Ωρες που νανουρίζει το «τραγούδι της φθοράς»

Ωρες που νανουρίζει το «τραγούδι της φθοράς»

Κύριε διευθυντά

Ο κ. Ηλίας Μαγκλίνης εύστοχα μιλάει για το «τραγούδι της φθοράς» σχολιάζοντας τον «Ιρλανδό» του Μάρτιν Σκορσέζε (φύλλο Τετάρτης 11 Δεκεμβρίου 2019). Ετσι είναι. Επιδιδόμαστε μια ζωή σε έναν αγώνα, άλλοι επιβολής, άλλοι επιβεβαίωσης της ύπαρξής μας, και στο τέλος λουφάζουμε ξέπνοοι. Και για το τραγούδι αυτό άλλοτε γίνονται ταινίες, άλλοτε γράφονται βιβλία.

Χάρη στον Γιάννη Σακελλαράκη, για παράδειγμα, αφιέρωσα μπόλικο χρόνο για να διαβάσω τα απομνημονεύματα της συζύγου του και αρχαιολόγου, Εφης Σαπουνά-Σακελλαράκη. Ομολογώ ότι στη διαδρομή αυτής της ανάγνωσης αναρωτιόμουν τι νόημα είχε για τον αναγνώστη η παρέλαση τόσο πολλών προσωπικοτήτων, η έμφαση στην ανάγκη κοινωνικής συναναστροφής ή ακόμη και η αναφορά στις ίντριγκες της αρχαιολογικής υπηρεσίας.  Εκεί, όμως, κάπου στο τέλος του βιβλίου, η άλλοτε χορευταρού συγγραφέας κλείνεται στον εαυτό της. Η παρέλαση φθίνει. Ο αναγνώστης έχει πια ξεχάσει τα ονόματα, τα σουαρέ, τα ταξίδια και μένει να τον «νανουρίζει το τραγούδι της φθοράς» σαν σκέφτεται τη συγγραφέα μόνη πια στο σπίτι, χωρίς πολλές συναναστροφές, μόνο πού και πού να της χτυπάει την πόρτα ο καλοσυνάτος Αγγελος Χανιώτης.

Μαρινα Πυροβολακη, Δικηγόρος

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή