Κύριε διευθυντά
Το κείμενο ανάγεται στο τόσο μακρινό έτος του 1878. Εύκολα διαπιστώνει ο αναγνώστης τη διαχρονικότητα αλλά και την επικαιρότητα του κειμένου, το οποίο προέρχεται από προεκλογικό λόγο του Ιταλού πρωθυπουργού Μαργέτη ή Μιγκέτη.
Είχε προηγηθεί ο ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1877-1878 και η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (3-3-1878), η οποία εδημιούργησε τη «Μεγάλη Βουλγαρία» η οποία εβρέχετο πλέον από τα νερά του Αιγαίου. Η Δύση αντέδρασε και, λίγους μήνες μετά, με το συνέδριο του Βερολίνου, η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου ανετράπη.
Ετσι στον προεκλογικό του λόγο ο Ιταλός πρωθυπουργός «προσέθηκε περί του ελληνικού ζητήματος τάδε».
ΩΡΑ, 27-10-1878 – «Η δε Ελλάς! Τις δεν αισθάνεται υποκάρδιον αγάπην προς την πρεσβυτέραν αδελφήν ημών, προς την εστίαν των επιστημών και των τεχνών; Εφ’ όσον τιμάται το αληθές, το αγαθόν και το καλόν, επί τοσούτον η καρδία παντός ευγενούς ανθρώπου θα πάλλη υπέρ των αθανάτων αναμνήσεων των χρόνων του Περικλέους. Εάν όμως η Ελλάς, άμα ανακτησαμένη την ανεξαρτησίαν και την ελευθερίαν της, αντί του αποβλέπειν μόνον εις τα κωλύματα άπερ το στενόν της χώρας παρενέβαλεν εις την ανάπτυξιν αυτής, εμιμείτο το Πεδεμόντιον και έστρεφε πάσας αυτής τας συμπαθείας εις την διάταξιν των οικονομικών, του στρατού και της διαχειρίσεως, νομίζετε άραγε ότι δεν θα ηδύνατο να θριαμβεύση και να μεγαλυνθή το ελληνικόν έθνος κατά τα τελευταία γεγονότα; Εις τους συνετούς και ισχυρούς λαούς ουδέποτε ελλείπουσιν αι περιστάσεις· αλλά δυστυχώς πλέον ή άπαξ έρχονται μεν αι περιστάσεις, ελλείπει όμως η σύνεσις και η τόλμη των λαών και των κυβερνήσεων».
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης η σύνεση και η τόλμη απουσίασαν πλήρως από τον πολιτικό κόσμο. Αντίθετα, περίσσεψαν οι μεγαλοστομίες και η κουλτούρα και ο ακτιβισμός μιας Αριστεράς εγκλωβισμένης σε ιδεοληψίες και αυταπάτες…
Αντώνης Ν. Βενετης, Μοναστηράκι Δωρίδος
Σαν να επιστρέφει από άλλη μια κηδεία φίλου του, κάποιου που δεν κάπνιζε ούτε έπινε, αλλά αθλείτο και διέβη «νωρίς», ανεπιστρεπτί τον Ρουβίκωνα της ματαιότητας. Ενα από τα όπλα τού «πατέρα της νίκης» ο υπερβατικός σαρκασμός, ενδυνάμωνε είτε την αμφισβήτηση (έως μίσος) των αντιπάλων είτε την αφοσίωση (έως αμαχητί υποταγή) φίλων. Και τις δύο πλευρές ο σερ Ουίνστον γεφύρωσε προαναγγέλλοντας ότι η Ιστορία θα είναι ευγενική μαζί του, αφού «σκοπεύω να τη γράψω». Το Νομπέλ Λογοτεχνίας που του απονεμήθηκε αργότερα το παρέλαβε με σεμνότητα που ανόητοι κακεντρεχείς εξέλαβαν ως συνήθη σαρκασμό του.