Κύριε διευθυντά
Κομπάζουμε εμείς οι νεοέλληνες για το περίφημο φιλότιμο, ένα προτέρημα που μόνο στη δική μας γλώσσα ως λέξη και ως έννοια υπάρχει. Θέτω κάποια ερωτήματα και το αφήνω στην κρίση τους για να δούμε αν όντως υπάρχει ή αν είναι μόνο στα λόγια.
Ημέρα Τρίτη οι εργαζόμενοι του ΟΑΣΑ, μια κατηγορία εργαζομένων που βρέξει χιονίσει ο μήνας έχει εννιά (με σίγουρο μισθό και μονιμότητα), αποφάσισαν να κάνουν τη γενική τους συνέλευση 10.00 – 17.00 και όχι το Σαββατοκύριακο όπως οι κλάδοι του ιδιωτικού χώρου, ταλαιπωρώντας χιλιάδες εργαζομένους που αγωνιούν μήπως χάσουν το μεροκάματο. Τους εκπαιδευτικούς μας δεν τους φτάνει το τετράμηνο των διακοπών και το πενθήμερο, μην τυχόν και θυσιάσουν ένα πρωί Σαββάτου, παρά καλούν τους γονείς των μαθητών σε εργάσιμες μέρες για να δώσουν τους βαθμούς. Και να μάθαιναν τα παιδιά μας γράμματα, χαλάλι τους. Τις προτελευταίες θέσεις καταλαμβάνουν ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ.
Σε ποια άλλη ανεπτυγμένη χώρα από τότε που απαγορεύθηκε το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους βλέπουμε να καταστρατηγείται ο νόμος; Και μιας και δεν καταφέραμε να εφαρμόσουμε αυτό το μέτρο, εφαρμόσαμε νέο νόμο για τους οδηγούς που καπνίζουν έχοντας στο αυτοκίνητο μικρά παιδιά. «Πιάσ’ το αυγό και κούρευτο», όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας.
Σε ποια πολιτισμένη χώρα που υπάρχει έστω και λίγο φιλότιμο τα Ι.Χ. παρκάρουν στα πεζοδρόμια, κλείνουν τις διαβάσεις και τις θέσεις των αναπήρων, αδιαφορούν για τους πεζούς και τη δημόσια περιουσία, με ένα κράτος ανοχής έως ανύπαρκτο;
Σε ποια άλλη πολιτισμένη χώρα είδατε τα δημόσια πανεπιστήμια να θυμίζουν καραγκιόζ μπερντέ και προπολεμικούς τεκέδες;
Διαθέτοντας και δεύτερη υπηκοότητα, εδώ και τρεις δεκαετίες σε κάθε εκλογές η πρεσβεία μού στέλνει τα έγγραφα για να ψηφίσω δι’ αλληλογραφίας, χωρίς καμία χρέωση. Για τα εκατομμύρια των Ελλήνων που ξενιτεύτηκαν για βιοποριστικούς λόγους χάθηκε λίγο φιλότιμο για να πράξουμε το ίδιο ώστε να μην αποξενώνουμε αυτούς τους Ελληνες και τους βάζουμε σε μειονεκτική θέση έναντι άλλων λαών;
Οι κάτοικοι αυτής της χώρας που επαίρονται για το φιλότιμο είναι τελευταίοι στον εθελοντισμό, στη δωρεά οργάνων ακόμα και στην αιμοδοσία αφού το αίμα το εισάγουμε από χώρες που υπάρχει πραγματικά φιλότιμο.
Υποδεχόμαστε κάθε χρόνο κοντά στα τριάντα εκατομμύρια τουρίστες. Αν στο φαγητό τους προσφέραμε αγνό ελαιόλαδο ελληνικό αντί για τα εισαγόμενα σπορέλαια, η παραγωγή δεν θα μας έφτανε και θα το μοσχοπουλούσαμε.
Επειτα από όλα αυτά αναρωτιέμαι, όπως κι εσείς, για ποιο φιλότιμο μιλάμε.
Δημητρης Μαυραειδοπουλος