Το Κτηματολόγιο και οι… δηλωσίες

Το Κτηματολόγιο και οι… δηλωσίες

Κύριε διευθυντά

Με συμβόλαια, πιστοποιητικά, σχεδιαγράμματα, ξεκίνησα για τη γενέτειρά μου, το μικρό χωριό Σταυροδρόμι Γορτυνίας. Σκοπός του ταξιδιού μου ήταν να τακτοποιήσω στο Κτηματολόγιο κάτι ακίνητα, που δεν ήξερα τη θέση τους, την έκτασή τους και την αξία τους.

Στην αρχή είχα πάρει το θέμα στ’ αστεία. Εβλεπα ουρές στα φωτοτυπάδικα και γελούσα. Ηλικιωμένοι άνθρωποι περίμεναν με υπομονή να έρθει η σειρά τους για να βγάλουν τα αντίγραφα.   

Τρέχα, μου έλεγαν οι φίλοι μου. Θα περάσει η προθεσμία και θα τα χάσεις, αν δεν τα δηλώσεις. Θα σου τα πάρει το κράτος.  Ρε παιδιά, τι να τα κάνει το κράτος; Τα πήρε και στις πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες και έγινε και το κράτος φτωχό και οι πολίτες φτωχότεροι.

Ρε παιδιά, τι να τα κάνω; Αφού δεν έχουν καμία αξία. Αφού δεν ξέρω πού είναι. Γιατί να υποβληθώ σε έξοδα και σε ταλαιπωρία; Κάνε ό,τι θέλεις, μου είπαν τα παιδιά (δηλαδή, οι φίλοι μου και συνομήλικοί μου). Εμείς θα τα δηλώσουμε.

Το ξανασκέφτηκα. Πρώτα έκανα τη σκέψη: Καλά, όλοι αυτοί που τα δηλώνουν είναι τρελοί και εγώ είμαι ο σώφρων; Μετά σκέφτηκα ότι στην Αθήνα έχω ένα διαμερισματάκι, πρώτη κατοικία, που την προστατεύει το κράτος. Αυτό μου εμπνέει ασφάλεια. Δεν θα βρεθώ στον δρόμο… Αν όμως κάτι συμβεί και αλλάξουν τα πράγματα; Να μην έχω έναν χώρο δικό μου να βάλω το κεφάλι μου, ν’ απλώσω την… αρίδα μου, να βολέψω το κορμί μου;

Με αυτό το σκεπτικό πήρα την απόφαση να φτιάξω τα χαρτιά και να πάω να τα υποβάλω στο Κτηματολόγιο. Εφτασα με το σούρουπο. Δεν είδα φώτα αναμμένα. Θα έχει διακοπή ρεύματος, σκέφτηκα. Σε λίγα σπίτια λαμπύριζε ένας αμυδρός φωτισμός, που θύμιζε του παλιού καιρού, τα κεριά, τα καντήλια, τα λυχνάρια.

Δεν άκουγα κουβέντα. Κοιμήθηκαν με τις κότες, σκέφτηκα. Οχι, όχι. Είχε διακοπή νερού. Σαν να άκουσα ομιλίες από την πλευρά της λεγόμενης  «Παλιόβρυσης». Πήγαν να πιουν και να πάρουν νερό από κει, σκέφτηκα.

Είχε σουρουπώσει για καλά. Μόλις που μπορούσες να ξεχωρίσεις στις αφίσες τις φάτσες των υποψηφίων,  περιφερειαρχών, δημάρχων, τοπικών προέδρων,ευρωβουλευτών, που όλοι, με ύφος συμπαθέστατο, σε κοίταζαν ίσια στα μάτια. Ακούνητοι κι αμίλητοι.

Αλλάζω λίγο κατεύθυνση και προχωρώ βιαστικά, νευρικά κι απρόσεκτα. Σκοντάφτω κάπου και, για να μην πέσω, αρπάζομαι από μια πινακίδα φρεσκοτοποθετημένη. Με έσωσε. Ανάβω τον φακό του κινητού μου για να διαβάσω ευγνωμόνως το φρεσκογραμμένο κείμενο. Δεν μπόρεσα να καταλήξω ποιος το έγραψε. Εγραφε: «Κατ’ εξαίρεση για τις ιδιοκτησίες που υπάρχουν σε αυτόν τον οικισμό δεν απαιτείται για το Κτηματολόγιο κατάθεση δήλωσης μετά των σχετικών τίτλων και πιστοποιητικών. Προστατεύονται απόλυτα, όπως και η πρώτη κατοικία». Κατάλαβα. Απόλυτη προστασία και για την… τελευταία κατοικία! Είχα πάρει λάθος δρόμο. Μπερδεύτηκα. Ηρέμησα όμως γρήγορα. Είμαι εξασφαλισμένος, σκέφτηκα. Τι λέτε; Δεν είμαι;

Μιχαλης Ιω. Μιχαλακοπουλος 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή