Kύριε διευθυντά
Η φράση «Ο ήχος του χρήματος» είναι παρμένη από την τακτική που είχε εφαρμόσει η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κατά τον Μεσαίωνα με την έκδοση των περίφημων «συγχωροχαρτιών», που εξέδιδαν οι Πάπες έναντι χρηματικής αμοιβής για την άφεση των αμαρτιών των πιστών. Οπως διακήρυττε χαρακτηριστικά ο περιοδεύων καθολικός μοναχός Τέτζελ «μόλις ακουστεί ο ήχος του χρυσού νομίσματος που έπεφτε στον δίσκο η ψυχή του πιστού μεταπηδά από το Καθαρτήριο στον Παράδεισο». Η φιλοχρήματη αυτή τακτική, διατηρήθηκε επί αιώνες από την Καθολική Εκκλησία και κατά κάποιο τρόπο άρχισε να εφαρμόζεται με κάποιες παραλλαγές από εκπροσώπους και άλλων Εκκλησιών, οι οποίοι εμμέσως απαιτούσαν την καταβολή χρημάτων από τους πιστούς για την τέλεση κάποιων αγιαστικών πράξεων και ιεροτελεστιών. Ατυχώς η στρεβλή αυτή αντίληψη, ότι με την καταβολή χρημάτων ή άλλων παροχών μπορούν να συγχωρηθούν οι αμαρτίες ζώντων και τεθνεώτων, να καταληφθούν κάποια πολιτικά ή εκκλησιαστικά αξιώματα, ή να εκπληρωθεί οποιαδήποτε επιθυμία με την άνωθεν παρέμβαση επικράτησε μέχρι τις μέρες μας. Ο «ήχος του χρήματος» αντηχεί δια μέσου των αιώνων σε κάθε ανθρώπινη συναλλαγή, καθόσον σύμφωνα και με τον αρχαίο ρήτορα Δημοσθένη «άνευ τούτων [χρημάτων] ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων».
Δημητριος Δημηνας, Δικηγόρος Κατερίνης