Κύριε διευθυντά
Με έκπληξη εδιάβασα στο κυριακάτικο φύλλο της «Καθημερινής» 29.3.2020 μία φράση του άρθρου του Στέλιου Ράμφου –γνωστού και μη εξαιρετέου– η οποία με εσκανδάλισε λόγω της εντυπωσιακής «θεολογικής» άνεσης και βεβαιότητας που εκφράζει. Η φράση είναι η εξής: «Το οικοδόμημα της Εκκλησίας θέλησε να κρατήσει τη μυθική ιδέα της Θείας Κοινωνίας ως αθανάτου νερού…».
Είναι δυνατόν να αγνοείται με τέτοια «άνεση» εμπειρία αιώνων των ιερέων που καταπίνουν το υπολειπόμενο περιεχόμενο του Ποτηρίου χωρίς να υπάρξει ποτέ μετάδοση ασθένειας, ούτε λέπρας, όπως το παράδειγμα της Σπιναλόγκας όπου επί δέκα έτη ο ιερομόναχος π. Χρύσανθος κοινωνούσε τους λεπρούς; Είναι δυνατόν με μία φράση να παραβλέπονται τα όχι κοινά πνεύματα Πατέρων της Εκκλησίας από τον Ι. Χρυσόστομο, τον Μέγα Βασίλειο, τον Γρηγόριο Θεολόγο –που είχαν μάλιστα μαθητεύσει στη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών–, μέχρι τους Εφραίμ και Ισαάκ τους Σύρους, τον Συμεών τον Νέο Θεολόγο, τον Γρηγόριο τον Παλαμά κ.ά. Είναι δυνατόν μεγάλοι Πατέρες να πλανήθηκαν όλοι χονδροειδώς ή να υπήρξαν ψεύτες, υποκριτές δημιουργοί ιδεολογικών πλασμάτων; Η φράση πάντως προβάλλεται περίπου ως αποκαλυπτική αυτονόητη αλήθεια, ενώ πρόκειται για αυθαίρετες προσωπικές κατασκευές. Ω της διανοητικής υπεροψίας!
Νικητας Αλιπραντης, Ομότιμος καθηγητής Παν/μίου Στρασβούργου, Πρ. καθηγητής Δημοκριτείου Παν/μίου Θράκης Αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών