Κύριε διευθυντά
Με αφορμή το άρθρο του κ. Στεφ. Κασιμάτη «Ταλιμπάν με μολότοφ;» (24/4/2020) και την επιστολή του προέδρου του Συλλόγου Ευζώνων Προεδρικής Φρουράς κ. Νικ. Γαβριλάκη (2/5/2020), παραθέτω, αντί άλλου σχολίου, ένα παλιό ποίημα του Επαχτίτη ποιητή Γεωργίου Αθάνα: Τα τσαρουχάκια βρέστε μου που φόραγα μικρός, / να τα φορέσω βιαστικά, να τρέξω στα σοκάκια / και, λησμονώντας τι μου λέει ο χρόνος ο πικρός, / να παίξω αμέριμνο παιδί με τ’ άλλα τα παιδάκια!
Πώς μίκρυναν! Πώς στένεψαν! Ξεφεύγω απ’ τα παιδιά / και νοσταλγώ τις λεβεντιές των ευσταλών μου χρόνων. / Τ’ άλλα τσαρούχια φέρτε μου! Εκείνα ήταν φαρδιά. /Τέσσερα χρόνια τα ’λιωνα λοχίας των ευζώνων…
Τα βάζω – ξαναγίνομαι ανάφτερος τσολιάς! / Και πέτομαι, Πατρίδα μου, στα σύνορά σου πάλι / ένας κι εγώ απ’ τους ζωντανούς μιας εποχής παλιάς / που ασώτευε το σφρίγος της να λάμψεις πιο μεγάλη.
Γενιά μου μεγαλόπραχτη, το πάθος το ιερό / πάππου-προσπάππου σταλαχτό / βαθιά η ψυχή σου οπού ’χει, / αχ, να το στάλαζες κ’ εσύ πολύ το λαχταρώ / στις νέες γενιές που δε φορούν, μικρά παιδιά, τσαρούχι!
Νικος Χαλαζιας, Φιλόλογος