Μα, συγκατάθεση ενός τεθνεώτος;

Μα, συγκατάθεση ενός τεθνεώτος;

Κύριε διευθυντά

Κάποτε υπέβαλα για δημοσίευση σε ξένο ιατρικό περιοδικό ένα ενδιαφέρον περιστατικό. Το κείμενο απορρίφθηκε διότι δεν συνοδευόταν από γραπτή συγκατάθεση του ασθενούς, ο οποίος είχε πεθάνει δεκαοκτώ χρόνια νωρίτερα.

Οι εξηγήσεις που έδωσα στο περιοδικό δεν έγιναν δεκτές, οπότε τους έγραψα ότι οι μελλοντικές δημοσιεύσεις θα ήταν όλες του τύπου: «Κάποιος κάποτε έκανε κάποια συμπτώματα, υποβλήθηκε σε κάποιες εξετάσεις και βρέθηκε ότι πάσχει από κάποια νόσο, για την οποία έκανε ανάλογη θεραπεία με άγνωστο αποτέλεσμα». Τέτοιες εργασίες θα είχαν μηδενική επιστημονική αξία, αλλά οπωσδήποτε θα ήταν απόλυτα σύμφωνες με τους κανόνες της πολιτικής ορθότητας.

Θυμήθηκα το περιστατικό αυτό ενώ διάβαζα την απόφαση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα («Καθημερινή» 4/9/2019) για μη αναγραφή του θρησκεύματος και της ιθαγένειας των μαθητών στα πιστοποιητικά σπουδών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Οσο κι αν θέλει κανείς να μην είναι καχύποπτος, δεν μπορεί παρά να συμπεράνει ότι η πολτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, προωθείται κανονικά και με τον νόμο. Αλλά γιατί να περιοριστούμε σ’ αυτά; Μπορούμε να αφαιρέσουμε και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία ταυτότητος και να πιστοποιούμε μόνο ότι «Ο αριθμός 1.234 αποφοίτησε από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση». Και μπορεί να προστεθεί στη μάζα μιας άχρωμης και άγευστης χώρας.

Αντωνης Παπαγιαννης, Ιατρός, Θεσσαλονίκη

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή