Κύριε διευθυντά
Μια φορά κι έναν καιρό, είχα την τιμή να επιλεγώ, πρώτη γυναίκα, γενική διευθύντρια σε αντίστοιχη Γεν. Διεύθυνση υπουργείου. Συμπτωματικά στις 8 Μαρτίου, «Ημέρα της Γυναίκας».
Εννοείται πως χάρηκα πολύ, αλλά κάθε φορά που άκουγα να υπογραμμίζεται το φύλο, συμβολικά, ένιωθα σαν να μου έκαναν χάρη, υποβαθμίζοντας άθελά τους τα άλλα στοιχεία της υποψηφιότητας και γενικά τον άνθρωπο εν ονόματι του φύλου.
Δεν θα αναφερθώ βέβαια στο πασίγνωστο και παντελώς αγνοημένο «ουκ ένι άρσεν ή θήλυ», γιατί αυτό πρώτα έχει ακυρωθεί από εκείνους που μας το θυμίζουν ακόμη στην Εκκλησία. Από το άβατον και τις αυστηρές διακρίσεις στον συγκεκριμένο τομέα.
Με άλλους όρους, έχω την εντύπωση ότι βρισκόμαστε σε γήπεδο ανθρωπόκενο (με έψιλον) όπου αγωνίζονται δύο αντίπαλες ομάδες ανδρών και γυναικών και πανηγυρίζουμε τρελά όταν βάζει γκολ η μία από αυτές, ειδικά η πιο «αδύναμη».
Ολοι γνωρίζουμε γιατί και πώς έχουμε φτάσει ώς εδώ και ότι πρέπει να αποκατασταθούν πολλά πράγματα.
Ωστόσο, πιστεύω ότι όσο γίνεται λόγος τόσο έντονα για άνδρες και γυναίκες, τόσο υπονομεύεται η ισότητα που επιδιώκουμε.
Δρ Βιβη Βασιλοπουλου, Αθήνα
Eξίσωση σαρκασμού και εκλαϊκευμένης σοφίας α λα Αϊνστάιν: Οταν κάθεσαι με ένα ωραίο κορίτσι δύο ώρες, σου φαίνεται σαν δύο λεπτά, αν κάτσεις σε μια αναμμένη σόμπα δύο λεπτά, σου φαίνεται δύο ώρες. Αυτό είναι σχετικότητα, περιέγραψε ο κορυφαίος φυσικός. Ο πολύς Γκαίτε έδωσε άλλη διάσταση: Κάποιοι δεν λογαριάζουν τα λεφτά τους μέχρι να τους τελειώσουν. Αλλοι κάνουν το ίδιο με τον χρόνο τους. Επάνω, «Η εμμονή της μνήμης» ή «Τα εύκαμπτα ρολόγια», ελαιογραφία τού εφ’ όλης της ύλης εκκεντρικού Σαλβαδόρ Νταλί, μια πυκνή αλληγορία που κουρδίζει τη φαντασία, έχοντας πηγή τη ροή της αθάνατης φθοράς.