Κύριε διευθυντά
Επιτρέψτε μου να θίξω ένα θέμα για το οποίο είχα απασχολήσει (και άλλοι ακόμη) τις στήλες της «Καθημερινής» πριν από πέντε χρόνια, και στο οποίο δεν έχει, έκτοτε, σημειωθεί καμία ουσιαστική πρόοδος.
Πρόκειται για το φράγμα της ΔΕΗ στη Μεσοχώρα, επί του Αχελώου. Ενα σύγχρονο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο 161 MW, σχεδόν έτοιμο, στο οποίο επενδύσαμε πάνω από 400 εκατ. ευρώ και το αφήσαμε επί δεκαετίες να απαξιώνεται και να σκουριάζει ο εξοπλισμός του, αδιαφορώντας για την ενέργεια 384 GWh που θα μπορούσε να έχει παραγάγει και να μας έχει προσφέρει ετησίως.
Οι αντιδράσεις που είχαν εγερθεί ξεπερνιούνται με τόσο βραδύ ρυθμό, που δίνει την εντύπωση ότι υποκρύπτεται σκοπιμότητα. Τα εκατομμύρια παραμένουν «θαμμένα» και αναξιοποίητα, και το έργο περιμένει να ανοίξουν κάποιων τα μάτια (και τα μυαλά) για να αποδώσει αυτό που μπορεί. Θα επαναλάβω ότι τα υδροηλεκτρικά έργα θεωρούνται η καλύτερη πηγή καθαρής ανανεώσιμης ενέργειας, με το πρόσθετο πλεονέκτημα να μπορούν να συνδυασθούν και με άλλες μορφές (όπως την αιολική) σε υβριδικό έργο αποταμιεύσεως της ενέργειας και ρυθμίσεως της καταναλώσεώς της.
Είναι βέβαιον ότι ανάπτυξη χωρίς ενέργεια δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί. Και επειδή σήμερα η ανάπτυξη είναι για τη χώρα μας, κυριολεκτικώς, υπόθεση επιβίωσης, ίσως είναι η καλύτερη περίοδος για να δοθεί τέλος στη χρονίζουσα εκκρεμότητα.
Αναρωτιέμαι μήπως η λύση θα μπορούσε να συνδυασθεί και με την προσπάθεια σωτηρίας της ΔΕΗ, υπέρ της οποίας και τάσσομαι ανεπιφύλακτα. Σε παρεμφερή (ακόμα χειρότερη) κατάσταση, μισοέτοιμο, βρίσκεται και το φράγμα στη Συκιά, το οποίο πρέπει να κοιταχτεί σαν πολύτιμο υδροηλεκτρικό έργο, απαγκιστρωμένο από την υπόθεση εκτροπής του Αχελώου.
Θ.Γ. Βουδικλαρης
Πολιτικός μηχανικός