Κύριε διευθυντά
Πριν από κάποια χρόνια –καλοκαίρι– βρέθηκα καλεσμένος σε μια ταράτσα εστιατορίου, με την πιο απρόσκοπτη και μεγαλειώδη θέα στην Ακρόπολη – και στην πιο «τιμητική» θέση του τραπεζιού, σε γεύμα εργασίας. Αρνήθηκα ευγενικά –όπως και το μαχαίρι μου– να κόψω το φιλέτο με θέα ένα μνημείο που σου κόβει την ανάσα.
Γι’ αυτό και τώρα ένιωσα μια ενόχληση διαβάζοντας ακόμη μια χρονιά στην ατζέντα της εφημερίδας «Τσικνοπέμπτη στο Μουσείο της Ακρόπολης». Μου φαίνεται ανοίκεια αυτή η φράση, πάντα.
Θα μου πείτε, ακόμη και στον Δία ήταν πολύ οικεία και ευχάριστη η μυρωδιά των ψημένων σφαγίων. Τι να κάνουμε τώρα, να διακόψουμε την παράδοση τόσο βίαια; Oχι βέβαια. Απλώς να συνετίσουμε αυτούς που αρνούνται να παρακολουθήσουν το πνεύμα των καιρών. Και να ευχηθούμε απέναντι και έναν οβελία. Το ’21 έρχεται.
Και μία διευκρίνιση: Δεν υπογράφει vegan. «Λατρεύω» τα παϊδάκια. Απλώς συμβαίνει να λατρεύω πιο πολύ αυτά τα πνευματώδη μνημεία, που πληγώνονται ακόμη και από τις λέξεις. Πληγώνεται και η αισθητική με αυτό το κάλεσμα. Κι αυτή μέρος της ηθικής είναι.
Στο κάτω κάτω της γραφής, γιατί στο επάνω: Τσικνοπέμπτη πάνω απ’ όλα.
Μανος Αγγελιδης, Αθήνα