Ανεπούλωτες πληγές και εθνικός διχασμός

Κύριε διευθυντά
Στις ημέρες μας συμπληρώθηκε πλέον του αιώνα από την έναρξη του εθνικού διχασμού και η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να ξεπεράσει τα τραύματα που άφησε πίσω του.

Διαπιστώνει κανείς όταν διαβάζει επιστολές και άρθρα της «Κ», ότι οι περισσότεροι πολίτες είναι δέσμιοι της οικογενειακής τοποθετήσεως στο ερώτημα ποιος ήταν υπεύθυνος για τον διχασμό.

Ο Ιωάννης Μεταξάς, κύριος υποκινητής των ανακτόρων και πρωτεργάτης του διχασμού, στον απόρρητο λόγο του προς τους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του αθηναϊκού Τύπου, την 30ή Οκτωβρίου 1940, είχε την εντιμότητα να αναφέρει τις θέσεις του.

«Εκαμα το παν διά να κρατήσω την Ελλάδα μακράν της συγκρούσεως των μεγάλων κολοσσών. Ηδη μετά την άδικον επίθεση της Ιταλίας, η πολιτική την οποία ακολουθώ είναι η πολιτική του αειμνήστου Βενιζέλου. Διότι είναι η πολιτική του συνταυτισμού της Ελλάδος με την τύχην της δυνάμεως, διά την οποίαν η θάλασσα είναι ανέκαθεν, όπως είναι και διά την Ελλάδα, όχι το εμπόδιον που χωρίζει, αλλά η υγρά λεωφόρος που συνδέει. Η νίκη θα είναι νίκη του αγγλοσαξονικού κόσμου, απέναντι του οποίου η Γερμανία αφού έως τώρα δεν ηδυνήθη να επιτύχη οριστικόν αποτέλεσμα, είναι καταδικασμένη να συντριβή».

Βέβαιος διά την νίκην των συμμάχων προτρέπει τους δημοσιογράφους να δώσουν την πένα τους αλλά και την ψυχή τους.

Ενας Μεταξάς αγνώριστος και διαφορετικός από αυτόν του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που πρέπει να προβληματίσει όλους τους σκεπτόμενους Ελληνες.

Γ. Αραμπατζης, Ιατρός, Χολαργός

Αριστερά, αρτιμελές θρανίο κατά συνθήκην προνομιούχων στην τάξη μαθητών. Δεξιά, η ανισότητα μπαλώθηκε με φαντασία φτιάχνοντας απάγκιο για τα άκρως αναγκαία υλικά γνώσης ιχνηλατών των πρώτων γραμμάτων· μια τάβλα στηριγμένη σε μπιτόνια βενζίνης γίνεται δυνάμει εφαλτήριο προόδου. Σύντομη στάση στη δεκαετία του ’40, τα χρόνια της οποίας σαν μυλόπετρες άλεθαν ανθρώπους, με τον μεγεθυντικό φακό της μνήμης κάνει ο σεβάσμιος επιστολογράφος, αφηγούμενος το πολύωρο μαρτύριο που υπέστη, άνηβο σχολιαρούδι, επειδή αγνοούσε προκλητικά την έμψυχη παραμάνα. Ο δάσκαλος υποδύθηκε τον τιμωρό δικαστή, ενώ ο πατέρας βαθμολόγησε με άριστα την ποινή  σωφρονισμού που επιβλήθηκε στον γιο του.