Κύριε διευθυντά
Το έτος 1949 στο Γυμνάσιο Τσοτυλίου, που λειτουργούσε στη σκλαβωμένη Μακεδονία από το 1871 ως εθνικό παιδαγωγείο, ο γυμνασιάρχης Κωνσταντίνος Ρηγόπουλος και ενώ οι σφαίρες κροτάλιζαν πάνω στα κεραμίδια του σχολείου μας– ανέβαινε στην έδρα και φώναζε: «Τρέμε, σαρκίον! Εγώ θα σε νικήσω!», παράλληλα με τη θαρραλέα εγγραφή στους τοίχους των αθανάτων λόγων της Αντιγόνης «Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν» εν τη κορυφώσει του Εμφυλίου Πολέμου (θερμού επεισοδίου του Ψυχρού Πολέμου, διεξαγομένου μεταξύ Ελλήνων επί ελληνικού εδάφους και ελληνικοίς αναλώμασι). Ο Κ. Ρηγόπουλος λοιπόν μας δίδασκε, πρώτον, ότι στη μετάφραση των αρχαίων κειμένων πρέπει να ξεκινάμε πάντοτε αναζητώντας το ρήμα, το υποκείμενο και το αντικείμενο και, δεύτερον, ότι τα απρόσωπα ρήματα είναι (εμμέτρως σχεδόν): το δει, το χρη, το πρέπει, το προσήκει, το αρμόζει, το αρκεί, δοκεί και φαίνεται. Με το εφόδιο αυτό στον νου, εξεπλάγην κάπως διαβάζοντας στην πρώτη σελίδα της απαραίτητης «Καθημερινής» (Σάββατο, 16 Σεπτεμβρίου 2017, «Από την παπαγαλία στην αντιγραφή ούτε ένα τσιγάρο δρόμος») τη φράση: «Γιατί όμως η πράξη της αντιγραφής είναι καταδικαστέα και οφείλει –ασφαλώς– να έχει συνέπειες ενώ η παπαγαλία θεωρείται ευκταία και αναπόσπαστη διαδικασία του εκπαιδευτικού μας συστήματος;».
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη