Κύριε διευθυντά
Θα μοιρασθώ μαζί σας εμπειρία μου από τα τέλη της δεκαετίας του ’60. Μπορεί να φανεί χρήσιμη.
Το 1968, στο Ισραήλ, τελειόφοιτος στην αρχαιολογία, άρχισα ταυτόχρονα με τις μεταπτυχιακές μου σπουδές (βιβλική αρχαιολογία) να εργάζομαι στις μεγάλες ανασκαφές κατά μήκος του δυτικού και ανατολικού τείχους του Ορους του Ναού στην Ιερουσαλήμ.
Μετά τον πόλεμο του ’67 ήταν πασιφανής η ανάγκη του ισραηλινού στρατού να αναβαθμίσει όλα τα οπλικά του συστήματα και ειδικά την αεροπορία, που κατά κύριο λόγο βασιζόταν στα παρωχημένα πια Miraz I και Super Mystere.
Μια μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης του κοινού σε όλα τα μέσα της εποχής κυρίως με αφίσες σε κάθε δρόμο, σε όλη τη χώρα, τόνιζε την ανάγκη αγοράς των Φάντομ.
Πέρα από εθνικά κονδύλια, μεγάλη οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ, ιδιωτικές χορηγίες, η κυβέρνηση στράφηκε και στη συμμετοχή του λαού.
Θυμάμαι πως στην επιταγή του μηνιαίου μας μισθού παρεκρατείτο ένα ποσοστό ανάλογο με το ύψος του, σε καμία όμως περίπτωση τόσο μεγάλη ώστε να θεωρηθεί «υψηλή».
H παρακράτηση αυτή δεν ήταν φορολογία, αλλά σε μορφή εγγυημένου bond, θα επεστρέφετο στον μισθωτό μετά είκοσι έτη. Πράγμα που έγινε, και στα τέλη της δεκαετίας του ’80 μαζί με τη σύζυγό μου παραλάβαμε τις αντίστοιχες επιταγές από την Τράπεζα του Ισραήλ.
Βασιλης Χ. Κωνσταντινου, Θεσσαλονίκη