Κύριε διευθυντά
Ο επιστολογράφος κ. Γιώργος Ι. Κωστούλας, που σε πρόσφατο, ωραίο γράμμα του έκαμε λόγο για τον Παπαδιαμάντη («Κ», 14.9.2019), με εξέπληξε με εκείνο της 5ης Οκτωβρίου, το οποίο τιτλοφορείται «Το επάγγελμα πατρός (τότε) και οι μαθητές». Από τα δώδεκα χρόνια της μαθητικής μου ζωής και εκείνα της καθηγητικής, η μνήμη μου δεν διασώζει κανένα κρούσμα «ανάλγητης επιθετικότητας των προνομιούχων μαθητών εναντίον συμμαθητών τους» που οι γονείς τους ασκούσαν «παρακατιανό» επάγγελμα. Ο παλαιός αριστερός φίλος του κ. Κωστούλα, που αποδίδει «σε ταξικούς λόγους τον αχρείαστο παιδικό κοινωνικό στιγματισμό», απλώς κουκιά έφαγε και κουκιά μολογάει.
Φρόντιζα πάντοτε, ατύπως και επιμόνως, να σημειώνω στον καθηγητικό μου κατάλογο όχι μόνο το επάγγελμα του πατρός, αλλά και τον αριθμό των τέκνων της οικογένειας. Στις περιπτώσεις των τελειοφοίτων, και τη σχολή στην οποία απέβλεπαν.
Το να αγνοεί ο δάσκαλος την «ανθρώπινη κατάσταση» των μαθητών του είναι αδιαφορία κολάσιμη.
Ν. Δ. Τριανταφυλλοπουλος
Στην καρδιά, στα δρομάκια, σε ανηφοριές, κατηφοριές και στις παρυφές της ξακουστής στον κόσμο συνοικίας, το πολύχρωμο και πολύβουο μελίσσι ζει πεζή τον μύθο του, εκπληρώνοντας ένα βασικό τάμα κάθε επισκέπτη της Αθήνας. Ολοι φεύγουν πλουσιότεροι από την εμπειρία της επίσκεψης πλην εξαιρέσεων. Οπως συμβαίνει σε όλα τα τουριστικά θησαυροφυλάκια των μεγαλουπόλεων, μακρυχέρηδες επιτήδειοι καιροφυλακτούν, αδιαφορώντας για την τιμωρία των εν προκειμένω αθάνατων παντεποπτών μυθολογικών θεών που φέρονται ως οι υψηλοί προστάτες της Πλάκας. Ημερολόγιο παρελθόντος: «16 Απρίλη 1934. Κυδαθηναίων 9. Καινούργιο σπίτι. Το δωμάτιό μου δεν το έχω συνηθίσει ακόμη απέναντι στο τραπέζι που εργάζομαι, τα μανταλωμένα παραθυρόφυλλα αφήνουν μια στενή στήλη φωτός που μου καίει τα μάτια μόλις σηκώσω το κεφάλι από τα χαρτιά μου…» – Γιώργος Σεφέρης.