Κύριε διευθυντά
Η ανταπόκριση του Λεσβιακού λαού στις ανάγκες των προσφύγων και μεταναστών, που καταγράφεται τα τελευταία χρόνια, είναι μια πρόσθετη επιβεβαίωση του εγγενούς ψυχικού πλούτου των κατοίκων της Αιολίας και Ιωνίας. Την ίδια με τη σημερινή συμπεριφορά του σε πρόσφυγες και αναξιοπαθούντες έδειξε ο Λεσβιακός λαός και στη λαοθάλασσα της προσφυγιάς που έφθασε ξεριζωμένη στη Λέσβο την περίοδο 1921-1924. Στο σημείωμά μου αυτό θα ήθελα να θυμίσω, στο πλαίσιο αυτής της παρατήρησης, τις σχετικές δραστηριότητες του Σωματείου «Σύνδεσμος Μυροφόρος Μαγδαληνή» (Πλωμαρίου-Λέσβου) της περιόδου 1921-1924, όπως τις κατέγραψα σε πρόσφατη έρευνά μου. Ιδρύτρια και ψυχή του «Συνδέσμου» υπήρξε η μοναχή Παϊσία Πετρέλλη, η οποία επλαισιώνετο με ένα δραστήριο διοικητικό συμβούλιο και εξίσου δραστήρια μέλη. Τα έσοδα του «Συνδέσμου» προήρχοντο από τις συνδρομές των μελών του και από διάφορες δωρεές τόσο από τους εντοπίους όσο και από τους Πλωμαρίτες της διασποράς («Σάλπιγξ» 8/11/1923). Η ανθρωπιστική βοήθεια που παρείχε ο «Σύνδεσμος» δεν περιοριζόταν μόνο στη διανομή ψωμιού και συσσιτίου που προετοίμαζαν και διένειμαν οι κυρίες και δεσποινίδες του «Συνδέσμου». Ακόμη προσεφέροντο σαπούνι, μικρά (οικονομικά) βοηθήματα αλλά και καινούργια ρούχα, όχι μόνο αυτά που έστελναν οι Πλωμαρίτες της Αμερικής, Αυστραλίας, Ν. Ζηλανδίας αλλά και αυτά που έραβαν οι κυρίες και δεσποινίδες του «Συνδέσμου» («Ελεύθερος Λόγος» 19/3/1923, «Σάλπιγξ» 16/1/1923).
Αντωνης Ν. Ανδριωτης – Ομότιμος Διευθυντής Ερευνών
«Η ψηφοφορία και η αξιοπρέπεια»
Κύριε διευθυντά
«Eίμαι Eλληνίς καυχώμαι, ξέρω την καταγωγή μου». Είναι ο στίχος από το πρώτο ίσως τραγουδάκι που μου έμαθε η γιαγιά μου όταν θα ήμουν 3 – 4 ετών. Αργότερα, πολύ αργότερα, έμαθα ότι ήταν στίχος από τον ύμνο των Ριζοσπαστών (στίχοι Γεράσιμου Μαυρογιάννη, μουσική Τζαννή Μεταξά), που χαρακτηρίστηκε ο δεύτερος εθνικός ύμνος της Ελλάδος. Ο ύμνος μού ήρθε στο μυαλό αυθόρμητα εκείνη την Κυριακή το βράδυ όταν άκουσα από το κανάλι της Βουλής τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας.
Και σκέφτηκα: άραγε μπορώ ακόμα να καυχηθώ για το ότι είμαι «Eλληνίς»; Για το ότι η χώρα μου μπήκε υπό «ευρωπαϊκή προστασία» για έναν αιώνα. Κάτι ανάλογο, δηλαδή, με τη βρετανική κατοχή των Επτανήσων και την κατ’ ευφημισμόν «αγγλική προστασία».
Περίμενα να δω κάποιες αντιδράσεις από τους ακαδημαϊκούς μας, τους πανεπιστημιακούς, την πνευματική ηγεσία, για τη χαμένη αξιοπρέπειά μας.
Αλλά πού… Aκρα του τάφου σιωπή! Oσο διάβαζα και διαβάζω αφορούν τον Homo economicus και όχι τον Homo sapiens.
Δεν αμφισβητώ ότι η οικονομία και η τεχνολογία μιας χώρας είναι ιδιαίτερα σημαντικές για την ανάπτυξή της. Η χαμένη τιμή όμως (όχι της Καταρίνα Μπλουμ) είναι ίσως σημαντικότερη.
Το 1945 ο Ι. Θεοδωρακόπουλος έγραφε: «Τα αιτήματα της εποχής, τούτο πρέπει να το καταλάβουμε, δεν είναι μονάχα οικονομικά και τεχνικά. Ούτε είναι δυνατόν ο δαιμονισμός της τεχνικής και της οικονομίας να δημιουργήσει ποτέ πνευματικό μύθο, δηλαδή φως της ζωής». Aραγε υπάρχει σήμερα κάποιος Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος;
Μαρω Καρδαμιτση Αδαμη