Κύριε διευθυντά
Είμαι ένας πολίτης αρκετά μεγάλος σε ηλικία. Εχω προλάβει και έχω ζήσει, μικρό παιδί βέβαια, τα γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την Κατοχή της χώρας από τα γερμανικά στρατεύματα και τέλος τον λεγόμενο εμφύλιο πόλεμο. Ισως λόγω χαρακτήρος, ίσως λόγω της αβάσταχτης δυστυχίας της Κατοχής, σε τρυφερή ηλικία όλα αυτά, άφησαν επάνω μου ανεξίτηλα τη μνήμη των παγωμένων, λίγο πριν δύσει ο ήλιος, δειλινών του χειμώνα του 1941. Η λέξη «πεινάωωω», μακρόσυρτη, λυγμική, ακουγόταν επαναλαμβανόμενη να σβήνει στα στενά σοκάκια της προσφυγικής Κοκκινιάς (τώρα λέγεται Νίκαια). Ισως, γι’ αυτά που περιέγραψα τόσο σύντομα, έβαλα στη ζωή μου στόχο να πετύχω, μη λογαριάζοντας κόπο, είδος δουλειάς, ωράρια εργασίας, Σαββατοκύριακα κ.λπ., κ.λπ. Δουλειά σκληρή για απόκτηση αισθήματος ασφάλειας, αξιοπρέπειας και πάνω απ’ όλα όχι άλλη πείνα, όχι άλλο συσσίτιο, όχι άλλο φόβο για το τι ξημερώνει αύριο. Κύλησαν τα χρόνια. Η τύχη και η σκληρή δουλειά, με στερήσεις, βοήθησαν να διαμορφωθεί ένα περιβάλλον αρκετά άνετο με αξιοπρέπεια και προπάντων δυνατότητα να βοηθηθούν τα παιδιά, που αποκτήθηκαν ήδη, στο ξεκίνημα της ζωής τους.
Εχοντας έτσι ήσυχη τη συνείδηση ότι έπραξα το χρέος μου στην κοινωνία, στην οικογένεια και τέλος στον εαυτό μου, με βρήκε, μας βρήκε ουσιαστικά όλη την Ελλάδα, η κρίση του 2008-2009. Η κρίση αυτή μας αναγκάζει σήμερα να ζούμε το γεγονός μιας απαξίωσης, σχεδόν, των πάντων. Δουλειές κατεστραμμένες, εισοδήματα μειωμένα σε ποσοστά της τάξεως του 70% και 80% (πολλοί, μα πάρα πολλοί άνθρωποι άνεργοι και πάμπτωχοι). Συντάξεις που αποκτήθηκαν με 46 χρόνια ασφάλισης, με καταβολές προαιρετικά καθ’ όλο το χρονικό διάστημα, σε υψηλές ασφαλιστικές κλάσεις, να έχουν εξαϋλωθεί. Η μεν επικουρική σε ποσοστό 92% (ναι γράφτηκε σωστά, ποσοστό ενενήντα δύο τοις εκατό) ή δε κανονική μειωμένη σε ποσοστό 58% (πενήντα οκτώ τοις εκατό). Πώς να μιλήσεις στα παιδιά σου για ασφαλιστική συνείδηση; Πού να στηριχτείς; Στο δικό σου παράδειγμα;
Φτάνω, τέλος, να αναρωτιέμαι για τις ευθύνες της κατάντιας που ζούμε και, συγκεκριμένα, αυτών που μας κυβέρνησαν και είναι σήμερα εν ζωή.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου που δίδαξε στην Ελλάδα, ουσιαστικά στους Ελληνες την οκνηρία, τον συνδικαλισμό του χειρίστου είδους, τον υπερδανεισμό κράτους και νοικοκυριών, τις καταλήψεις στα σχολεία, με τη διαφθορά παράλληλα να γιγαντώνεται. Ζωντανό παράδειγμα, ο παρ’ ολίγον διάδοχός του έγκλειστος ήδη στις φυλακές. Ο Ανδρέας Παπανδρέου λοιπόν, ο χαρισματικός. Εχει περάσει εκεί που θα τον κρίνει η Ιστορία.
Οι ζώντες όμως κυβερνήτες; Ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου, πώς νιώθουν σήμερα; Πώς κοιμούνται τα βράδια; Πώς γυρίζουν πλευρό; Εχουν συναίσθηση της ευθύνης και της καταστροφής που αυτοί κυρίαρχα συνετέλεσαν στο να πραγματοποιηθεί; Πώς άφησαν τη χώρα να υπερδανεισθεί; Δεν διάβαζαν τις εκθέσεις του εκάστοτε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος; Γιατί δεν παρενέβαιναν ώστε να μη ζουν οι Ελληνες πέραν των δυνατοτήτων τους; Πώς επέτρεψαν τις χιλιάδες προσλήψεις και άλλων, πέραν των πολυάριθμων και υπέρμετρων ήδη υπηρετούντων, δημοσίων υπαλλήλων;
Γιατί δεν μιλούν, γιατί δεν λογοδοτούν;
Ησαν πρωθυπουργοί, ιδιαίτερα ο πρώτος που υποσχέθηκε μάλιστα «επανίδρυση» του κράτους και έτσι εξελέγη. Πώς άφησαν το σκάφος ακυβέρνητο; Τι είδους καπεταναίοι ήταν; Γιατί το έριξαν στα βράχια; Γιατί, τέλος, κατέστρεψαν τις ζωές μας; Και ιδιαίτερα τις ζωές των παιδιών μας; Αποτελέσματα των πράξεων και παραλήψεών τους είναι τέλος και αυτά που ζούμε σήμερα. Δηλαδή να μας κυβερνά ένα σύνολο απίθανων ανθρώπων σε θέσεις πρωθυπουργού, υπουργών κ.λπ., κ.λπ. Το μόνο που τους διακατέχει, αυτούς που κυβερνούν σήμερα, είναι οι εμμονές και οι ιδεοληψίες τους. Ετσι ήταν και είναι εξάλλου πάντοτε οι κομμουνιστές. Δεν ξέρουν τι θέλουν, δεν ξέρουν πού πάνε με την ασχετοσύνη και τα ουτοπικά σχέδια που επιχειρούν να εφαρμόσουν. Ζουν στο δικό τους σύμπαν. Μέχρι πότε άραγε θα συνεχίζουν τη διαπραγμάτευση; Πόσα χρόνια ακόμη; Δεν αντιλαμβάνονται; Η οικονομία δεν αντέχει. Αν δεν πέθανε, πεθαίνει. Τι περιμένουν; Θα παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή θα καταφέρουν να παρασύρουν τον κόσμο στην καταστροφή, σε μια έξοδο;
Ο ανατολικός γείτονας, και όχι μόνο, είναι επικίνδυνος, παραμονεύει, καιροφυλακτεί.
Θα ξαναζήσουμε πείνα, ουρές και συσσίτια;
ΥΓ.: Εάν δημοσιευθεί η επιστολή, θα ευχόμουν να τη διαβάσουν όσο γίνεται πιο πολλοί νέοι άνθρωποι. Πρέπει να ξέρουν τα δεινά του πολέμου και της πιθανής κατοχής.
Πρέπει να διαφυλάξουν, ως κόρην οφθαλμού, την παραμονή της Ελλάδος στη μεγάλη οικογένεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι εχθροί τριγύρω και ιδίως ανατολικά είναι πολλοί, καραδοκούν, χρειαζόμαστε την Ευρώπη με όλα τα ελαττώματά της.
Ανεστης Διακοδημητρης – Κηφισιά