Κύριε διευθυντά
Είναι τόσο διαδεδομένη πλέον η (αδόκιμη) χρήση του ρήματος απαντώ, ιδίως από τους πολιτικούς και τους βουλευτές μας, που μονίμως και υπερηφάνως απαντούν όχι στο, αλλά το ερώτημα που τους απευθύνεται, ώστε η προτροπή να διαβάσουν τουλάχιστον τον Μπαμπινιώτη (στο λεξικό του), και να μη γίνονται (οι πατέρες και οι μητέρες του έθνους) διαστροφείς της γλώσσας του, να μοιάζει με (και όχι σε) ματαιοπονία.
Η αρχαία σύνταξη δέχεται τον τύπο της απρόθετης αιτιατικής στο, ταυτόσημο με το απαντώ = δίνω απάντηση, ρήμα αποκρίνομαι. { (Θουκυδίδης: […] «το ερωτηθέν απεκρίναντο» […]. Πλάτων: […] «το ερωτώμενον ου πάνυ μοι φαίνεται αποκρίνεσθαι» […]). Ιωάννης Μπάρμπας, σημειώσεις στη μετάφραση των δημηγοριών του Θουκυδίδη. «Βιβλιοθήκη των Ελλήνων». Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός.} Αλλο όμως το αποκρίνομαι το ερώτημα, που έτσι κι αλλιώς δεν το χρησιμοποιούν οι Νεοέλληνες, και άλλο το «απαντώ το ερώτημα», που παραπέμπει στα σαράντα παλικάρια που «γέροντα απαντούν» ή στην τάδε περίπτωση που «απαντά» στο τάδε σύγγραμμα.
Τη χρήση του σωστού «απαντώ στο ερώτημα» αποφεύγουν, ατυχώς, και οι εκφωνητές ή παρουσιαστές των ραδιοτηλεοπτικών μέσων με αποτέλεσμα την επικράτηση της λανθασμένης έκφρασης.
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη