Ο πόνος μιας ξενιτεμένης, το φρούριο με τις πέτρες και το μωσαϊκό με τις τσίχλες

Ο πόνος μιας ξενιτεμένης, το φρούριο με τις πέτρες και το μωσαϊκό με τις τσίχλες

Κύριε διευθυντά

Και πάλι μια μικρή επίσκεψη στην αγαπημένη μου Κέρκυρα. Ολοι οι άνθρωποι που φύγαμε από τον τόπο που γεννηθήκαμε πάντα νοσταλγούμε και ελπίζουμε να ξαναγυρίσουμε. Πώς πέρασαν τρία καλοκαίρια από τότε που ήρθα. Αυτή τη φορά η Κέρκυρα μου φάνηκε λίγο πιο προσεγμένη στο ιστορικό κέντρο με την πεζοδρόμηση, με την εύκολη περιήγηση επισκεπτών στους δρόμους της παλαιάς πόλης. Μόνο που δεν λείπει το μωσαϊκό από τις τσίχλες στα πεζοδρόμια. Ενα πρωί κατέβηκα ενωρίς στο κέντρο και ρώτησα μια ωραία δεσποινίδα που έπλενε μπροστά από το μαγαζί που δούλευε, «γιατί δεν καθαρίζετε και τις τσίχλες που είναι κατάμαυρες μπροστά από το μαγαζί σας; Δεν σας ενοχλούν;». Με κοίταξε σαν να της μιλούσα σε ξένη γλώσσα. Σήκωσε τους ώμους της και μπήκε μέσα στο μαγαζί. Κατά σύμπτωση την επόμενη μέρα, κατεβαίνοντας από την Πόρτα Ρεμούντα, βλέπω πίσω από το δημαρχείο έναν κύριο με ένα κοντάρι και στο τέλος του κονταριού μια κοφτερή λίμα. Τον συνεχάρη που είχε ανακαλύψει τρόπο να βγάζει της μαστίχες από τις πλάκες του πεζοδρομίου και μου είπε: «Είμαι ιδιώτης και πολλοί από εμάς της βγάζουμε γιατί δεν είναι ωραίο να τις βλέπουν οι τουρίστες και για μας ακόμη. Απόρησα και λυπήθηκα που υπάρχουν τόσο λίγοι να ενδιαφέρονται για το νησί μας». Η Κέρκυρα έχει μεγάλη ιστορία, οι μισοί Κερκυραίοι είναι υπέροχοι μουσικοί, ενώ έχει αναδείξει κορυφαίες προσωπικότητες σε όλους τους τομείς. Η Κέρκυρα είναι ένα από τα ωραιότερα νησιά στον κόσμο. Οχι επειδή είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου, αλλά επειδή η πόλη προσφέρει μεγάλη ιστορία και τη φυσική της ομορφιά. Πλησιάζοντας με το πλοίο βλέπεις το παρελθόν αυτού του νησιού και σου προκαλεί δέος. Υπάρχει άλλο νησί να έχει κρατήσει την κοσμοπολίτικη ζωή με τα επιβλητικά ωραία μεγάλα κτίρια, τα φρούρια, τα παλάτια μέσα σε ένα μικρό περίπατο; Να πω κάτι για το παλαιό φρούριο που είναι από τις σπουδαιότερες ενετικές οχυρώσεις στη Μεσόγειο. Εδώ και πολλά χρόνια από την πρόσοψη αυτού του αξιοθαύμαστου φρουρίου που περιβάλλεται από τεράστιες πέτρες, αν και μία από αυτές της πέτρες -ένας ογκόλιθος τοπικής ιστορίας- έχει πέσει. Και τι γίνεται;

Ας μην ξεχνάμε την ιστορία αυτού του επιβλητικού φρουρίου που από την αρχαιότητα όχι μόνο στάθηκε φρουρός των κατοίκων αλλά και στα νεότερα χρόνια, π.χ. στη δεκαετία του ‘60 μας έδινε πολλές χαρές σε μεγάλες γιορτές. Ποιος από τους παλαιούς δεν θυμάται τα γλέντια που γίνονταν το Πάσχα μέσα στο φρούριο; Η βραδιά της Αναστάσεως ήταν μαγευτική, όλοι φτωχοί και πλούσιοι έκαναν ανάσταση μαζί. Το κύμα των ανθρώπων που έβγαινε από το φρούριο μετά την Ανάσταση με αναμμένα τα κεράκια τους ήταν σαν παραμύθι.

Από ό,τι πληροφορήθηκα η UNESCO προσέφερε χρήματα για να φέρουμε την τεράστια πέτρα που έφυγε από την πρώτη σειρά της πρόσοψης του φρουρίου, στην Πλατεία. Μετά τον ένα χρόνο που δεν έγινε τίποτε, ίσως από αδιαφορία ή καλύτερα να πούμε από ανικανότητα, τα χρήματα επιστράφηκαν στην UNESCO. Το κονδύλι δόθηκε στη Ρόδο για να φτιαχτεί ο δρόμος των Ιπποτών. Οι Ροδίτες ξακουστοί για την αγάπη για τη Ρόδο και την ικανότητά τους κατάφεραν να τον ομορφύνουν. Σας θυμίζω επίσης το χαμένο κονδύλι που πάλι πρόσφερε η UNESCO για την αναστήλωση του Κάβο Σίδερο, που οι αρχές το αγνόησαν και δυστυχώς έχει καταστραφεί το τοίχωμα εδώ και πολλά χρόνια και δεν το αξιοποίησαν λες και θα το πλήρωναν από την τσέπη τους.

Από ό,τι μου ανέφεραν, η ίδια αδιαφορία και εγκατάλειψη υπάρχει και στο νέο φρούριο στο λιμάνι, καμιά έμπνευση να γίνει κάτι αξιόλογο ούτε για μουσείο ούτε για τουριστικό περίπτερο. Απλά αφήνουμε τα χόρτα να μεγαλώνουν, φωτισμός δεν υπάρχει και φοβόμαστε να το πλησιάσουμε. Τι απογοήτευση. Η Κέρκυρα αποδίδει ένα τεράστιο ποσό εσόδων στο κεντρικό ταμείο κάθε χρόνο. Η ανταπόδοση όμως από το κεντρικό κράτος είναι ελάχιστη. Και οι δημοτικοί άρχοντες; Και οι πολίτες του νησιού τι πράττουν – πλην εξαιρέσεων; Δεν καταλαβαίνετε εσείς που μείνατε στην Κέρκυρα ότι έχετε ιερή υποχρέωση να προφυλάξετε την Κέρκυρα και για εμάς που ξενιτευτήκαμε αλλά λατρεύουμε αυτόν τον τόπο;

Αννα Μπουρλα Ναλτσατζιαν, Zωγράφος, κόρη του ζωγράφου Σαρκή

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή