Κύριε διευθυντά
Με την παρούσα απευθύνομαι στον συνεργάτη σας κ. Στ. Κασιμάτη.
Αγαπητέ κ. Κασιμάτη
Σας ευχαριστώ ιδιαίτερα για την τιμή που μου κάνατε να ασχοληθείτε στην έγκριτη στήλη σας με τις απόψεις που εξέφρασα, απαντώντας σε δημοσιογραφική ερώτηση, σχετικά με το αδιάσπαστο της νησιωτικότητας της Ελλάδας και κατ’ επέκταση, των κυριαρχικών δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτήν.
Ειλικρινώς πιστεύω ότι δεν άξιζα τέτοιας τιμής. Δεν έκανα τίποτα άλλο, από το να εκφράσω δημόσια τις επί δεκαετίες επίσημες θέσεις της χώρας μας, με τις οποίες άλλωστε συντάσσεται η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Τι διαφορετικό άλλωστε θα μπορούσε να πράξει οποιοδήποτε μέλος ελληνικής κυβέρνησης και ειδικότερα στην παρούσα συγκυρία; Αλλωστε, θυμίζω ότι ακριβώς αυτές τις θέσεις υποστηρίζαμε και ως αξιωματική αντιπολίτευση απέναντι σε «μη μαξιμαλιστικές» δηλώσεις στελεχών της τότε κυβέρνησης.
Οσον αφορά τα ερωτήματα που δημοσίως μου απευθύνετε σχετικά με το Καστελλόριζο, τη γεωπολιτική του θέση, το καθεστώς και τα κυριαρχικά δικαιώματα που, βάσει του διεθνούς δικαίου (Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας), έχει ως κατοικημένο νησί, λυπούμαι που θα σας δυσαρεστήσω.
Και αυτό διότι δεν θα απαντήσω δημοσίως στα ερωτήματά σας. Προφανώς όχι από έλλειψη ευγένειας ή/και επιχειρημάτων. Αλλος είναι ο λόγος. Απλούστατος. Τον γνωρίζουν καλά ακόμα και αρχάριοι στη διπλωματική διαπραγμάτευση:
«Δεν αποκαλύπτουμε το εύρος και τις πτυχές θέσεών μας, διαπραγματευόμενοι δημόσια μεταξύ μας, πριν ακόμα διαπραγματευτούμε επίσημα με την άλλη πλευρά».
Δεν προτίθεμαι, λοιπόν, είτε να διαιωνίσω, είτε να συμμετάσχω σε μία sui generis ενδοελληνική δημόσια διαπραγμάτευση για ζωτικά συμφέροντα και κρίσιμα ζητήματα της χώρας. Πόσο μάλλον όταν αυτό συμβαίνει σε μία δύσκολη συγκυρία και πριν καν αρχίσει ένας κάποιος διάλογος, ή ακόμα περισσότερο, μία επίσημη διαπραγμάτευση με την Τουρκία. Λυπάμαι δε που άλλοι το πράττουν. Και αυτό σας το λέει ένας άνθρωπος που και λόγω της διπλωματικής του εμπειρίας, πιστεύει στην αναγκαιότητα του διαλόγου, υπό τον όρο βέβαια ότι αυτός δεν γίνεται υπό το κράτος απειλών και εκβιασμών που τον υποσκάπτουν.
Εν ολίγοις, δεν συμμετέχω σε μία υπονομευτική της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας μας, άκαιρη δημόσια συζήτηση την οποία, προφανώς, με μεγάλη χαρά και αυξημένο ενδιαφέρον παρακολουθούν λεπτομερώς, καταγράφοντας κάθε απόχρωσή της, τα υπουργεία Εξωτερικών και Αμυνας της Τουρκίας.
Είμαι βέβαιος πως θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι δεν είναι λογικό να χαρακτηρίζουμε δημόσια, εμείς οι ίδιοι, τις δικές μας θέσεις ως μαξιμαλιστικές, ενώ διαχρονικά αυτό ουδέποτε συμβαίνει στην Τουρκία για τις δικές της θέσεις.
Γ. Σ. Κουμουτσακος, Αναπληρωτής υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου*
*όχι Προστασίας του Πολίτη, όπως προφανώς εκ παραδρομής αναγράφεται στο άρθρο σας
Οποιος δεν έχει δει την ταινία του 1964, ερμηνεύοντας τη φωτογραφία, θα απαντήσει εύστοχα στο ερώτημα ποιος είναι το αφεντικό και ποιος ο υφιστάμενος μεταξύ των δύο κορυφαίων πρωταγωνιστών που συστεγάζονται επαγγελματικά σε μεγάλη τεχνική εταιρεία, το τιμόνι της οποίας κρατάει ο θαλερός πρώην ναύαρχος Γελεβουρδέζος (τον υποδύεται ο επίσης αλησμόνητος Δημήτρης Νικολαΐδης)· ένας μάχιμος μεσήλικας, εξαρτημένος από το φλερτ, τρέχοντας κι αγκομαχώντας πίσω από το άπιαστο φάντασμα της αιώνιας νιότης. Η γυναικεία χειραφέτηση, η καθεστηκυία προκατάληψη, η μετ’ εμποδίων αποδοχή, υφέρπουσες ζηλοτυπίες, καβγαδάκια, τακτικισμοί με ρότα καρδιάς είναι τα δομικά υλικά που ταλαντεύονται από τις σκηνοθετημένες δονήσεις έως ότου επέλθει ισορροπία μέσω κλασικού ελληνικού κινηματογραφικού τέλους – «Ους ο Θεός συνέζευξεν…». Μα τι σχέση έχει η «Δεσποινίς διευθυντής» με τη σημερινή υπερπαραγωγή πτυχιούχων ανωτάτων σχολών; Η σκυτάλη περνάει στον επιστολογράφο.