Κύριε διευθυντά
Από το γένος στο έθνος και από το έθνος πού; Πριν από περίπου 200 χρόνια κάποιοι απεφάσισαν να ιδρύσουν ένα κράτος σε αυτήν τη γωνιά της Γης. Και το όνομα αυτού Ελλάς. Χαρές και γλέντια για τούτο το μωρό, το νέον, από τα κλέη τα παλιά βγαλμένο. Ανάδοχοι ωρίσθησαν κάποιοι ξένοι, γραμματιζούμενοι, μαθητευόμενοι από αυτό το φως το ανέσπερον και ήρθαν να μας διδάξουν αυτά που κάποτε έμαθαν. Αλλά το μικρό τούς βγήκε κάπως ατίθασο, ξεστράτισε, δεν βάδισε στον δρόμο που του στρώσανε, που νόμιζαν ότι κατάλαβαν. Τέτοια ψυχή που κουβαλούσε μέσα του… Και τώρα; Τι κράτος είναι τούτον; Είναι κράτος ελληνικόν; Διέπεται από αξίες ελληνικές; Από τις αξίες εκείνες που γέννησαν αυτό το θαύμα, το τότε, και ακόμη απορούν; Οχι. Αρα τι κράτος είναι;
Η ξακουστή Αθήνα τού κάποτε για τι πράγμα ήταν γνωστή; Μήπως για τα κτίρια τα ωραία, του δρόμους και τους κήπους της, για τα αγάλματα και τις ζωγραφιές; Οχι. Αλλά για τις σχολές και τις ακαδημίες της, την ενσάρκωσιν του Λόγου! Μια πανεπιστημιούπολη ήταν τρανή. Τώρα τι έχει μείνει από όλα αυτά; Τίποτα. Μόνον κάτι σπαράγματα, μεγαλεία ξεχασμένα, κάποιων αρχαίων Ελλήνων, ξεχασμένων και αυτών.
Εχουμε σχολές, ακαδημίες, πανεπιστήμια να ταράξουμε τον κόσμον όλον; Οχι. Το κράτος τούτον κομίζει κάτι στο γίγνεσθαι το τωρινό; Στην επιστήμη, στις ιδέες, στην τεχνολογία, κάπου τέλος πάντων; Οχι. Μα πώς φτάσαμε εδώ; «Ανεπαισθήτως» χωρίς να ακούσωμεν «κρότον κτιστών ή ήχον;» Μα δεν υπάρχουν φύλακες για τη φυλή μας; Φύλακες; Μα τι να τους κάνουμε; Εχουμε τώρα τους βαρβάρους να μας συνετίσουν. Αχ! μισό το έργο αυτού του πρώτου του κυβερνήτου. Δεν πρόλαβε, τον απέκαμαν.
Λίγοι ήμασταν πάντοτε και πάντοτε ανάχωμα στα θεριά. Αυτός μας έλαχε ο ρόλος, η μοίρα να μας ρίξει σε αυτά τα βράχια, τα ξεβρασμένα, μα στο φως λουσμένα. Μα τότε υπήρχαν Ελληνες. Τώρα τι; Ιτε, παίδες Ελλήνων… λέγαμε τότε. Είτε παίδες Ελλήνων είτε παίδες βαρβάρων πρέπει να λέμε τώρα.
Μα φύλακες δεν υπάρχουν; Ή μήπως δεν υπάρχει κάτι να σωθεί;
Αποστολος Καλεμος, Επίκουρος καθηγητής ΕΚΠΑ