Ο Οκτάβιος Μερλιέ για την αισθητική μας
Κύριε διευθυντά
Πολύς λόγος γίνεται για τις πολυκατοικίες-πύργους που χτίζονται στην Πλάκα, στο Κουκάκι, στου Μακρυγιάννη, που εμποδίζουν τη θέα προς την Ακρόπολη. Ενας φίλος της Ελλάδας, με τη γνήσια ελληνική ψυχή, ο διευθυντής στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, πριν από 70 χρόνια, δίνει το μέτρο του ύψους των σπιτιών γύρω από την Ακρόπολη. Τότε το πρόβλημα ήταν οι «αθώες», με τα σημερινά δεδομένα, πενταώροφες πολυκατοικίες. Από το μακρινό 1951, ο Οκτάβιος Μερλιέ γράφει («Proverbes de Farassa», Collection de L’Institut Français d’ Athenes 1951, σ. 9).: «Οχι, δεν είναι μέσα στην κοσμοπολίτικη Αθήνα που βρίσκει κανείς τον πιο αγνό ελληνισμό, αλλά η Αθήνα, χάρη στους θεούς, διατηρεί μέσα στα προάστιά της και στις λαϊκές συνοικίες τον ελληνισμό της παράδοσης. Και η πλημμύρα των προσφύγων του 1922 ήταν γι’ αυτήν ασφαλώς μια σωτήρια ένεση αγνού αίματος… Δεν θα ήταν πολύ να πούμε για μερικούς (Νεοέλληνες) πως έχουν κακό γούστο που έκαναν σπίτια να μοιάζουν με ουρανοξύστες, στη χώρα η οποία είχε ορίσει κάποτε ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων (Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος, Πρωταγόρας). Θα επιθυμούσα ένας νόμος να καθόριζε το κυπαρίσσι, αυτό το δέντρο που είναι το μέτρο στην Αττική, ως το όριο του πιο ψηλού σπιτιού. Και η βάση του Παρθενώνα να όριζε την κορυφή του πιο μεγάλου ύψους των σπιτιών της Αθήνας. Ορατός από όλες τις μεριές ο Παρθενώνας, θα ήταν η συνείδηση των αρχιτεκτόνων και η συνείδηση πάντων».
Ιορδανης Β. Παπαδοπουλος, Μαθηματικός – νομικός, τ. γυμνασιάρχης