Κύριε διευθυντά
Τα παρακάτω γράφονται με αφορμή το άρθρο του Π. Μπουκάλα (Ο ΠΙΣ και τα POS, 15/7/2017). Είμαι ιδιώτης ιατρός: κάποιοι από τους ασθενείς μου μπορεί να με θεωρούν λειτουργό, για το κράτος είμαι επαγγελματίας και έτσι οφείλω να… λειτουργώ. Σε μια εποχή που το κράτος επιβαρύνει τους ελεύθερους επαγγελματίες όσο μπορεί περισσότερο (εισφορές «αλληλεγγύης», προκαταβολές φόρων μέχρι 100%, ΕΦΚΑ, ΕΝΦΙΑ και βάλε), η αναγκαστική επιβολή μιας ακόμη δαπάνης είναι θράσος και αναίδεια.
Το POS έχει κόστος κτήσης και χρήσης, που δεν θα το «βγάλει» με τις τρέχουσες συνθήκες και συνήθειες της αγοράς, εκτός αν αυξήσουμε τις χρεώσεις μας, κάτι που κανένας δεν διανοείται να κάνει στην εποχή μας. Ακόμη, οι ελεύθεροι επαγγελματίες φορολογούνται από το πρώτο ευρώ και δεν δικαιούνται αφορολόγητο όριο.
Επιπλέον, το κράτος διαφοροποιεί την αντιμετώπιση των αποδείξεών μας, μη υπολογίζοντας τις κλασικές χειρόγραφες αποδείξεις στις ιατρικές δαπάνες για το χτίσιμο του αφορολογήτου ορίου, σε αντίθεση με τις «ηλεκτρονικές». Με άλλα λόγια, δεν δίνει κίνητρα ούτε στον ασθενή να ζητήσει απόδειξη ούτε στον γιατρό να την εκδώσει («Τι να την κάνω, γιατρέ;» είναι η συνηθισμένη αντίδραση των ασθενών μου).
Αφήνοντας κατά μέρος τα λοιπά επιχειρήματα για το αν οι ασθενείς είναι καταναλωτές ή όχι, για το ιατρικό απόρρητο κ.λπ., τη θεσμοθετημένη αυτή άνιση μεταχείριση πώς να τη χαρακτηρίσω; Επ’ αυτής τι γνώμη θα είχε το Συμβούλιο της Επικρατείας;
Δρ Αντωνης Παπαγιαννης, Θεσσαλονίκη