Κύριε διευθυντά
Διδάσκει η ιστορική αναδρομή. Η διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, που συντονίζει η ενοχλημένη από τις ελληνικές επιλογές προς Γαλλία και ΗΠΑ γερμανική διπλωματία, έχει το προηγούμενό της στο Συνέδριο του Βερολίνου του 1878, στο οποίο η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί από τον Μπίσμαρκ, αν και το αντικείμενο του συνεδρίου αφορούσε ζωτικά εθνικά της συμφέροντα. Τώρα επιχειρείται πισώπλατη μαχαιριά – τέτοια ήταν και το 1941 η γερμανική επίθεση, ενώ η Ελλάδα μάτωνε στην Αλβανία:
Η Ελλάδα εξαιρείται από τη διάσκεψη της κ. Μέρκελ. Πρόκειται για μελετημένη προσβολή και ταπείνωση, που μπορεί όμως να γίνει θρυαλλίδα πατριωτικής ανάφλεξης για τον ελληνικό λαό, να τον συσπειρώσει και να αποβεί τελικά επωφελής για τα εθνικά συμφέροντα.
Το 1878, με την ενεργό υποστήριξη της Γαλλίας και του «ενθέρμου φιλέλληνος» Γαμβέττα, όπως γράφει ο Σπ. Μαρκεζίνης στην «Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος», αποσοβήθηκαν τα χειρότερα και αποφασίστηκε η προσάρτηση της Θεσσαλίας και μέρους της Ηπείρου στην Ελλάδα.
Αν και δεν είχε προσκληθεί επισήμως η ελληνική κυβέρνηση, είχε υποστήριξη άλλων ισχυρών χωρών και έστειλε αντιπροσωπεία που, εμφανώς, ήταν θεατής και ακροατής, έδρασε όμως αποτελεσματικά στο παρασκήνιο.
Το κατά πόσον υπάρχουν και τώρα ανάλογες συνθήκες και δυνατότητες είναι θέμα ειδικών πληροφοριών και γνώσεων. Αντίθετα, θέμα των απλών πολιτών είναι να εκτιμήσουν κατά πόσον συνέβαλαν στην ανόρθωση του διεθνούς κύρους της χώρας, το οποίο είχε ήδη πληγεί από την κρίση, ο πολιτικός πολυμορφισμός με τα νταούλια της Κρήτης από τη μια μεριά και οι αυταπάτες και τα όπισθεν ολοταχώς από την άλλη.
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη