Κύριε διευθυντά
«Το ανθρώπινο είδος δεν αντέχει πάρα πολλή πραγματικότητα» γράφει ο κ. Χρήστος Γιανναράς («Καθημερινή» 24.5.20), για να δικαιολογήσει τη μικρή (κατ’ αυτόν) διάρκεια της Δημοκρατίας.
Δεν μας λέει όμως ποιος είπε αυτή την, εντός εισαγωγικών, φράση. Αλλά ας συμφωνήσουμε: Αυτά τα 186 χρόνια τού δημοκρατικού πολιτεύματος είναι λίγα εν σχέσει με την παγκόσμιο ιστορία. Ομως όσο λιγότερα κι αν είναι τα χρόνια, τόσο και το άθλημα της μεγαλειώδους αυτής δημιουργίας είναι και περιφανέστερο: Ολοι, μα απολύτως όλοι σήμερα, ομιλούν γι’ αυτήν, παραφράζοντας σκόπιμα και ωραιοποιώντας κάθε μέθοδο διακυβέρνησης, ονομάζοντάς τη «δημοκρατική». Γεγονός είναι πάντως ότι όλα τους τα συστήματα, δίχως εξαίρεση καμιά, πόρρω απέχουν απ’ αυτήν…
Θεμος Γκουλιωνης, Οφθαλμίατρος, Ναύπλιον
«Υιός της Ελλάδος και της Γαλλίας, 1762-1794. Απέθανεν διά την αλήθειαν» αναγράφεται σε μαρμάρινη στήλη κοιμητηρίου του Παρισιού, κοντά στον τάφο του Λαφαγιέτ, εκεί όπου αναπαύεται ο σπουδαίος λησμονημένος υπηρέτης των Μουσών, Ανδρέας Σενιέ. Οδηγήθηκε στη λαιμητόμο στην πολυαίμακτη περίοδο της Τρομοκρατίας κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, όταν ο λόγος και το νεύμα του Ροβεσπιέρου γίνονταν συνοπτικά νόμος και πράξη. Δύο ημέρες μετά χάνει το κεφάλι του με τον ίδιο τρόπο, υπό τις επευφημίες πλήθους πρώην θαυμαστών του, και ο «αδιάφθορος». Ο απλός, εύχρηστος μηχανισμός εκτελέσεων ήταν εφεύρημα ενός διανοούμενου γιατρού, καθηγητή Ανατομίας και στα νιάτα του μοναχού, του Ζοζέφ Ινιάς Γκιγιοτέν, ο οποίος εμπνεύστηκε την γκιλοτίνα από κίνητρο ανθρωπιάς, προσφέροντας κατά δήλωσή του στους μοιραίους, ανώδυνο θάνατο· ο ίδιος πέθανε σε προχωρημένη ηλικία από φυσικά αίτια. Επάνω, μια κλασική εξεικόνιση καρατόμησης, αυτή της βασίλισσας Μαρίας Αντουανέττας, έργο διά χειρός αγνώστου. Μιας και το έφερε η κουβέντα, η πρώτη καρμανιόλα εισήχθη (μεταχειρισμένη) στην Ελλάδα από τη Μασσαλία τον πρώτο χρόνο βασιλείας του Οθωνα και δύο Γάλλοι βετεράνοι δήμιοι δίδαξαν την τεχνική σε Ελληνες συναδέλφους τους.