Κύριε διευθυντά
Η περιπέτεια του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού με την εμπλοκή του Δασαρχείου μού θυμίζει κάποια ανάλογη εμπειρία μου. Επί δικτατορίας, ο Οργανισμός Διαχειρίσεως Εκκλησιαστικής Περιουσίας (ΟΔΕΠ) λαμβάνει τελεσίγραφο: «΄Η προχωράτε σε αξιοποίηση της παραλιακής εκτάσεως μεταξύ Βουλιαγμένης και Βάρκιζας ή σας την παίρνουμε και τη δίνουμε στον ΕΟΤ». Την αξιοποίηση της έκτασης αναλαμβάνει η από την Εκκλησία συσταθείσα Εταιρεία Προγραμματισμού και Ανάπτυξης ΕΠΑ, με διευθύνοντα σύμβουλο τον κ. Γιάννη Παλαιοκρασσά, πρώην στέλεχος του γραφείου Δοξιάδη. Συντάσσεται η μελέτη εγκατάστασης προτύπου camping, συνοδεύεται με μελέτη κηποτεχνικής διαμόρφωσης περιβάλλοντος χώρου, προβλέπεται η φύτευση χιλιάδων δένδρων, θάμνων και λοιπών ανθοκομικών φυτών, καθώς και μεγάλες επιφάνειες χλοοταπήτων.
Ο Εθνικός Οργανισμός Τουρισμού (ΕΟΤ) και οι λοιπές αρμόδιες υπηρεσίες εγκρίνουν τις μελέτες και εγκαθίστανται τα εργοτάξια. Stop! Επεμβαίνει το Δασαρχείο Πειραιά! «Η έκταση είναι δασική!» Γιατί είναι δασική;
Σε μια άκρη της έκτασης υπάρχει μια συστάδα μισόξερων από την αρμύρα της θάλασσας σχίνων, επιφανείας περίπου δέκα (10) τετραγωνικών μέτρων! Οπως καταλαβαίνετε, οι χιλιάδες δένδρων, θάμνων και λοιπών φυτών της κηποτεχνικής μελέτης, για το Δασαρχείο, ήταν ανύπαρκτες. Φυσικά, τότε το καθεστώς δεν έδειχνε κατανόηση σε τέτοιους παραλογισμούς και η εγκατάσταση του camping ολοκληρώθηκε.
Και η απορία μου είναι: Πού οφείλεται η αδυναμία της Δημοκρατίας μας να ορθοφρονεί;
Παν. Χρ. Καραγεωργος, Γεωπόνος