Σύμπαν, ανοησία και απεραντοσύνη

Σύμπαν, ανοησία και απεραντοσύνη

Κύριε διευθυντά

Γράφτηκαν πάρα πολλά για τον απελθόντα, μεγάλο επιστήμονα Στίβεν Χόκινγκ. Θα ήθελα όμως να σταθώ και να σχολιάσω το σχετικό άρθρο του κ. Ηλία Μαγκλίνη (17/3), στο οποίο θίγεται η αντίδραση του απλού, σκληρά εργαζόμενου ανθρώπου, ο οποίος με το άγχος της καθημερινής υπαρξιακής αγωνίας αντιδρά με το ερώτημα: «Τι με ενδιαφέρουν εμένα οι μαύρες τρύπες και πώς επηρεάζουν την καθημερινότητά μου;».

Και όμως, αυτή τη ρουτινιασμένη, επίπεδη καθημερινότητα έρχονται να την ταράξουν, αναποδογυρίζουν οι λίγοι φωτισμένοι, εκλεκτοί άνθρωποι. Μερικοί από αυτούς, οι τυχεροί, δοξάστηκαν εν ζωή, όπως ο Στίβεν Χόκινγκ. Αλλοι πέθαναν αγνοημένοι, ξεχασμένοι και φτωχοί, για να δοξαστούν μεταθανατίως. Υπάρχει όμως και μια τρίτη ομάδα την οποία αξίζει να αναδείξουμε. Πρόκειται για τους ανθρώπους των οποίων οι πρωτοπόρες ιδέες προκάλεσαν την αντίδραση των εκάστοτε ισχυρών και, είτε από άγνοια είτε κυρίως από φθόνο, κυνηγήθηκαν ακόμα και μέχρι φυσικής εξοντώσεώς των. Μερικοί από αυτούς όμως δεν άντεξαν και λύγισαν, όπως ο Γαλιλαίος, άλλοι όμως, προς μεγάλη τους δόξα, επέμεναν μέχρι τέλους και θυσιάστηκαν. Ατελείωτος ο κατάλογος, ενδεικτικά αναφέρω τον δικό μας Σωκράτη, τον Ιταλό Τζιορντάνο Μπρούνο που κάηκε στην πυρά, τον Ούγγρο ιατρό Ιγνάτιο Σεμμελαβάις, ο οποίος ανακοινώνοντας το αίτιο του επιλοχείου πυρετού που έσωζε τις γυναίκες, κυνηγήθηκε με τέτοια ένταση και πείσμα από το κατεστημένο, ώστε το μυαλό του δεν άντεξε και τρελάθηκε – στο τέλος στεκόταν μπροστά στα μαιευτήρια μοιράζοντας φυλλάδια στους περαστικούς για το πώς θα σώζουν τις γυναίκες τους. Πέθανε σε φρενοκομείο. Ο Αϊνστάιν είχε δηλώσει κάποτε: «Δύο πράγματα είναι άπειρα, το Σύμπαν και η ανοησία των ανθρώπων».

Ι. Κ. Γεωργιου, Καρδιολόγος

Σύμπαν, ανοησία και απεραντοσύνη-1

Τυχεροί όσοι ομνύουν «για πάντα» σε βαθύρριζες παιδικές φιλίες, ανθεκτικές στις δονήσεις του χρόνου και στην τριβή της βιοτής. Υμνο αναμνήσεων σε συμμαθητή του, με σφυγμό από τις δεκαετίες ’50 και ’60, καταθέτει ο επιστολογράφος της «Κ»· για τον πολυτάλαντο Λεωνίδα που δεν τα ’θελε τα γράμματα μα τον ζήλευαν όλοι. Εκπληκτικός αθλητής και συνάμα ο κέρβερος των γκολπόστ στο μικροχώρι της Γορτυνίας. Γιασίν τον βάφτισαν, αφού την ίδια περίοδο μεσουρανούσε ο κορυφαίος τερματοφύλακας όλων των εποχών (οι όψιμοι αντιρρησίες να πάνε να διαβάσουν και να δουν), το «μαύρο χταπόδι» της τότε ΕΣΣΔ. Στη φωτογραφία ο μεγάλος Λεβ επί το έργον, λέει ένα από τα αμέτρητα «όχι» στους αντιπάλους, εν προκειμένω Ούγγρους, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 στην Αγγλία. Κι ο Λεωνίδας; Μπάρκαρε, γαλβανίστηκε στους ωκεανούς, αλλά βρήκε απάγκιο στο παιδικό του πεπρωμένο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή