Κύριε διευθυντά
Οπως τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν, παρακολουθούμε το γνωστό έργο. Το κρίσιμο δεν είναι το γράμμα, αλλά ο ταχυδρόμος. Ακόμη και αν ήταν άρρωστος, εμμονικός, στριμμένος και γραφικός, μετακινούνταν με όποιο μέσο επέλεγε και κατευθυνόταν από οποιονδήποτε και αν κρυβόταν πίσω του, το ουσιώδες θα ήταν το περιεχόμενο του γράμματος να φθάσει εγκαίρως στον παραλήπτη του. Και αυτό, στη συγκεκριμένη περίπτωση της «πιτσιρίκας», λέγε με Γκρέτα, δεν είναι παρά το αν είναι υπαρκτή η απειλή της κλιματικής αλλαγής, τι πρέπει να κάνουμε ως κάτοικοι του πλανήτη μας και, κυρίως, να το κάνουμε.
Εχουμε έναν «ταχυδρόμο» που, όπως και άλλοι «ταχυδρόμοι», διαθέτει το δικαίωμα να μεταφέρει και δικά του γράμματα, να διατυπώνει ελεύθερα την άποψή του σε ώτα περισσότερο ή λιγότερο ευήκοα. Δεν χρησιμοποιεί πραγματικά πυρά εναντίον κάποιων και δεν παρακινεί σε εγκληματικές ενέργειες. Πού εδράζεται η εναντίον του πολεμική; Ποια η διαφορά αν στη θέση της Γκρέτας βρισκόταν ένας σεβάσμιος επιστήμονας, καθηγητής ή ερευνητής; Μόνον η αυθεντία της ακαδημαϊκής τηβέννου. Είναι αντιληπτό ότι ένας προβεβλημένος «ταχυδρόμος» περιορίζει τις επαγγελματικές ευκαιρίες άλλων ενδιαφερομένων για δόξα και τιμή, όμως, χωρίς να στερεί τη δυνατότητα από άλλους «ταχυδρόμους», αποτελεί μια πολύ αξιοποιήσιμη ψηφίδα της μεγάλης εικόνας. Αρα, πρόβλημα ουδέν.
Δημ. Χατζηδάκης, Δρ Χημικός Μηχανικός, Αθήνα