Κύριε διευθυντά
Ο κ. Παντελής Μπουκάλας είναι από τους πρώτους που διαβάζω όταν ανοίγω την «Κ», γιατί εκτιμώ τη μόρφωσή του και την πένα του, έστω και αν κάποιες φορές διαφωνώ με τα λεγόμενά του. Στο άρθρο του όμως της 28/9, το πρώτο, αν δεν κάνω λάθος, στο οποίο αναφέρθηκε στη γνωστή υπόθεση των συνομιλιών του υπουργού Π. Καμμένου με κάποιον καταδικασθέντα, η απόπειρα εξομοίωσης του καταγγελλόμενου υπουργού με τον καταγγέλλοντα (Αδωνι Γεωργιάδη), χωρίς μάλιστα οποιαδήποτε κρίση (εάν είχε) για την ουσία της καταγγελίας, συνιστά ουσιαστικά «αθώωση» του καταγγελθέντος. Δεν γνωρίζω προφανώς πόσο φιλόδοξος εξακολουθεί να είναι ο κ. Γεωργιάδης και ούτε πρόκειται να αρνηθώ ότι τα υφολογικά στοιχεία εκφοράς του λόγου του δεν μου είναι ούτε εμένα αρεστά κάποιες φορές. Αλλά από εκεί μέχρι να κατηγορείται ως «λαϊκιστής, διακινητής ψεμάτων, απειλητικών υπονοούμενων και συνομοσιολογικών σεναρίων» υπάρχει τεράστια απόσταση. Εάν αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν συνοδεύονται με συγκεκριμένες αναφορές σε αντίστοιχες και κατά σύστημα επαναλαμβανόμενες περιπτώσεις, τότε ο κ. Μπουκάλας κινδυνεύει να φορτωθεί το βάρος μετέωρων χαρακτηρισμών. Την ολέθρια για τη χώρα μέθοδο «όλοι ίδιοι είναι» και την a priori απαξίωση ορισμένων πολιτικών προσώπων, λόγω του ύφους τους ή του πολιτικού παρελθόντος τους, την έχουμε ζήσει επανειλημμένως, ειδικά όταν δεν μπορούν κάποιοι να απαντήσουν επί του «συγκεκριμένου», με γνώση του αντικειμένου και επιχειρηματολογία, και με βάση τις αρχές του ρασιοναλισμού, στοιχεία που είναι παρόντα στον λόγο του κ. Γεωργιάδη (ακόμη και όταν διαφωνεί κάποιος μαζί του επί της ουσίας του περιεχομένου του). Οσο για το δήθεν «δημαγωγικό» σύνθημα της αριστείας, ε, ήμαρτον…
Βασιλης Βερνικος