώς ο στοργικός και χαμογελαστός πατέρας του μεταμορφώθηκε σταδιακά σε έναν στρατευμένο εξτρεμιστή μέσω ενός φονταμενταλιστικού τεμένους που αργότερα έγινε γνωστό ως ένας από τους πυρήνες της τζιχάντ στην Αμερική. «Νομίζω ότι στην πλειονότητά τους οι άνθρωποι που γίνονται μέλη αυτών των ομάδων θέλουν να ανήκουν σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό τους, όπως και ο πατέρας μου», τονίζει και σημειώνει ότι με τον ίδιο τρόπο επιστρατεύει υποστηρικτές το ISIS. «Οι επιθέσεις του ISIS προκαλούν την απομόνωση των (μουσουλμανικών) κοινοτήτων και είναι πιο εύκολο να τους προσεγγίσει μετά», σημειώνει.

Ο Ζακ Εμπραχίμ αποδεικνύει με τη ζωή του ότι το μήλο δεν πέφτει υποχρεωτικά κάτω από τη μηλιά. Οπως περιγράφει στο βιβλίο του, η στάση που κράτησε η μητέρα του, η οποία από μια απλή μουσουλμάνα νοικοκυρά έγινε εν μια νυκτί η γυναίκα ενός τρομοκράτη με τρία παιδιά, ήταν ένας από τους παράγοντες που τον βοήθησαν να βγει σχετικά αλώβητος από την ταραγμένη εφηβεία του και από ένα δογματικό περιβάλλον. Τα στερεότυπα κατέρρευσαν όταν ο ίδιος γνώρισε ανθρώπους διαφορετικών θρησκειών και σεξουαλικού προσανατολισμού.

«Ηξερα πολύ καλά τι σήμαινε να σε κρίνουν επειδή είσαι διαφορετικός. Δεν ήθελα να κάνω και εγώ το ίδιο», σημειώνει. Το 2014 μίλησε για τη ζωή του στο TEDx και από τότε αγωνίζεται να πείσει και άλλους ότι η βία δεν είναι μονόδρομος ούτε κληρονομική, αλλά θέμα επιλογής. «Δεν έγραψα το βιβλίο για τον πατέρα μου. Δεν ξέρω καν αν το διάβασε. Το έγραψα για να δείξω ότι κάποιος που μεγάλωσε μέσα στο μίσος μπορεί και να μη μισεί», σημειώνει. Θα χρησιμοποιήσει ξανά το πατρικό του όνομα; «Είμαι μια χαρά ως Ζακ Εμπραχίμ», καταλήγει.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή