Της Γιωτας Συκκα
Καστανή τη γνώρισα πριν από λίγα χρόνια, όταν έκανε τη πρώτα της
βήματα στη δισκογραφία. Ωραία λαϊκή φωνή, είπαν όλοι τότε, μεστή με
χαρακτήρα, πολύ περισσότερο που δεν έχουμε πολλά νέα κορίτσια με
τέτοιο χάρισμα. Και ύστερα, άλλαξε ρότα με το «Eλα». Πιο δυναμική
και σίγουρα πιο ποπ. Ηρθε και η «Eξοδος 2», αλλά και η συμμετοχή σε
ένα από τα τραγούδια του σάουντρακ «Το Νησί».
Στο μεταξύ, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη έγινε ξανθιά, πάντα της άρεσε,
όπως λέει. Ενώ στα λάιβ της αποδείχθηκε δυναμίτης. Aμεση,
επικοινωνιακή, γίνεται ένα με το κοινό. Μέσα σε όλα. Oπως ο πατέρας
της, ο Γιάννης Ζουγανέλης. Πήρε όμως και από τη μητέρα της, την
Ισιδώρα Σιδέρη. Τι αλλαγές διαπιστώνει στο πρώτο ουσιαστικά
καλοκαίρι της κρίσης; «Τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά πολύ. Οι
συναυλίες κλείνονται πιο δύσκολα, η νέα γενιά παίζει με χαμηλά
μπάτζετ, δεν έχει σχέση με τα μεγάλα μεροκάματα. Η τέχνη
αντιμετωπίζεται ως πολυτέλεια. Ο κόσμος, μαθημένος από παλιότερες
υπερβολές, συχνά αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες προκλητικά. «Τόσα
χρόνια φάγατε», λένε πολλές φορές, αλλά τα νέα παιδιά δεν έχουν
σχέση με αυτές τις τακτικές».
Aλλαξαν και οι συνήθειες. Oλοι βλέπουν ότι το κοινό αναζητεί
άλλα πράγματα. «Το κοινό ψάχνει το μέτρο. Oταν περνάει άσχημα ο
διπλανός σου, δεν μπορείς εσύ να ξιπάζεσαι. Η υπερβολή έκανε κακό
στους Eλληνες γενικότερα και στη διασκέδαση. Τώρα, αυτή η νοοτροπία
ξεφτίζει σιγά σιγά. Ωστόσο, για όλους υπάρχει θέση. Απλώς αλλάζει η
αισθητική μας. Γίνεται στροφή σε πιο εναλλακτικά, μικρά και
ιδιαίτερα πράγματα».
Για τη συναυλία της στον Βύρωνα δεν το κρύβει, ανησυχεί λιγάκι.
Ιδίως όταν σκέφτεται τη χωρητικότητα του θεάτρου. Χαίρεται όμως που
ανταποκρίθηκαν οι φίλοι της: από τη Νατάσα Μποφίλιου και τον Κωστή
Μαραβέγια μέχρι τον Πάνο Μουζουράκη και τους Ιmam Baildi. Πολύ
περισσότερο που αισθάνεται ότι κλείνει ένα κύκλο.
Στα 28 της, θα έλεγε κανείς ότι είναι πολύ νωρίς για τέτοιες
δηλώσεις. Δείχνει, όμως, σίγουρη. Λέει ότι με τις παραστάσεις στον
«Σταυρό του Νότου» δύο χρόνια τώρα κλείνει ο μικρός κύκλος. Τι θα
ορίσει τη συνέχεια; «Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι θα είναι αυτό.
Αρκεί να το νιώσω καινούργιο».
Δεν έχει στρατηγικές ούτε μιλάει για κόνσεπτ και τακτικές. Στην
περίπτωσή της όλα έγιναν γρήγορα από το 2004, που μπήκε στον χώρο
με τις ακροάσεις της «Μικρής Aρκτου». «Eγιναν όλα γρήγορα, αλλά όχι
τόσο ώστε να με προσπερνούν. Νομίζω ότι πρέπει να μάθω καλύτερα
κάποια πράγματα. Oπως το να ηγούμαι».
Η γοητεία των αντιθέσεων
Oσοι την έχουν δει στη σκηνή ξέρουν ότι το καλό της χαρτί είναι
το λάιβ. Eχει αμεσότητα και επαφή με το κοινό. «Κατανοώ την ανάγκη
τους να διασκεδάσουν, όπως κι αυτοί σέβονται τις στιγμές
εσωστρέφειάς μου. Στα λάιβ απελευθερώνομαι, στο στούντιο είμαι πιο
κουμπωμένη».
Για τους φίλους και τους συμμαθητές της, πάντως, δεν ήταν
έκπληξη η επιλογή της.
Η μουσική είναι μέρος της καθημερινότητάς της. Ακούει πολλά και
διαφορετικά είδη, ενημερώνεται, μαθαίνει. Μικρή, της άρεσαν ο
Στινγκ, ο Πρινς, ο Τζάκσον, η Μαντόνα, αλλά και η τζαζ. «Ακούω
ελληνικά δημοτικά, ισπανικά και γαλλικά παραδοσιακά κομμάτια, αλλά
και ποπ. Δεν έχω περιορισμούς στο τι θα ακούσω. Eπαθα πλάκα με την
Ντούλτσε Πόντες, μου αρέσει επίσης η Ντουλς Ποντς, τα φάδος της
Κριστίνα Μπράνκο, αλλά και η Λέιντι Γκάγκα. Με γοητεύουν οι
αντιθέσεις».
Eτσι εξηγείται και το πάθος της με το θέατρο. Hταν, άλλωστε, η
πρώτη της επιλογή η δραματική σχολή της Νέλης Καρρά, ωστόσο δεν
νομίζει ότι είναι ώρα να βάλει και το θέατρο στη ζωή της. «Είναι
προκλητικό όταν το όνειρό σου γίνεται πραγματικότητα κι εσύ
αναζητάς ένα καινούργιο. Eχω πολλή δουλειά ακόμη στο τραγούδι».
Μοιάζει προσγειωμένο κορίτσι. Ετοιμο ακόμη και για απρόοπτα. Η
ζωή, άλλωστε, σε όλους μας μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω. «Δεν θέλω
να μείνω άνεργη και γι’ αυτό εργάζομαι σκληρά. Η δουλειά μου με
εξασφαλίζει να ζω με αξιοπρέπεια και κυρίως να πληρώνω τα μαθήματα
που κάνω. Δεν ξοδεύω λεφτά στα ταξίδια ή σε άλλες πολυτέλειες, αλλά
δίνω αρκετά για να εξελίσσομαι. Χορό, φωνητική και άλλα σεμινάρια.
Πάντως, νιώθω δυνατή να κάνω κάτι σε μια δύσκολη στιγμή. Δεν
πιστεύω ότι θα πεινάσω γιατί δεν φοβάμαι τον αγώνα γι’ αυτό που
αγαπάω».
«Υπάρχει σύγχυση με το λαϊκό τραγούδι»
Στο ξεκίνημά της, ο Γιώργος Νταλάρας την προέτρεψε να ανακαλύψει
το λαϊκό τραγούδι. Oμως, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη ύστερα από την
επιτυχία της «Oταν πέφτει το βράδυ» πειραματίστηκε με την ποπ. «Το
λαϊκό υπάρχει έντονα στη ζωή μου και στα λάιβ μου, αλλά είναι πού
σε πετυχαίνουν τα πράγματα. Θέλω να απευθυνθώ σε συνομηλίκους μου,
σε ανθρώπους που μεγαλώνουμε μαζί. Το λαϊκό τραγούδι αισθάνομαι ότι
τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζεται με ένα τρόπο κακόγουστο. Λαϊκό,
άλλωστε, δεν είναι μόνο το μπουζούκι. Υπάρχει σύγχυση με αυτό το
είδος σήμερα. Δεν ξέρω αν είμαι ακόμη έτοιμη να πω λαϊκά. Aλλωστε,
πρέπει να με εμπιστευθεί κι ένας συνθέτης. Iσως η απόσταση που
επιζητώ να φέρει κάτι καλό».
Της λέω ότι δεν υπάρχουν νέες καλές γυναικείες φωνές ούτε όμως
και νέοι δημιουργοί που να γράφουν λαϊκά τραγούδια με αίσθημα.
Υπάρχουν, διαφωνεί, «αλλά αναζητούν επιπλέον χρόνο να βρουν το
στίγμα τους. Θέλουμε τον χρόνο μας, να πειραματιστούμε, να
αναζητήσουμε νέα πράγματα και θα το βρούμε».
Στο μεταξύ, πειραματίζεται με την εικόνα της. «Νιώθω να
απελευθερώθηκα, σαν να μην ήμουν ποτέ μελαχρινή. Η πιο μεγάλη
ανατροπή μου ήταν που ξύρισα το κεφάλι. Μου έδωσε μια πιο σκληρή
εικόνα από αυτό που είμαι, ενώ το ξανθό χρώμα που ακολούθησε με
απελευθέρωσε. Κάποια στιγμή θα επανέλθω. Πόσο θα αντέξουν τα
μαλλιά».
Αυτά τα παιχνίδια, όμως, με την εικόνα μήπως επηρεάζουν την
ουσία της δουλειάς; «Οι άνθρωποι της μουσικής βιομηχανίας συνήθως
διαφωνούν με τέτοιες αλλαγές σε νέους καλλιτέχνες πριν ακόμη γίνει
αναγνωρίσιμη η εικόνα τους. Από παιδί με γοήτευαν οι αλλαγές. Σε
όλα τα επίπεδα. Βάφω το σπίτι μου κάθε έξι μήνες, αλλάξω θέσεις στα
πράγματα, οι φίλοι πάντως είναι σταθεροί. Δεν μου αρέσουν οι
ετικέτες ούτε οι περιορισμοί».
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ