Κύριε διευθυντά
Πάλι το μεταναστευτικό. Τη δεκαετία του ’50 είχαμε «ροή» εργατικού δυναμικού προς Γερμανία και άλλες χώρες, Αυστραλία, Καναδά, ΗΠΑ και Αργεντινή. Τότε, ένας σοφολογιότατος πολιτικός, αντιπρόεδρος κυβερνήσεως της «επάρατης» Δεξιάς «Η μετανάστευσις είναι ευλογία του Θεού» έφα. Σήμερα υπάρχει πάλη «ροή» εργατικού δυναμικού προς την Εσπερίαν, αλλά είναι άλλου επιπέδου. Το πλέον δυναμικό κομμάτι της νεολαίας, για το οποίο ξοδέψαμε να το μορφώσουμε, με σπάνια εξειδίκευση, και το στέλνουμε να υπηρετήσει την παραγωγή της αλλοδαπής (Μιχ. Λιώσης «Κ» 13/8/19 και σχ. Οδυσσέας Λομβαρδέας 14/8/19). Ο επιστολογράφος Μ.Λ., εν αγανακτήσει ευρισκόμενος, νομίζω πως υπερβάλλει όταν γράφει «αυτό το εθνικό έγκλημα που συντελείται και αποτελεί εσκεμμένη (τι άλλο;) αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης της χώρας που διώχνει τα παιδιά της και τα αντικαθιστά με αυτό το απίθανο συνονθύλευμα που εισβάλλει μαζικώς, ιδίως μετά το 2015». Θα σταθώ στην τελευταία παράγραφο, που με ενδιαφέρει: «Είναι, με λίγα λόγια, ασφυκτικά τα περιθώρια που του άφησαν (του Κυρ. Μητσοτάκη) οι προηγούμενοι Καππαδόκες»(!). Προσώρας, για να δικαιώσω κάπως τον επιστολογράφο: «Καππαδόκην ποτ’ έχιδνα κακή δάκεν, αλλά και αυτή κάτθανεν αίματος ιοβόλου γευσαμένη» – κάποτε μια κακιά οχιά δάγκωσε ένα Καππαδόκη, αλλά και αυτή πέθανε που γεύτηκε αίμα φαρμακερό. Δεν γνωρίζω αν λέγεται προς ψόγον ή προς έπαινον. Πόθεν όμως, η γνωστή ρήση «έτερος Καππαδόκης», που λέγεται όταν πλησιάζει στη συντροφιά κάποιος ενοχλητικός; Ο Μέγας Βασίλειος είχε δάσκαλο τον εθνικό φιλόσοφο Λιβάνιο στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα μαζί με τον Γρηγόριο και τον (Perfidus ille Deo άπιστο του θεού ή αποστάτη) Ιουλιανό, στα μέσα του 4ου αι. Οταν ο Μ. Βασίλειος επέστρεψε στην Καισάρεια ως Αρχιεπίσκοπος πάσης Ανατολή, ο Λιβάνιος πήγε στην Αντιόχεια όπου ίδρυσε φιλοσοφική σχολή. Συχνά ο Μ. Βασίλειος του έστελνε «φιλομαθείς» νέους και τον παρακαλούσε να τους φροντίζει και να χρεώνει μειωμένα δίδακτρα. Οι επιστολές είχαν τη μορφή «Ιδού σοι και έτερος ήκει Καππαδόκης υιός εμός και αυτός. Πάντας γαρ ημίν εισποιεί το σχήμα τούτο εν ω νυν εσμέν», επιστ. 337, Βασίλειος Λιβανίω. (Να λοιπόν σου έρχεται και άλλος Καππαδόκης. Και αυτό είναι παιδί μου. Γιατί όλους αυτούς τους κάνει παιδιά μας το «σχήμα» που υπηρετούμε του δασκάλου.) Και η απάντηση του Λιβανίου: «Οίδα ότι πολλάκις τούτο γράψεις, το “ιδού σοι και έτερος ήκει Καππαδόκης”. Οίμαι, πέμψεις αεί μεν και πανταχού τοις κατ’ εμού χρώμενος εγκωμίοις, τούτω τε αυτώ και πατέρας κινών και παίδας», επιστ. 338, Λιβάνιος Βασιλείω. Και μία παρατήρηση για τον τίτλο του δημοσιεύματος «Εθνικό έγκλημα η φυγή των νέων». Οταν υπάρχει «έγκλημα», οφείλουμε να αναζητήσουμε τους εγκληματίες. Υπαγε απ’ εμού!
Ιορδανης Β. Παπαδοπουλος
Πρώην γυμνασιάρχης, μαθηματικός – νομικός
Κόκκινο Λιμανάκι Ραφήνας