Κύριε διευθυντά
Πειραιάς δεν είναι μόνο το λιμάνι. Είναι μία πόλη με παμπάλαιο πυκνοκατοικημένο κέντρο, μαγαζιά που προσπαθούν να επιβιώσουν, ενώ (δυστυχώς) διατηρεί έναν από τους υψηλότερους δείκτες ανεργίας. Τα τελευταία χρόνια η δημοτική Αρχή ανακάλυψε ως τρόπο ανάπτυξης της πόλης την αναβίωση της Τρούμπας και όχι μόνο. Οι νεότεροι που δεν γνωρίζουν, θεωρούν ότι η Τρούμπα ήταν μία ειδυλλιακή περιοχή ψυχαγωγίας και αναψυχής. Τρούμπα, όμως, δεν ήταν τα απαράμιλλα τραγούδια του Ξαρχάκου ερμηνευμένα από τη Μοσχολιού, ούτε η εξωραϊσμένη «κοινή» της Καρέζη. Ηταν και άγρια εκμετάλλευση και εκπόρνευση, διακίνηση πάσης φύσεως «αγαθών και υπηρεσιών» και κυνηγητό από τις Αρχές. Η εικόνα με την πάροδο των χρόνων άλλαξε και τα Δικαστήρια της πόλης βρήκαν στην περιοχή την έδρα τους, με αγωνιώδη προσπάθεια να εξωραΐσουν την πρώτη εικόνα της πόλης δίπλα στο λιμάνι. Αγνοώντας αυτές τις παραμέτρους, η δημοτική Αρχή που ακούει στην εύηχη «Επιτροπή Ποιότητας Ζωής», χορηγεί αφειδώς άδειες για καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, μπαρ με εκκωφαντική μουσική μέχρι τις πρωινές ώρες. Στην οδό Μεραρχίας που συνδέει το λιμάνι με το Πασαλιμάνι, η μουσική κλείνει τις πρωινές ώρες. Οι κάτοικοι ξενυχτούν. Φοβούνται να διαμαρτυρηθούν. Οι φυσικοί υπεύθυνοι για τη χορήγηση τέτοιων αδειών, για την τήρηση ωραρίων και τάξης, κωφεύουν επικίνδυνα και οι άδειες «εξαπλώνονται» ανησυχητικά και με πολλά ερωτήματα για την ποιότητα ζωής που τις συνοδεύει. Αρχισαν να δίνονται και για μπαρ δίπλα σε πολυκατοικίες, το «επιχειρείν» ασκούν και κάποιοι ζηλωτές της κολομβιανής κοινωνίας. Ο Πειραιώτης του κέντρου της πόλης δεν κοιμάται, δεν έχει δικαίωμα σε ησυχία καμία ώρα της ημέρας και της νύχτας, δακτυλοδεικνύεται ή και κινδυνεύει, όταν διαμαρτυρηθεί, αγνοείται παντελώς από τη δημοτική Αρχή και υφίσταται την τραγική απομείωση της αξίας της περιουσίας του. Οι Πειραιώτες ζητούν βοήθεια για να μην εγκαταλείψουν και αυτοί την πόλη. Ακούει κανείς;
Αυγουστα Γ. Μαλικουτη